Ik ben bijna in slaap gevallen bij de toespraak van de president maandag. Dezelfde oude zaken die elk jaar worden genoemd, zijn net als elk jaar weer benoemd. Niets, geen nieuwe dingen, geen inspiratie dat het beter zal gaan met ons land, alleen primitieve achterhaalde zaken van tien jaar terug die toch niet zijn en zullen worden gerealiseerd. Kortom, ik ben als jonge vrouw enorm en enorm teleurgesteld in dit oude fiasco.
Ik, net als elke Surinamer, had meer verwacht dan een oude man zien vechten met de tijd en een pagina’s lange moeilijk onuitspreekbare tekst, geflankeerd door een in slaap gevallen en door het volk weggejaagde ex-president uit de jaren 90.
Wat ik had gehoopt en verwacht, was om te horen hoe de regering de criminaliteit gaat aanpakken. Hoe ik me geen zorgen meer hoef te maken over eten en drinken en hoe ik mij gelukkig kan en mag voelen. Hoe ik de regering niet meer hoef te zien als de vernietiger van mijn dromen, maar als de katalysator van een waarachtige gelukkige toekomst. Dat alles en nog meer heb ik compleet en geheel gemist op maandag. Jammer!
Vorige week nog is mijn nichtje op klaarlichte dag beroofd. Een pistool werd voor haar en haar zoontje van 10 jaar getrokken. Als de burgers van het land zich niet veilig voelen, dan mag de regering ook niet verwachten dat wij ons loyaal gaan opstellen, toch? Sorry dat ik wat negatief ben, maar ik vertegenwoordig de mening van de gemiddelde Surinamer. En die zit niet rooskleurig thuis te bejubelen over hoe geweldig het allemaal gaat. Hoe de miljoenen kubieke liters aan olie en gas in een zee heel ver weg van hier ons toejuichen. Nee, echt niet, meneer olie.
Maar het kan toch anders mensen? Waarom lukt het andere landen wel om veel meer te bereiken dan ons. Is het echt de schuld van het volk van Suriname, dat wij nu in een misère zijn beland? Of ligt het aan onze leiders? Maar het volk kiest toch zijn leiders? Is een foute keus de schuld van het volk? Onze leiders kennen onze zwaktes en maken daar grof misbruik van. Zij spelen God en beloven ons paradijs, maar in de hel belanden wij.
Mijn conclusie is dat Suriname dringend op zoek is naar een nieuwe jonge eerlijke oprechte leider. Met droefheid in mijn hart constateer ik dat de huidige president en voorzitter niet meer voldoet aan dit profiel. De energie, inzet en oprechtheid als die er waren, zijn reeds lang verwaterd en verloren. De speech op maandag bevestigde mijn vrees. Ik bid dat daarom, dat er nu iemand binnen de NDP opstaat die wel de partij naar hoogten kan brengen. Bid u met mij?
Tenslotte wil ik eenieder bedanken die via de email heeft gereageerd. Ik heb niet altijd de tijd om te reageren als alleenstaande moeder. Mijn kind is het belangrijkste voor mij en ik wil hem een gouden toekomst geven. Ik had maar heb nog zoveel hoop dat deze toekomst zich in Suriname zal openbaren. Ik bid en vraag u met mij samen te bidden dit te realiseren. Niet alleen voor mijn kind, maar ook voor uw kinderen en die van uw geliefden. Dank u voor uw liefde en laten wij onze blik richten op een jonge en nieuwe toekomst voor ons land.
Xaviera Bouterse
xaviera1991@yahoo.com