Een van de onderwerpen die de Surinaamse gemeenschap de laatste tijd volledig in zijn ban houdt is alles om en over elektriciteit. Elektriciteit (stroom) is gespreksonderwerp nummer 1 op alle niveau’s. En wat er niet allemaal bij wordt gehaald. Natuurlijk heeft het extra gewicht aangezien de president zich er hoogst persoonlijk mee bemoeit. Ja, als je het predicaat “volkspresident” eer aan wilt doen, dan zal je met je volk in dialoog moeten zijn. Altijd! Dat het laatste woord hierover nog niet is gezegd, is wel duidelijk. En als de lange termijn oplossingen, in project fasen uitgevoerd, zo’n zeven jaar in beslag kunnen nemen, mag men zijn borst wel nat maken.
Als het gaat om impopulaire maatregelen wil niemand natuurlijk zijn vingers eraan branden. Opeenvolgende regeringen hebben het daarom nagelaten om onder andere noodzakelijke tariefsverhogingen door te voeren bij de EBS (NV Energie Bedrijven Suriname), bang voor het effect op hun verkiezingswinst. Ook het feit dat het binnenland jaren verstoken is geweest van elektriciteit, en daardoor van ontwikkeling, wordt maar weinig bespreekbaar gemaakt. Het is toch zeker niet onbekend dat de Afobakka krachtcentrale stroom levert aan Paramaribo, terwijl het achterland waar vandaan die stroom komt, decennialang alleen mocht kijken naar de imposante palen en kabels, die dat langs hun neuzen vervoerde. De offers die door die Surinamers in het binnenland zijn gebracht, zijn veel te lang in het donker blijven zitten.
De president neemt nu dus in dit alles het voortouw. Kritiek alom, maar daar is geen probleem mee toch. Zo komen we hopelijk aan een plan dat breed wordt gedragen en waar iedereen zich aan het eind in kan terugvinden. Oplossingsmodellen die voorheen niet waren overwogen duiken nu op, maar ook alle oude ideeën worden uit de kast gehaald. Plannen met zonne energie, hydro- en biomassa worden gemaakt. Kijk, dan moet je wel iedereen zodanig informeren, dat het begrijpelijk wordt. Zelfs het oude Kabalebo krachtcentraleplan wordt na meer dan dertig jaar van stal gehaald. Nu zou dat wel een haalbare kaart zijn, en zouden de omstandigheden juist voordelig werken. Verlies dan ook vooral niet uit het oog dat je daarmee 130 dorpen in het binnenland van stroom kan voorzien.
De meeste weerstand krijgt wel het plan om tariefsverhogingen door te voeren. Als al het andere nog met de nodige “scepticisme” wordt benaderd, werkt dit wel als een rode lap op een stier. Verhoging, meer betalen, het direct in je zak voelen, dat is wat niemand acceptabel vindt. Het sneeuwt niet in SU, maar iedereen kan je feilloos het sneeuwbaleffect uitleggen welke de tariefsverhoging met zich mee gaat brengen. Aai baja, die $0.02 verhoging gaat voor gigantische dingen zorgen. Maar eigenlijk is het toch duidelijk uitgelegd dat het om verschillende aanpassingen zal gaan voor verschillende groepen? Dat iedereen zijn/haar bijdrage gaat moeten leveren is niet meer dan billijk en logisch. Dat verandering altijd weerstand met zich meebrengt, is niks nieuws. Dat die verandering moet komen, staat als een paal boven water.
Het gaat niet om één oplossing die afdoende zal zijn. Het gaat meer om een combinatie van oplossingen en maatregelen, die uiteindelijk tot doel hebben een ieder te voorzien van een adequate oplossing op de lange termijn. Misschien moeten we met z’n allen eens zaken vanuit een ander optiek bekijken. Zet eens letterlijk de bril van een ander op. Probeer anderen hun visie te zien, te begrijpen, en er een gelijk gericht beeld van te maken. Er zullen zeker raakvlakken zijn. Bouw die raakvlakken uit en probeer waar mogelijk mensen tevreden te stellen. In het uiterste geval zullen er ontevreden groepen overblijven, maar het belang van de massa zal wel de boventoon moeten voeren.
Volgens de nieuwste meetmethode van de Amerikanen is het niet alleen van belang om een goede BNP (Bruto Nationaal Product) te hebben, maar gaat een BNG (Bruto Nationaal Geluk) hiermee samen. De BNG wordt bepaald aan de hand van een Happy Index, die aangeeft hoe tevreden, gelukkig, gezond etc. je volk is. We moeten naar een “voorspoed economie”, goed leven voor iedereen, in plaats van naar een economie die alleen de centen telt.
Tot slot de opmerking van de president, waarin hij aangeeft ervoor kiest “iets goeds te doen” en het risico loopt daarmee de verkiezingen te verliezen, in plaats van dat na te laten. Ik denk zelf: “Ach, zo’n vaart loopt het niet, maar het is wel weer een goede campagne slogan!”.
Ernestina Gӧdeken