Sinds enkele jaren, maar misschien veel langer, zijn wij fulltime sympathisanten van een politieke partij (onze ouders zijn vier generaties sympathisanten; uit dat nest komen wij vandaan). Niet omdat wij een politieke carrière ambiëren of omdat wij graag in discussies worden aangevallen op standpunten van die partij, maar omdat wij geloven in de combinatie van idealen en participatie.
Idealen als een punt dat jij wilt verbeteren, waar jij naar toe wilt, waarvan je niet weet hoe je er komt, maar wel voelt dat wij er al zouden moeten zijn. Participatie als het meedenken met de richting van dit punt. Of dit punt nou complete transformatie van de partij teweegbrengt doet niet ter zake, iedereen is gelijkwaardig in de partij. Althans, zo zou het moeten zijn in onze idealen. Helaas lijkt hier tegenwoordig slechts plek voor korte termijn visies, absolutisme, oneliners, populistische xenofobie en persoonsverheerlijking. Dat is niet ons kopje thee.
Deze, ons inziens, achteruitgang van idealen en aan de andere kant de hang naar pragmatisme hebben wij gedurende onze hele volwassen leven met lede ogen aangezien. Terwijl de NDP-ideologie, maatschappij visie als belemmerend beschouwt, zagen wij voornamelijk progressieve, intellectuele, cosmopolitische politici worstelen met het vraagstuk: ‘Hoe nu verder met het idealisme?’. Wij zouden liegen als wij zeggen het antwoord te hebben, maar spreken de waarheid als wij zeggen dat wij een antwoord willen. Wij waren, kort gezegd, ook op zoek naar de waarheid.
Wat wij nooit helemaal konden verkroppen, is dat je bij lidmaatschap van een politieke partij meteen de volledige historie, filosofie, traditie en idealen van de partij zou moeten weten en volgen. Wij wilden, net als vele anderen, onze visie verder ontwikkelen en toetsen aan andere mensen uit onze contreien. Wij weten niet precies hoe wij het willen, maar wij weten wel ongeveer wat. Dat deze denkwijze ook welkom is in de politiek, is ons voorgehouden en de persoon die daarvoor gezorgd heeft is niet geheel toevallig ook de voorzitter van de partij, de partij waar wij veel sympathie voor hebben. De voorzitter is de man die de stip op de horizon heeft gezet: TRANSFORMATIE!
De voorgehouden transformatie heeft ervoor gezorgd dat mensen steeds meer betrokken raakten bij de partij, zo wij ook. Hierdoor hebben wij bewust de knoop doorgehakt en het bijltje had twee kanten: RED SURINAME en de uitgesproken idealen van de voorzitter. Zonder er te diep op in te gaan, vinden wij aan de ene kant de polarisatie in het land die de machthebbers van nu hebben veroorzaakt, haast angstaanjagend. Aan de andere kant heeft het er wel toegeleid dat wij maar één partij vonden die in onze ogen de juiste dingen zei. Het bleek dat zeggen en doen inderdaad verschillen. Onze motieven zijn gedeeltelijk bewaarheid gebleken.
Sunil Sookhlall & Kries Mahabier