De Nederlandse pers is een van de meest onbetrouwbare bron van informatie. Nederlandse journalisten zijn geen onderzoekers naar de waarheid, maar manipulatoren van het nieuws. Surinaamse media nemen hun berichten kritiekloos over.
Neem het bericht van NOS.nl dat overgenomen is door De Ware Tijd over Venezuela. De oppositie in Venezuela boycot de komende presidentsverkiezingen in april. NOS/DWT legt de reden uit: President Maduro had besloten dat de oppositiepartijen niet onder hun partijnaam mochten meedoen en drie andere partijen werd ook al deelname ontzegd. De strekking van het verhaal is dat de verkiezingen niet legitiem zijn, omdat de oppositie niet mag doen.
Waar zit de manipulatie van deze berichtgeving in?
Net als in Suriname en Nederland moet een nieuwe politieke partij een minimum aantal handtekeningen voor een bepaalde datum halen om mee te mogen doen aan de verkiezingen. Het minimum is 0,5 procent van het aantal kiezers in minimaal twaalf staten en de uiterste datum was 28 januari. Venezuela is een federale staat die 24 deelstaten telt. In december 2017 waren er burgemeestersverkiezingen. Partijen die toen hadden deelgenomen, hoefden niet nogmaals handtekeningen op te halen. Partijen die niet hadden deelgenomen, moesten dat doen. Er zijn verschillende oppositiepartijen in Venezuela, die geen eenheid vormen. Een vijftal heeft zich verenigd onder de naam (democratische ronde-tafel). MUD is geen politieke partij, maar een coalitie. Twee van die partijen hoefden geen handtekeningen op te halen, omdat ze hadden meegedaan aan de verkiezingen van december. De overige drie moesten volgens de wet handtekeningen verzamelen. Eentje heeft het geprobeerd en heeft niet het minimumaantal behaald. Een ander heeft dit minimum wel behaald. De laatste heeft niet eens de moeite genomen om handtekeningen te verzamelen.
De MUD kon als coalitie niet deelnemen, omdat drie partijen eerste het proces van handtekeningenverzameling moest afronden en twee dat niet succesvol hebben gedaan.
Als je dit verhaal niet vertelt, dan lijkt het alsof Maduro als een dictator partijen verbiedt om deel te nemen aan de verkiezingen, maar net als in Suriname en Nederland zijn er algemeen geaccepteerde regels voor deelname aan verkiezingen, die je niet aan je laars kunt lappen.
Nu heeft de oppositie opgeroepen tot een boycot van de presidentsverkiezingen. Dat wordt in de Nederlandse en Surinaamse media breed uitgemeten met als boodschap: als de oppositie niet meedoet, dan zijn de verkiezingen niet geldig. En dat wordt dan als een redelijk verhaal gepresenteerd.
Wat is er aan de hand? Venezuela heeft onlang verkiezingen gehad, waaraan de oppositie heeft deelgenomen. In oktober 2017 waren er verkiezingen voor gouverneurszetels. De regeringspartij won de verkiezingen met 55 procent van de stemmen (achttien gouverneurs). De oppositie kreeg 44 procent (vijf gouverneurs). In december waren er verkiezingen voor burgemeesters. De regeringspartij won met 91 procent (306 burgemeesters). De oppositie kreeg 9 procent (25 burgemeesters). Let op. Deze verkiezingen worden allemaal gecontroleerd door buitenlandse waarnemers. Bij iedere verkiezing nodigt de regering buitenlandse waarnemers uit om de verkiezingen te volgen. Steevast is de conclusie dat de verkiezingen eerlijk zijn verlopen.
Nu worden in Venezuela opiniepeilingen gehouden. En die bevestigen het beeld van de vorige verkiezingen dat Maduro waarschijnlijk de verkiezingen gaat winnen. In de peilingen staat Maduro op 58 procent en de oppositie op 38 procent.
De oppositie weet dat ze de verkiezingen gaan verliezen en roepen daarom op tot een boycot en proberen daarmee de legitimiteit van de verkiezingen ter discussie te stellen. Dat verzwijgt de Nederlandse pers en zijn Surinaamse kopieerder.
Hoe gaat het nu verder in Venezuela? Er nemen oppositiepartijen deel aan de verkiezingen, maar niet de MUD. De kans is groot dat Maduro wint. De internationale pers met Nederland en Suriname voorop gaat roepen dat de verkiezingen niet geldig zijn.
Maar Maduro wordt gewoon president en het leven in Venezuela gaat verder.
En dat leven is heel moeilijk. Er is een diepe economische crisis, maar de Bolivariaanse revolutie heeft bij grote delen van de arme bevolking een politieke bewustwordingsproces op gang gebracht. De media in Venezuela zijn net als in Suriname in handen van de oppositie. Die hebben een consequente en constante berichtgeving die de linkse beweging probeert de criminaliseren en systematische de regering aanvalt. Maar de grote massa van arme mensen is niet gek en dom. De bevolking weet dat als de oppositie aan de macht komt, het sociale beleid van de regering zal worden weggevaagd. De burgers weten dat de belangrijkste oorzaak van de economische crisis niet corrupte is, maar de daling van de olieprijzen en de economisch boycot van Venezuela. Ondanks de kritiek die ze hebben op Maduro, zijn ze verstandig genoeg om zich niet te laten leiden door de media, maar door hun eigen belangen.
Voor iedere progressieve persoon in Latijns-Amerika zijn de ontwikkelingen in Venezuela van groot belang. Daarom zal ik deze ontwikkelen blijven volgen en analyseren, zodat de Surinaamse gemeenschap niet alleen op de eenzijdige berichtgeving vanuit Nederland hoeft te baseren.
Sandew Hira