Als een neutrale inzender van dit artikel wil ik doorgeven, dat ik geen Lachmonist ben! Dat de schrijver, Riyaz Akhtar, de mening is toegedaan, dat mr. Jagernath Lachmon geen held was, daar kan ik wel enigszins met hem in meegaan. Maar als er wordt gesteld, dat hij een racist was, ben ik een andere mening toegedaan en ben het niet eens met zijn stelling.
Integendeel, heeft de heer Lachmon bewezen als Verenigde Hindostaanse Partij (VHP), later Vatan Hitkarie Partij en de Verenigde Hervormingspartij, dat hij altijd andere bevolkingsgroepen in zijn gelederen heeft gehad, die ook waardevolle plaatsen hebben verworven. Met andere woorden niet als pajongwaaiers, maar als waarachtige statenleden, parlementariërs en als assembleeleden. En zelfs als ministers en onderministers.
Toen de minister van Arbeid, August Biswamitre, in de jaren 60 bedankte, werd als VHP-minister, Rasmus Dundas aangesteld. De heer Waldie Esajas werd benoemd tot onderminister van Landbouw, Veeteelt en Visserij (LVV). Enkele klinkende namen van personen, die gekozen werden namens de VHP, waren onder andere: Eddy Blackman, Riboet Dasiman, Jarien Gadden, Henk Herrenberg in VDP-verband tegen de NPK 2.
Een schoolvoorbeeld dat Jagernath Lachmon geen racist was, is dat hij zijn gekozen statenlid, Rambharat Missier heeft laten bedanken en via een herverkiezing Johan Adolf Pengel heeft binnengehaald in Saramacca. Hier begon eigenlijk de verbroedering en het was een feit! Dit was het zoveelste bewijs, dat Lachmon zijn eigen personen opofferde ter wille van andere bevolkingsgroepen. In de gelederen van de VHP waren ook inheemsen als Kiban en de marrons Toelinga en de voorzitter van Naks, Eugene Drente vertegenwoordigd.
Een politieke organisatie wordt niet zonder meer als een nationale partij beschouwd. De NPS had een hindoe- (Ramkalup), moslim- (islam Ramdjan die statenlid was) en een Javaans- (Paul Somohardjo ) presidium. De NPS heeft nimmer een van deze exponenten benoemd tot minister, terwijl zij zich een nationale partij noemde.
Alhoewel wij als Surinamers altijd in harmonie hebben geleefd en als broeders en zusters, was er al sprake van verbroedering. Ook de acculturatie is heel goed op gang gekomen, alsook de gemengde huwelijken!
Toentertijd voltrokken de politieke activiteiten zich inderdaad langs etnische lijnen teneinde op die basis zoveel als mogelijk zetels te behalen. Anno 2019 is een ander tijdperk aangebroken waar wij als oprechte Surinamers een eenheid vormen. Behalve de NDP, die Riyaz Akhtar, als voorbeeld stelt, zijn er nog een aantal politieke partijen, die als nationale partijen kunnen worden gekwalificeerd!
Roy Harpal