Als je langer dan 20 weken zwanger bent en de zwangerschapskwaaltjes drastisch zijn afgenomen, wil je je weer bezighouden met de zin en onzin die onze DNA-leden bij tijd en wijle spuien. De Algemene Politieke Beschouwingen (hierna te noemen: de APB), zijn een moment geweest die mijn aandacht hebben vastgehouden. Er zijn behoorlijk wat vragen afgevuurd op de regering. Niet iedereen begrijpt wat de APB inhoudt, namelijk vragen over de grote lijnen van het beleid van de regering.
Er waren veel detailvragen die thuishoren bij de behandeling van de verschillende departementen en terecht heeft de president die verwezen naar de verschillende ministeries. De president is er om de hoofdlijnen aan te geven. Het betoog van de president was dan ook een krachtig betoog en geeft hoop aan al degenen die op dit moment gebukt gaan onder de gevolgen van de economische recessie. Het is geen eenvoudige taak om te realiseren dat er weer sprake is van economische groei en vooruitgang na het zwaar weer waarin we als land terechtkwamen.
Het is bijvoorbeeld niet eenvoudig subsidies die decennialang bestaan, overnight af te schaffen. Je moet als NDP-regering het gesloten sociaal akkoord (met het volk) dat gestoeld is op een ideologische basis niet uit het oog verliezen. Ook moet je je relatie met landen in de wereld goed onder de loep nemen omdat wederzijds respect, wederzijds voordeel en non-interferentie in binnenlandse aangelegenheden een condicio sine qua non zijn.
Het betoog van de president was een krachtig betoog. En de APB waren summier constructief te noemen met uitzondering van de lelijke uitstapjes die de DNA-leden Paul Somohardjo en Edward Belfort maakten.
Je vraagt je wel in gemoede af wat deze gasten scheelt. Somohardjo met z’n grondbeleid (velen noemen het grondroofbeleid) uit de Nieuw Front-tijd die het Nieuw Front zetels kostte, kan (lijkt het) alleen maar praten over z’n viriliteit. Ik zou echt niet weten welk weldenkend mens geïnteresseerd is in de viriliteit van Somoharjdo.
Dan heb je de als dorpsgek schreeuwende Belfort die maar niet loskomt van z’n teleurstelling dat hij minister af is en blijft. Hij had naar alle waarschijnlijkheid gehoopt dat president Desi Bouterse hem weer tot minister zou maken nadat de heer Eugène van der San bedankte als minister. Als dat ordinair geschreeuw en getier van Belfort wordt gezien als ‘de confrontatie aangaan met Bouterse’, dan zijn we erg ver van huis.
Misschien wil hij een keertje in de boksring met Bouterse die hem terecht niet capabel genoeg acht voor de functie van Juspol-minister. Ik heb het beleid van Belfort tussen 2012 en 2015 hard bekritiseerd en met de grond gelijk gemaakt. Simpel vanwege het feit dat Belfort nimmer heeft gedeugd op dat ministerie. Dat hij vanuit z’n positie als occupant, minister is geworden dankzij Bouterse en daarna autohandelaar, spreekt boekdelen over z’n ‘eerlijkheid. Geen enkel ministerssalaris kan ervoor zorgen dat je autohandelaar wordt. Jammergenoeg, hebben we geen wetgeving terzake om de herkomst van vermogens van vooral ambtsdragers te onderzoeken. Ik hoop wel dat die wetten een keer zullen komen. Dan wil ik het soort Belfort horen blaffen.
Tot dan heb ik geleerd dat blaffende honden niet bijten. Geldt ook voor Belfort natuurlijk.
Sharmila Kalidien-Mansaram