In veel Zuid-Amerikaanse als in Afrikaanse landen zijn er zeer gewelddadige revoluties geweest met duizenden doden. Een enkele begon maar goed, maar na zes maanden was het al duidelijk dat de aanvankelijke doelen en bedoelingen haaks op elkaar stonden. Een valse start. Veel bloedvergieten, verkrachtingen en allerlei soorten mensenrechtenschendingen gingen ermee gepaard, om de staatsmacht te grijpen (staatsgreep) en die macht te behouden. Zij die geïnteresseerd zijn kunnen gaan googlen en lezen, opdat ik niet in herhaling behoef te treden.
Wat de nare gevolgen zijn geweest voor de post-revo-periode, zelfs 30 jaar later, wordt ook duidelijk. De aangerichte schade door de scheuring binnen de samenleving is erg groot. Dat herstel je niet in een paar jaren. Maar wie hebben zich onmetelijk verrijkt? Ja, de zogenaamde revolutionaire leiding en naasten, met behulp van roof, graaien en corruptie. Hoewel men volgens het rode boekje aanvankelijk begon te trappen tegen het vaak niet eens zo erge kapitalisme en de gevestigde orde, veranderde dat met de tijd vrij gauw in het staatskapitalisme zoals in China en in het persoonlijke kapitalisme van de nieuwe elite.
Kijk wat de staatsgreep de Afrikaanse couppleger en dictator-president Robert Mugabe opleverde en wat van zijn berooide Zimbabwe is overgebleven. En de couppleger- president dictator Teodoro Obiang die dik bevriend is met pa en zoon Bouta en daarom “de sleutel van Paramaribo” in de hand gedrukt kreeg, houdt zich in de duisternis, want zijn land zit muurvast in het moeras van corruptie en armoede ondanks de aardolieproductie. In menig revoland is zelfs de grote drugshandel erbij gehaald om de staatsbegroting te helpen financieren. Zo vergeten we Nicaragua niet dat zich angstvallig in de duisternis houdt, maar de eigen bevolking onderdrukt. Kortom, vele van de revolutionairen waren ordinaire staatskasrovers inclusief de dictator en zijn junta. In een aantal landen heeft men die nieuwe rijken met succes vervolgd en berecht. De via handlangers en stichtingen gestolen en weggesluisde honderden miljoenen dollars zijn teruggehaald.
In Suriname staan we weer aan de vooravond van de herdenking van Revodag van 40 jaar geleden. Van een waarachtige revolutie was/ is geen sprake en zelfs dictator-grootkapitalist Desi Bouterse met wrange smaak in de mond, zou het achteraf lallend ‘lulkoe’ noemen en met flinke slokken whiskey doorspoelen. Zijn revo at ook enkele eigen revolutionairen genadeloos op. We kunnen dus om vele redenen geen revolutie herdenken als we maar bedenken:
a. omdat er de facto geen sprake was van een met succes afgeronde en gecorrumpeerde revo;
b. omdat een aantal coupplegers en trawanten zich grandioos heeft verrijkt ten koste van het volk en met behulp van aandelen in bedrijven en transacties, valutawegsluis, drugs- en wapenhandel.
De zogenoemde leider van de revolutie verschuilde zich laf achter zijn aanhang om bemoediging en protectie in de afgelopen twee maanden op twee momenten. Net als een jongeman die gewelddadig rooft in de stad, maar vlucht en onderduikt in een boslanddorp en door de kapitein en dorpelingen protectie krijgt tegen de politie. In elk geval onwaardig om de man veelal te blijven aanroepen met ‘Zijne excellentie’ en staatshoofd, om redenen van integriteitsverlies, terwijl president volstaat. Feitelijk met verlies van veel respect mag men hem gewoon als Bouterse aanspreken, zoals Venetiaan met zijn naam werd aangehaald.
Bouterse is allesbehalve nationalist (fervente beschermer van je eigen economie en lands soevereiniteit), want dat blijkt nergens uit! Om deze man aan te spreken met “Vader des Vaderlands” laat je bijna braken. Velen denken mild te zijn en steeds ‘president’ te gebruiken om Bouterse niet te krenken. Deze politicus mag je niet krenken, alle andere helaas wel. En zei president Bouterse: “niemand is verplicht van mij te houden”. En hij blijft zijn tegenstanders hatelijk schofferen of beledigen. Dat mag wel. Zijn revo leverde de “a no mi, neks no fout, straffeloosheid op graai- en verhevigde corruptiecultuur” op.
Tot slot, herhalend dat de paarse NDP die gaandeweg uit de periode van de acht jaar durende dictatuur is ontstaan, de koppige drager is van de voortdurende politieke ellende in het land. Dat gelegenheidswetgeving overnight mogelijk blijkt om criminelen te beschermen tegen gevangenis. In elk geval zou de leider van de geflopte revo, die ook allesbehalve een waarachtige revolutionair en waarheidsgetrouwe democraat is, maar een laffe ordinaire couppleger, de herroeping van de nationale vrije dag kunnen beschikken.
Mr. Mitchell Klaverweide
Nederland
