Aanleiding voor het schrijven van dit stuk is het artikel van Peter M. Wolff met als titel “Zo gaan wij met inheemsen om in Suriname”. Nadat ik het artikel heb gelezen had ik zoiets van 99% van de tekst is alleen maar geklaag. Ik vind het heel erg komisch dat hij het heeft over moraalridders die al decennialang in het machtscentrum zitten of hebben gezeten. En nooit daadwerkelijk aandacht aan de ontwikkeling en de rechten van de inheemsen hebben besteed. Het eerste wat bij mij opkomt is: “Wees jij dan de moraalridder die wel iets doet. Praatjes vullen geen gaatjes”.
Wanneer het gaat om maatschappelijke onderwerpen moeten we daarmee geen politiek bedrijven. En zeker niet wanneer het gaat om het leed van mensen. Zoals ik eerder aangaf, 99% van de tekst is alleen maar geklaag. 1% van de tekst zet je wel tot denken. Evenals bepaalde reacties op Facebook. De schrijver geeft aan dat de overheid en de samenleving geen medeleven hebben getoond. Er was geen halfstok bij overheidsinstanties. De rol van instanties is ook besproken. Er is aangegeven dat er weinig tot geen hulp is gekomen van instanties die acute hulp hadden moeten bieden. Uit een interview met de kapitein van de Kalebaskreek blijkt dat de inzet van de politie minimaal is geweest. Militairen zijn niet ingezet zoals in andere landen gebruikelijk is en ook vanuit het Nationaal Coördinatiecentrum Rampenbeheersing (NCCR) was het oorverdovend stil.
Dit onderwerp wil ik in zijn algemeenheid benaderen met als doel dat bij een volgende ramp zaken beter geregeld kunnen worden. Ik wil in herinnering brengen de uitspraak van president Bouterse waarbij hij in De Nationale Assemblee zei dat wij Surinamers een chaos hebben gemaakt van het land. Chaos dat is ontstaan in de afgelopen 43 jaar los je niet op binnen vijf, tien of vijftien jaar. Het is juist dat vanwege die chaos dat vele belangrijke zaken niet goed geregeld zijn. Als land hebben we te weinig ervaring op vele gebieden waardoor vele dingen heel moeizaam op gang komen. Een ramp maak je ook niet elke dag mee. Iedereen kent de quote “practice makes perfect”. Nu zeg ik niet dat we vaker een ramp moeten krijgen. Wat ik wil zeggen in het algemeen is, hoe vaker je iets doet, hoe meer ervaring je krijgt. En hoe beter je dingen zult aanpakken.
Ik vind dat we weinig of niet goed evalueren waardoor bepaalde fouten zich blijven herhalen. Terwijl wij juist moeten leren uit fouten. Daarom dat ik mij ook afvraag of er ergens een duidelijke handleiding is hoe te handelen bij een ramp? Wanneer wordt de vlag halfstok gehesen? Welke hulp bieden we aan nabestaanden? En hoelang? Wanneer wordt de dag van nationale rouw afgekondigd? Een andere vraag is ook, wat voor zin heeft het om een dag van nationale rouw af te kondigen. En een zeer klein deel van de bevolking komt rouw betonen en aan herdenkingsactiviteiten deelnemen? Terwijl volgens de definitie van nationale rouwdag afkondigen er juist een groot gedeelte van de bevolking de gelegenheid krijgt rouw te betonen. Ik denk dat als we de nationale rouwdag afkondigen dat we de activiteiten ook nationaal moeten organiseren. Ik denk bijvoorbeeld aan een activiteit op het Onafhankelijkheidsplein. Of op verschillende locaties in het land. Plaats dan ook gelijk een collectebus zodat er geld ingezameld kan worden.
De betekenis van nationale rouw volgens Wikipedia:
“Een dag van nationale rouw of nationale rouwdag is een veelal door de regering van een land afgekondigde dag waarop een groot gedeelte van de bevolking de gelegenheid krijgt rouw te betonen en aan herdenkingsactiviteitendeel te nemen. Zulke dagen markeren de dood of begrafenis van een of meer bekende personen die uit dat land afkomstig zijn, of betreffen een ramp in dat land of een ramp met mensen uit dat land, of het gaat om een herdenkingsjaardag van een dergelijke gebeurtenis. Afhankelijk van de cultuur en het land waar deze rouwdag gehouden wordt, vinden er activiteiten plaats. In sommige landen wordt er op zo’n dag een minuut stilte gehouden”
Op Facebook werd ook de vraag gesteld waarom is er geen nationale rouwdag afgekondigd toen de Guyanese vissers zijn vermoord? Een reactie waar ik toch wat moeite mee had is deze hieronder:
“Er is in Guyana een nationale dag van rouw afgekondigd voor de omgekomen vissers die allemaal de Guyanese nationaliteit hadden. Guyana heeft dat dus netjes gedaan voor haar eigen omgekomen burgers. Precies zoals Suriname dat nu ook netjes heeft gedaan voor haar eigen omgekomen burgers.”
Dat vind ik een hele foute benadering. Het zijn wel de Guyanese vissers die ervoor zorgen dat Suriname inkomsten krijgt uit de visserijsector. Of het nu Guyanezen, Chinezen of welke groep buitenlanders het ook mogen zijn. Als land vind ik dat je medeleven moet tonen. In het geval van de bootramp zou de vlag van het Ministerie van Landbouw, Veeteelt en Visserij (LVV) minstens halfstok moeten worden gehesen. Daarom dat we heel goed na moeten denken hierover. We moeten wel consistent handelen. Er zullen duidelijke afspraken moeten worden gemaakt die ergens vastgelegd moeten worden. De informatie op de website van het NCCR is heel slecht. Als de website offline zou zijn dan zou niemand dat missen. Terwijl er juist praktische informatie op de website zou moeten staan. We hebben weinig tot geen rampen per jaar. Wat doet het NCCR wanneer er geen ramp is?
Enkele mogelijke voorstellen die ik zou willen doen zijn:
– we hebben drie Chetak helicopters. Verdeel die over het land. Als we de landkaart van Suriname bekijken. Dan zet je een helikopter in het midden van het land. De tweede helikopter helemaal in het zuiden. En de derde ergens in Paramaribo. Die zou bijvoorbeeld ingezet kunnen worden wanneer er een incident plaatsvindt op zee.
– op elk kantoor van de districtscommissaris zouden er een paar medewerkers als bijtaak werkzaamheden van het NCCR moeten verrichten. Bij een ongeluk/ramp is het eerste aanspreekpunt de politie. Afhankelijk van de ernst van het ongeluk of de ramp beslist de politie of de medewerkers van het NCCR op de hoogte worden gesteld. Deze NCCR-medewerkers hebben als doel om ervoor te zorgen dat er zo snel mogelijk hulp wordt gestuurd naar de plek des onheils. Dit, om te voorkomen dat mensen komen te overlijden.
Wat ik een zeer smerige streek vind van de schrijver is dat hij de inheemse gemeenschap op wilt hitsen tegen de overheid. Volgens de schrijver ziet de overheid het inheems belang niet als prioriteit. En nu komt het zeer gevaarlijke. In een adem noemt hij het het Kaliña- en Lokono-vonnis. We weten allemaal dat het vraagstuk van de grondrechten een heet hangijzer is. We hebben al met zoveel problemen te maken in Suriname. En dan wilt deze schrijver bewust extra onrust zaaien in het land. Dat is gewoon misdadig.
Peter M. Wolff is lid van de politieke Partij Strei. En dan is het juist deze politieke partij die pretendeert op te komen voor land en volk. Een politieke partij die het meent met land en volk komt met oplossingen, stelt zich constructief op en levert haar bijdrage zodat het volk uiteindelijk in harmonie met elkaar kan leven. Al de handelingen die deze politieke partij tot zover heeft verricht, hebben als doel het volk op te hitsen tegen de regering. En nog meer onrust te zaaien. Volk van Suriname wees zeer alert! Deze Wolff in schaapskleren is niet te vertrouwen.
Riyaz Akhtar