In het ingezonden stuk “Wij glijden af!” zijn er enkele punten genoemd waarmee ik het niet eens ben. Daarom heb ik besloten om op het artikel te reageren. Ik vind het onterecht om namens het hele volk te spreken. En te zeggen: “Wij glijden af”. Wanneer je zegt dat delen van het volk afglijden. Dan geef ik je helemaal gelijk. Ik ken genoeg mensen in Suriname die goed werk verrichten. Die op het goede pad zijn. En zeker niet afglijden. Overal in de wereld glijden er mensen af. Suriname is echt niet uniek op dat gebied. Laten we niet reageren alsof het alleen in Suriname gebeurt.
Julian With is geen God dat hij voor Suriname komt bepalen dat het nooit meer goed komt. Elk mens, elk land gaat wel eens door een diep dal. Net als hoe het leven van een mens uit ups and downs bestaat, kent ook een land een periode van pieken en dalen. Het zijn juist de dalen, waarvoor wij als mens dankbaar moeten zijn. Alleen als we pijn lijden dan pas gaan wij als mens beseffen wat wij fout hebben gedaan. En dat is ook het moment dat wij beginnen te werken aan verandering. De eerste stap om te werken aan verandering is dat wij als mens ons open-minded moeten opstellen. Niet alles wat anders is dan wat je normaal gewend bent, is verkeerd.
Jezelf open-minded opstellen; Hoe doe je dat?
Kom in contact met andere visies: het is een van de paradoxen van onze moderne tijd. We hebben de mogelijkheid om contact te leggen met mensen over de hele wereld. Via het internet kunnen we direct in contact staan met mensen uit andere culturen en aan de andere kant van de planeet. We kunnen van elkaar leren, ideeën uitwisselen en groeien. Toch blijkt dat we deze mogelijkheid nauwelijks benutten. Het internet heeft ons nauwelijks in contact gebracht met nieuwe visies, maar helpt ons juist te concentreren op de dingen die we al kennen. De meeste mensen gebruiken het internet om te zoeken naar dingen die ze al kennen en om te communiceren met hun bestaande vrienden en gelijkgestemden. We nemen nauwelijks de moeite om kennis te maken met mensen, culturen en ideeën die verschillen van de onze. We zoeken naar het bekende, naar dat wat vertrouwd voelt. Stel jezelf bloot aan nieuwe visies, nieuwe wereldbeelden. Verdwaal op internet, blijf hangen bij een vreemde documentaire, luister naar mensen die je normaal niet spreekt, stap een museum binnen, knoop gesprekken aan. Je weet nooit wat voor bijzondere dingen je kunt ontdekken.
Maak contact met nieuwe mensen: zoals gezegd is het tegenwoordig makkelijker dan ooit om nieuwe mensen te ontmoeten via internet. En hoewel het via internet makkelijk is om mensen te vinden die lijken op jou, kun je juist kennismaken met mensen die anders zijn dan jij. Het is een manier om mensen op een hele authentieke manier te leren kennen, terwijl je ook nog eens een hoop geld bespaart. Door mensen te leren begrijpen, zal je wereldbeeld verbreden. Je zult minder snel oordelen over mensen, omdat je beter begrijpt wat er in de hoofden van verschillende mensen omgaat. Leg dus contact met mensen, praat met zoveel mensen als je kunt. Ieder mens heeft een verhaal en ieder verhaal is leerzaam.
Versla je vooroordelen: vooroordelen zijn veroordelingen die in je systeem zitten ingebakken. Je hebt feitelijk al besloten wat je van iets vindt, voordat je daadwerkelijk weet wat het is. Merk bij jezelf op wanneer je een vooroordeel hebt over iets of iemand en probeer jezelf hiervan los te maken. Vooroordelen maken je leven op de korte termijn makkelijk (denken in hokjes maakt je leven overzichtelijk), maar op de lange termijn doe je jezelf en je omgeving tekort. Je kent iemand pas als je de tijd hebt genomen diegene te begrijpen. Je kunt pas oordelen als je iemand door en door kent en dat zal nooit gebeuren. Je zult nooit in de daadwerkelijke gedachten van een ander mens kunnen kijken, dus zul je nooit over iemand kunnen oordelen. Iedereen heeft vooroordelen, dat gaat automatisch. De kunst is om deze vooroordelen niet tussen jou en de rest van de wereld te laten komen. Merk ze op en verwijder ze uit je gedachten. Je kunt pas oordelen als je alles weet en je weet nooit alles. En zelfs al zou je alles weten, dan zul je merken dat het onmogelijk is om een oordeel te vellen over iemand, omdat de menselijke gedachten oneindig complex zijn. Niets is zwart-wit.
Blijf altijd vragen stellen: luister twee keer zoveel als je spreekt. Door vragen te stellen, kom je meer te weten van de wereld. Je leert de wereld om je heen, met de mensen die daarin leven steeds beter begrijpen. Begrip zorgt voor respect, verslaat angst en geeft ruimte aan liefde. Door je best te doen om de wereld om je heen te begrijpen, zul je er meer van gaan houden. Vraag dus altijd waarom mensen de dingen doen die zij doen. Vraag om te ontdekken hoe de wereld om je heen werkt. Waarom dingen zijn zoals ze zijn. Blijf vragen, blijf leren.
Uit jouw lijst met problemen bestaande uit tien punten zijn er drie punten waar ik het over wil hebben. Je hebt het over leiders die niet het juiste voorbeeld geven. En delen van de samenleving die liever kiezen voor leiders die in opspraak zijn geraakt. Ik weet niet precies over welke leiders je het hebt, maar Suriname kent maar een leider. Dat is de huidige president van Suriname, Desi Bouterse. Als jij hem bedoelt dan ben je of heel slecht geïnformeerd. Of je hebt een heel slecht waarnemingsvermogen. Als het iemand is die een goed voorbeeld geeft dan is het wel de huidige president van Suriname.
Sinds wijlen Johan Adolf Pengel is er geen enkele andere persoon in Suriname geweest die het volk van zeer jong tot oud heeft weten te inspireren. Deze enige echte leider, de president van Suriname, is in opspraak geraakt, omdat mensen hem verkeerd begrijpen. En bevooroordeeld zijn. Het zou goed zijn als delen van de samenleving eerst onderzoek zouden verrichten waarom hij in opspraak is geraakt. In plaats van tijd, energie en geld te steken in het fabriceren van leugens. Praat niet als een papegaai leugens na van hen die deze president politiek willen uitschakelen. Maar ga zelf op onderzoek uit naar informatie dat objectief is. En vorm dan pas zelf een eigen mening. Wat betreft de drugszendingen die regelmatig het land uitgaan.
Zelfs Amerika en Nederland hebben het drugsprobleem niet onder controle. Hoe wil je verwachten van Suriname dat het de problemen gaat oplossen? Je kan het hooguit beperken. Maar volledig bestrijden is onmogelijk. Je zult moeten begrijpen dat voor elk probleem in Suriname er geld nodig is om die aan te pakken. Ook het drugsprobleem. Bovendien is het een continu kat-en-muisspelletje. De criminelen komen steeds met nieuwe methoden om drugs te transporteren, wanneer de politie een bepaalde methode van drugstransport heeft ontdekt. En eindelijk een nieuwe strategie heeft ontwikkeld om de criminelen op te pakken zijn er weer criminelen die een nieuwe methode hebben ontwikkeld om drugs te transporteren.
Ik ben het volledig eens met je wanneer je zegt dat we nu moeten handelen om de dreiging die boven de hoofden van ons allen hangt samen af te wenden. Ik ben het ook eens met je dat het niet de plicht is van één persoon, maar van ons allen om deze neergang te keren. Hoe bewerkstelligen we dat? Ik zeg: “Verbeter Suriname, begin bij jezelf”. Begin bij jezelf, daarna de mensen in jouw omgeving. Denk bijvoorbeeld aan je familie, vrienden, kennissen maar ook je Facebook-friends. Indien jouw boodschap om Suriname te verbeteren goed begrepen is door de mensen in jouw omgeving, dan zullen die op hun beurt automatisch de boodschap verder verspreiden naar de mensen in hun omgeving. Je moet niet verwachten dat je op korte termijn zichtbare resultaten zult zien. Het verspreiden van slecht doen gaat veel sneller dan het verspreiden van goed doen.
Heb je medemens lief en wees geduldig. Het hele leven is een stap-voor-stapproces. Net als toen je was geboren kon je ook niet gelijk lopen. Je gaat eerst kruipen, daarna proberen op te staan. Dan is het vallen en opstaan, totdat het je eindelijk lukt om te kunnen lopen. Daarom zie ik Suriname ook als een baby die sinds rond de onafhankelijkheid van Suriname continu aan het vallen en opstaan is. Pas wanneer het Suriname is gelukt om te zorgen voor welzijn, dan pas is het die baby gelukt om te staan op zijn benen. En pas wanneer Suriname heeft kunnen zorgen voor welvaart onder de bevolking, dan pas kan ik zeggen dat die baby een volwassen persoon is geworden die in staat is om te kunnen voorzien in zijn levensonderhoud.
Tot slot, we hebben nog een heel lange weg te gaan. Alleen als we een eenheid vormen en ons niet rancuneus opstellen naar onze mede-Surinamers. Alleen dan kunnen wij die delen van de bevolking die afglijden helpen om te voorkomen dat ze afglijden. “United we stand, divided we fall”.
Riyaz Akhtar