Zat ik laatst bij TBL Cinemas met een vriendin. Het is vakantie, dus genieten van een filmpje denk ik. Het is dinsdag, kaartjes voor de halve prijs, en ja hoor weer alle zalen uitverkocht. Spannende film waarin pas aan het eind duidelijk wordt dat het draait om wraakzucht en ook wel zelfbehoud. We kijken elkaar aan, en alsof ze mijn gedachten kan lezen zegt mijn vriendin: “best veel geweld he”.
Bij elke scene waarbij er geïntimideerd, gemept, gescholden, geschoten of ander geweld aan te pas komt, wordt er luid gelachen en mee aangevuurd vanuit de zaal. Aai-kis ing mooi, ja ja dat boeng, kir-ing kir-ing, en zo meer wordt er mee geroepen. Als aan het eind de belaagde persoon de aanvaller met succes ombrengt, krijgt de actrice zowaar een staande ovatie van de film gangers.
Buiten krioelt het van de jongeren die uit de zes zalen naar buiten stromen en nog helemaal opgejut blijven napraten over wat ze daarnet op het witte doek hebben gezien. Waarom toch zijn mensen zo in de ban van geweld?
Decennialang hebben vooral vrouwen aandacht gevraagd voor het fenomeen geweld. Binnen relaties vooral is het bijna normaal geworden dat er geweld voorkomt, maar vanwege de taboesfeer waarin dat is gehuld, komt het weinig of vaak te laat aan het licht. De weg van communicatie lijkt er één die nauwelijks wordt gehanteerd, want als het niet goedschiks gaat, dan maar kwaadschiks. Fysiek maar ook verbaal geweld, is zo deel van alles geworden. Niemand kijkt er echt meer van op. Precies daar is het breekpunt tussen gevaarlijk- en levensgevaarlijk.
De WHO (World Health Organization) heeft in oktober 2013 cijfers gepubliceerd over vooral geweld tegen vrouwen waar je haren van overeind gaan staan. Uit deze cijfers blijkt dat:
– geweld, met name seksueel geweld tegen vrouwen, het grootste gezondheidsprobleem vormt over de gehele wereld;
– wereldwijd 35 procent van alle vrouwen op een bepaald moment in hun leven wel te maken krijgt met geweld;
– 30 procent van de vrouwen binnen hun relaties te maken krijgt met geweld en/of seksueel geweld door haar eigen partner;
– wel 38 procent van de vrouwen die worden vermoord, worden omgebracht door hun eigen partner
Dit is wereldwijd een derde deel van alle vrouwen! Als we daar nog steeds niet wakker van liggen….
Geweld kan zowel psychische-, fysieke-, seksuele-, en sociaal maatschappelijke problemen met zich meebrengen, die de gezondheid en ook de samenhang van hele leefgemeenschappen ontwricht. Volgens onderzoek zijn factoren die hiertoe aanleiding geven onder andere het lage opleidingsniveau, het blootgesteld zijn aan- of slachtoffer zijn geweest van geweld op jonge leeftijd (bijvoorbeeld kindermishandeling), alcoholmisbruik, een attitude die geweld accepteert en een zodanige minderheidspositie innemen waardoor ontkomen aan geweld onmogelijk lijkt.
We hoeven niet ver terug te grijpen in de geschiedenis. Recentelijk is Suriname opgeschrikt door een aantal gevallen van geweld, kort na elkaar, steeds weer met de dood tot gevolg. Vrouwen die door partners zijn omgebracht, relatieproblemen, stress en een zodanige psychologische werkdruk die geen andere uitweg meer liet dan de hand slaan aan de partner. Toevallig ook daders die vanwege hun baan wapendragers zijn geweest. Praten, de weg van communicatie, of zelfs maar weglopen van situaties die zo ernstig uit de hand kunnen lopen, is er voor niemand bij. Je hoeft maar een bezoekje aan de social media pagina’s te brengen om weer eens al die videobeelden met geweld te zien langskomen. Is dat als waarschuwing bedoeld voor anderen? Of geeft dat juist meer ideeën aan onverlaten? Al die zogenaamde grapjes waar vernederingen en verbaal geweld aan te pas komen.
Hoe het ook zei de ‘geweldsbarometer’ staat op z’n hoogste stand. Behalve de verruwing is er ook een trend van verjonging te bespeuren. Zelfs 15- en 16-jarigen maken zich schuldig aan ernstige vormen van geweld en criminaliteit. De vraag is: wie durft hierin het standpunt in te nemen, van de verandering moet NU! We dienen te gaan naar een ZERO-TOLERANCE-POLICY. Als maatregelen hiervoor geen beleidsprioriteit vormen, dan hebben we nog een zeer lange weg te gaan. Elke zich respecterende politieke partij of combinatie die succesvol wil zijn, zal met een plan van aanpak moeten komen die daden stelt en garanties biedt voor komende generaties. We kunnen niet aan de kant blijven staan en toekijken hoe de gemeenschap steeds verder vervalt.
Degene die komt met een goed programma gebaseerd op het oplossen van gender issues, het terugdringen/aanpakken van het criminaliteits- en geweldsprobleem, mag er donder op zeggen dat 30 procent van de stemmen reeds binnen zijn. De mijne is ook al gekleurd!
Ernestina Gӧdeken