Dit is mijn laatste column voor Suriname Herald en Bakana Tori. Ik sluit hiermee een periode af in mijn leven en ga een oud pad hervatten. In 2010 ben ik begonnen met het schrijven van columns voor de Surinaamse media op Starnieuws. In augustus 2016 kwam het tot een breuk tussen mij en Starnieuws en stopte ik met de columns.
In januari 2017 begon ik weer met een column, maar nu in combinatie met een gesproken tekst op Bakana Tori. Dat ik nu stop, heeft niets te maken met mijn verhouding tot Suriname Herald en Bakana Tori in tegenstelling tot de breuk met Starnieuws. Mijn verhouding tot Suriname Herald en Bakana Tori is altijd heel prettig geweest. Ik wil hen daarom hierbij bedanken voor het podium dat zij mij gegeven hebben in de afgelopen periode.
In 2015 startte ik met het project De getuigenis van president Desi Bouterse. Het primaire doel van het project was waarheidsvinding met betrekking tot politiek geweld. Het is uiteindelijk uitgemond in een groot maatschappelijk traject voor het oplossen van politiek geweld, waarbij veel mensen betrokken zijn geraakt.
Er is een Comité van Nabestaanden en Slachtoffers van Politiek Geweld opgericht, dat een stem en een gezicht heeft gegeven aan mensen die nooit een stem en een gezicht hebben gehad. Er is een Nationale Commissie opgericht om het Comité te ondersteunen met de organisatie van een Dag van Nationale Rouw en de inrichting van een Pad van Verzoening. Er is een ontwerpwet Erkenning Slachtoffers Politiek Geweld gemaakt en een succesvolle handtekeningenactie georganiseerd voor maatschappelijke steun voor die wet. Er is een nationale conferentie georganiseerd waarin voor het eerst slachtoffers en nabestaanden samen in één ruimte uitdrukking gaven aan hun gevoelens van verdriet en pijn.
Waarheidsvinding is uitgegroeid tot een traject van healing en verzoening. Het is geen gemakkelijk traject, maar ik voel me bevoorrecht dat ik daar deel van mag zijn.
Sinds 2015 is mijn leven beheerst door dit project. Intensieve research naar politiek geweld betekende praten met veel mensen waaronder het gesprek met president Bouterse, het bestuderen van documenten en archieven, het bezoeken van locaties en het schrijven van een 416 pagina tellend boek waarin dit alles is vastgelegd voor de geschiedenis.
De bedreigingen en scheldpartijen van de tegenstanders van het traject kan ik hebben. Dat hoort bij sociale strijd en daar kijk ik niet van op. Pijnlijker was de breuk met mijn familie, die hard en definitief bleek te zijn. Aan de andere kant heb ik veel nieuwe vrienden leren kennen die ik nu als familie beschouw.
Vóór 2015 was ik een nieuw pad ingeslagen in mijn leven. Ik ben deel van een internationale beweging voor dekolonisatie. Ik ben coördinator van de Decolonial International Network. Ik ben al sinds 2010 bezig met het ontwikkelen van een theoretisch raamwerk voor deze beweging onder de titel Decolonizing The Mind. Ik heb daar veel lezingen, workshops en colleges over gehouden en ben al acht jaar bezig om een lijvig boek over dit theoretisch raamwerk te schrijven. Dit jaar wil ik het boek uitbrengen.
Mijn internationaal activistisch werk is door het project in Suriname op een lager pitje komen te staan. Suriname heeft mijn tijd helemaal opgeslokt en de wekelijkse columns vormen daarbij een constante druk die mij nu te veel is geworden. Bovendien heeft het project een enorm beslag gelegd op onze financiële middelen en economische capaciteit. Ook hier moet ik me op concentreren om weer normaal te kunnen leven en mijn schulden af te lossen.
Daarom heb ik besloten om te stoppen met de columns voor Suriname Herald en Bakana Tori. Ik ga terug naar mijn oud pad van het internationaal activisme. Van 4-7 mei aanstaande wordt in Parijs een grote internationale conferentie georganiseerd onder de titel Bandung of the North met onder andere Angela Davis als gastspreekster. Ik heb het manifest geschreven voor die conferentie. Ik open en sluit die conferentie.
Ik zal mijn internationalisme combineren met steun aan het Comité. Ik zal nog steeds onderzoek blijven doen naar politiek geweld in Suriname, maar niet meer zo intensief als vroeger. Ik heb een belangrijk interview met een CIA-medewerker over 8 december die ik ooit nog moet publiceren als de situatie daar rijp voor is.
Ik blijf actief lid van het Comité en zal samen met Gordon Rahman vanuit Nederland de zaak met hart en ziel blijven ondersteunen. Humphry Jeroe is een waardige en inspirerende leider gebleken en ik ben blij dat ik nog steeds nauw met hem mag samenwerken in het traject van erkenning van slachtoffers van politiek geweld met waarheidsvinding en verzoening.
Sandew Hira