In mijn column van dinsdag, die overigens in zijn geheel gewijd was aan de heer Charles Pahlad, noemde ik Pahlad een onbetrouwbare geldwolf. Waar zijn nieuwe partij alles en altijd over iedereen maar mag zeggen, ben ik best bereid mijn woorden terug te nemen. Dit in tegenstelling tot zijn nieuwe partij.
Hierbij bent u dan de door mij gegeven titel van ‘onbetrouwbare geldwolf kwijt’. Eigenlijk is het best raar om als columnist je te moeten verontschuldigen of de geschreven woorden van je column terug te moeten nemen. Dit is dan ook geheel mijn eigen initiatief. Waarom zult u zich afvragen?
Aangezien ik meerdere keren in mijn columns heb geschreven over het modder gegooi van de partijen ten tijden van de verkiezingen, vind ik dan ook dat ik hierbij het voortouw moet nemen, om geschreven woorden te rectificeren.
Ik haalde in de column van dinsdag aan, dat de heer Pahlad pas echt berouw toont als hij zijn salaris vanaf de goedkeuring van Amnestiewet van 2012, zou schenken aan een goed doel. Dan pas zou zijn berouw in mijn ogen echt waarheid worden. Echter werd ik door een lezer erop geattendeerd dat de heer Pahlad wel degelijk geld schenkt aan goede doelen. Als dit op waarheid berust, dan is de heer Pahlad dus geen geldwolf. Wel blijf ik zijn berouw niet geheel serieus nemen. Dit omdat ik praat over zijn gehele salaris vanaf de dag dat hij zijn goedkeuring gaf voor de Amnestiewet te schenken aan een goed doel en dus niet een deel of geld wat hij voor 2012 heeft gegeven aan goede doelen. Zodra ik dit zeker weet, zal ik ook mijn woorden over het niet serieus nemen van berouw terugnemen en wordt hij in mijn ogen een echte held.
Wel hoop ik dat een ieder het verschil weet tussen een column en een artikel. Als columnist heb je nou eenmaal een vrije pen en mag je heel ver gaan in de woorden die je schrijft. Tenzij je in bijvoorbeeld in Noord-Korea woont, maar gelukkig leven we in Suriname wat een vrij land is en waar een ieder zijn mening mag geven. Immers schromen sommige politieke leiders van Suriname ook niet om woorden te zeggen, woorden die zelf van dien aard zijn dat deze onder smaad en laster vallen. Dus als zij het mogen, dan mag een ieder dit natuurlijk ook, want ook de leiders hebben net als u en ik rood bloed hoor.
Veder mag je als columnist ook satirisch zijn, het gaat er immers om dat je op een leuke, luchtige manier een boodschap overbrengt wat geheel op feiten is gebaseerd en dat probeer ik dan ook zoveel mogelijk te doen. En ja, soms vallen daarbij wat harde woorden, maar dit zou zeker voor een politicus niet erg hoeven te zijn, omdat zij immers ook harde woorden te pas en te onpas gebruiken. Daarom zegt men ook vaak, wie de bal kaatst kan hem terug verwachten. Ik kan dat gelukkig wel en krijg genoeg kritiek over mij heen. Maar ik durf wel mijn woorden terug te nemen, als blijkt dat dit nodig is. Zoals dus waarschijnlijk in het geval van de heer Pahlad.
De vraag blijft dan wel of de politicus dit ook zal doen. Wat denkt u? Ik denk van niet en totdat dit niet veranderd ga ik vrolijk door met mijn columns en zal ik ze daar waar nodig is voorzien van harde woorden, puur om de boodschap duidelijk te maken voor lezer.
En de heer Pahlad? Die heeft nu wel even genoeg aandacht gehad lijkt mij, wel ga ik uitzoeken of hij dus echt zoals gezegd zijn gehele salaris vanaf 2012 heeft geschonken aan een goed doel. Ik hoop dan ook dat ik er volledig naast zit, want anders……….. Jawel, dan komen de harde woorden weer vrolijk terug.
Tot dinsdag.
Albert König