Minister Blok is het stereotype van een laffe Nederlander. Hij doet uitspraken, waar commotie over ontstaan en durft vervolgens deze niet te verdedigen. Wanneer is een staat mislukt? Wikipedia geeft twee omschrijvingen aan om staten als mislukt te kunnen duiden, waarvan de tweede luidt: āHet gezag van de staat is (grotendeels) afwezig door het in hoge mate voorkomen van een of meerdere van de volgende factoren: criminaliteit, corruptie, bureaucratie, gebrekkige rechtspraak, zwarte handel of militaire bemoeienis met de politiekā.
Aan deze omschrijving voldoet Suriname volledig en dus heeft minister Blok, bevrijd van enige politiek correcte dwang, het bij het juiste eind. Maar in Nederland is de zogenaamde verheven politieke elite bang om expliciet de multiculturele samenleving bij het grof vuil neer te zetten, want men vreest, dat een dergelijke daad als een boemerang op het eigen volk neer zal slaan, omdat de samenleving ā de arbeidsmarkt, de woningmarkt voor sociale huurwoningen ā door het āeigen volk eerstā principe gedomineerd wordt.
In oktober 1975 stond er een Surinaamse held op, die de Nederlanders in eigen huis de les durfde te lezen. Het was wijlen dokter Alwyn Mungra, die in het Nederlandse parlement zich tot Joop den Uyl en zijn kabinet wendde met de profetische woorden āZij die gaan sterven, groeten u!ā Het was zijn ultieme poging om de arrogante drammer Joop den Uyl voor een ramp te behoeden. Maar āhet geweten van Nederlandā bleef Oost-Indisch doof voor de indringende boodschap uit de West, omdat de sociaaldemocraten met de onafhankelijkheid van Suriname het bezoedelde imago van Nederland wensten te verbeteren. Immers, toen de IndonesiĆ«rs de onafhankelijkheid uitriepen zonder overleg met Nederland, antwoordde deze door ruim vier jaar lang dood en verderf op de archipel te zaaien. Uiteindelijk vertrok Nederland met de staart tussen de benen na dreigementen van de VS en de pas opgerichte VN.
Suriname werd de onafhankelijkheid opgedrongen, terwijl de Indonesiƫrs hun onafhankelijkheid uit de handen van Nederland weggristen. Suriname had vandaag de dag hetzelfde welvaartsniveau als Martinique, Frans Guyana en Guadeloupe kunnen hebben, als Frankrijk de kolonisator was geweest. Dat 40 procent van de Surinamers in de diaspora leeft, is te danken aan Joop den Uyl en de zijnen. Zij hadden geen enkel probleem met de koloniale status van het land, maar wel met de opgedrongen onafhankelijkheid, die zij niet vertrouwden en dus kozen zij het hazenpad richting Nederland.
De onafhankelijkheid was bijna 43 jaar geleden, maar tot op de dag van vandaag zijn de werkeloosheidscijfers in Nederland onder Surinamers vĆ©Ć©l hoger dan onder autochtonen. De Surinamers hebben een volledige Nederlandse opleiding genoten, dus gebrek aan kennis kan dit verschil niet verklaren. Het principe van āeigen volk eerstā reguleert als een onzichtbare hand de Nederlandse arbeidsmarkt. De Nederlander, die blind voor de balk in eigen ogen is, ook minister Blok, ziet zijn of haar gebreken en tekortkomingen niet. Sedert de afloop van de Tweede Wereldoorlog is bekend, dat van alle Europese landen, relatief gezien de meeste Joden uit Nederland de dood in Hitlers gaskamers hebben gevonden.
Bijna 80 procent van de Nederlandse Joden keerden nooit meer naar huis. Nederlandse historici vertikken het om eerlijk de reden aan te halen, waarom er meer Joden uit Nederland in de concentratiekampen omkwamen. Op het hoofd van een Jood stond namelijk een prijs, dus elke verraden Jood leverde de kaaskop snel geld op. Was dat ook niet de reden, waarom Nederland zoān voorname positie in de slavenhandel kon verwerven? Van enig ethisch besef, vervat in de morele code, die Mozes drieduizend jaar eerder van God had gekregen, waren de Nederlandse slavenhandelaren totaal gespeend. Minister Blok is als zovele Nederlanders, die denken boven de ethiek te staan, die slechts allochtonen zich wijs dienen te maken om beschaafd te kunnen zijn.
Inderdaad, de multiculturele samenleving in Nederland is mislukt, omdat een ārechtschapenā volk, dat op deze kwalificatie totaal geen aanspraak kan maken, weigert in te zien, dat zij de oorzaak is, dat allochtonen zich niet in Nederland thuis voelen. Er is niet voor niets een Turken-partij in het Nederlandse parlement, die in de peilingen haar zetelaantal heeft zien verdubbelen en die ongegeneerd haar loyaliteit aan de Turkse premier Erdogan toont. Allochtonen hebben zich niet aan de Nederlandse samenleving kunnen hechten, omdat de Nederlanders hen steevast als tweederangs burgers zijn blijven beschouwen. De Molukkers zijn nog veel langer in Nederland, dan de Surinamers, de Turken en de Marokkanen, maar zij zijn nog steeds niet als gelijke geaccepteerd. Zij hebben hun leven voor Nederland gegeven en zijn sedert hun aankomst door de autoriteiten voorgelogen en beduveld. Het is geen wonder, dat zij in de jaren zeventig naar geweld grepen om hun rechtvaardige eisen kracht bij te zetten.
De toenmalige minister van Justitie Dries van Agt gaf de opdracht alle gijzelnemers te doden, maar veertig jaar later loog hij als een oude sluwe vos de instructie tot standrechtelijke executies niet te hebben gegeven, waarover een forensisch rapport verhaalde. Zulke ernstige mensenrechtenschendingen, daar is āDries met een zachte geeā niet toe in staat, want dat doen slechts mensen van het kaliber Bouterse, is de gangbare opvatting in Nederland. De aanwezigheid van allochtonen in de Nederlandse samenleving is niet meer weg te denken, alleen zijn de Nederlanders de grip op hen kwijt, omdat zij niet meer de kaas van hun brood laten eten. Desnoods bouwen de allochtonen zelf de multiculturele samenleving en is het aan de Nederlanders, of zij erbij willen horen.
Marco Yard