Ik heb voor de laatste vijf en veertig jaar van mijn bewustzijn de Nationale Partij Suriname gevolgd. Met een beetje inachtneming van de geschiedenis merk ik dat het een partij is waar we heel trots op mogen zijn als Suriname. Nog voor de onafhankelijkheid zorgde deze partij voor grote ontwikkelingen in Suriname. In 1975 is het namelijk deze partij geweest die onder leiding van een van haar grote zonen ons de onafhankelijkheid bracht. Een moment waar we op 25 november 2015 met ware trots naar terug zullen kijken.
De huidige situatie binnen de NPS baat mij wel degelijk zorgen. Ik heb niet het genoegen gehad van binnen uit een analyse te kunnen maken van hetgeen aan de hand is. Maar als Surinamer heb ik wel mijn zorgen over het wel en wee van deze partij. Ik heb namelijk bij de verkiezingen van 25 mei 2015 een bewuste keus gemaakt om voor de eerste keer op de NPS te stemmen en wel op de veel belovende lijstduwer Wayne Telgt. Zeer onder de indruk van de slogan verjonging, vernieuwing en verandering, zag ik met de uitstraling van voorzitter Gregory Rusland en de jonge charismatische Wayne Telgt de partij weer opkomen na het Vene-tijdperk. Niks dan goeds over de heer Venetiaan die als je het mij vraagt heel veel goeds voor Suriname gedaan heeft. Ik denk dat enkele factoren dichtbij Vene hebben gemaakt dat er een afstand ontstond tussen hem en zijn volk, lees de achterban van de partij.
Na het spannende moment van 25 mei zagen we Wayne Telgt met vijf duizend stemmen uit de verkiezing komen, maar net niet genoeg om zichzelf DNA-lid te noemen. Ik had hem daar heel graag gezien.
Verjonging, vernieuwing en verandering was mogelijk niet welkom bij een ieder in de partij waardoor we onder ander de actie van John van Coblijn zagen. Deze actie is voor mij de rede dat een jonge man met een grote aanhang en een uniek charisma die zeker de massa wist aan te spreken, niet in DNA gekozen is. Wanneer we nu zien dat de partij niet alleen terug valt naar twee zetels maar ook direct na de verkiezing afwijkt van verjonging, vernieuwing en verandering en dezelfde storende factoren die tijdens Vene afstand brachten tussen de NPS-leiding en de achterban zich weer aanmelden, moet ik mij en met mij velen de vraag stellen, NPS waarheen?
Je zou denken dat bij de invulling van de staatsraad men zou kiezen voor een jonge NPSāer. Ruth Renfurm of Wayne Telgt zouden als je mij vraagt de geschikte kandidaten zijn. Laatst genoemde zou tot genoegen van velen die op hem gestemd hebben de eerlijkste kansen maken gezien zijn draagvlak binnen de samenleving en de NPS.
Met het voordragen van Hesdy Pigot heeft de NPS-leiding laten zien dat the next generation gedachte slechts een kreet is. Het is namelijk deze zelfde Pigot die Venetiaan heeft doen afschilderen als volksonvriendelijk vanwege het vervullen van de rol van toegangsdeur tot de voorzitter en president.
Ik hoop dat de huidige voorzitter van de groene partij de juiste mensen naar voren schuift zodat de NPS weer uit dit dal komt. Ik durf namen zoals Roseline Daan, Ruth Renfurm en Wayne Telgt te noemen. Er zullen zeker meer zijn, maar deze namen schieten mij het eerst binnen.
Als de NPS niet ready for the road is met nieuwe gezichten en mensen waarin de samenleving het licht ziet, zal de frambo voorgoed uitgaan. Voorzitter Gregory Rusland zal dan op zijn geweten dragen dat dit heeft plaatsgevonden onder zijn leiding. Drai anoe par boto.
Damien Wolf