25 februari voor velen bekend als de revodag. Een dag waarbij bloed verspild werd op een manier waarop velen niet hadden verwacht. Dat anderen dat goed kunnen spreken met hun eigen redenen, wie had dat gedacht? De ellende die daarna volgde was koeler dan een decembernacht. Een jonge natie werd slachtoffer van een strijd naar macht. Het leed aanvoelbaar, maar de verdeeldheid praat men zacht.
Terwijl Surinamers onderling in discussie gaan, kijken we niet naar waar al onze rijkdom is vergaan. Velen zijn vandaag onzeker over hun baan. En zij die profijt hebben lachen. Terwijl wij als broeders en zusters van een natie wel aan elkaars keel kunnen hangen. Wie denkt aan het volk? Terwijl wij moeten overleven zitten de boosdoeners op een hemelse wolk. Ik droom van een Suriname waarbij de generaties na mij niet opgezadeld zitten met schulden. Ik droom van een Suriname dat kan pronken met haar gulden. Ik droom van een Suriname waar we haat, discriminatie en verdeeldheid niet meer dulden. Ik droom van een Suriname waar we corruptie en slecht leiderschap niet huldigen. Ik droom van een Suriname waarbij we kunnen bundelen.
Onze voorouders hebben gestreden zodat we het beter hebben dan dat zij het hadden in het verleden. Vanwaar ze ook kwamen, we zijn verbonden in het heden. Sommigen schuilen hun daden onder stoelen en banken. Voor de schade die dit land is aangedaan, willen anderen hun zelf bedanken. Vandaag is onze economie aan het wankelen. Ze zeggen je kunt niet blijven leven in het verleden. Maar de geschiedenis mogen we zeker niet vergeten. Dan denk ik ook aan onze toekomst. Daar ligt mijn hoop voor betere dagen op komst.
Wat zou het fijn zijn als iedere burger de ondersteuning zou krijgen voor zijn persoonlijke ontwikkeling. Want in mijn opzicht, breng je alleen zo een land tot ontwikkeling. Wat zou het fijn zijn als geen enkele burger zich moest afvragen hoe die zijn educatie moet betalen? Denk aan de voordelen die we daaruit kunnen halen. Een land van technologie en innovatie, daar kan ik de hele dag over fantaseren. De oneindige productiemogelijkheden, daar zou iedere Surinamer van profiteren.
De juiste leiders, die het volk dienen zullen dan onze centen beter beheren. Medische zorg zou een gratis basisrecht zijn die geen names en faces kent. Politieke vriendjes worden niet meer opgehemeld en verwend. En in het hele land is alleen welvaart en welzijn gekend. Ik ben een idealist die durft te dromen. De ideetjes blijven door mijn hoofd stromen.
Waarom lijkt het alsof het volk in dienst is van politici? Waarom zijn politici niet in dienst van hun natie? Zou het niet fijn zijn als we eerder in onze burgers zouden investeren? 200 miljoen aan uien en aardappelen, had ik liever als investeringskapitaal aan Surinamers gegeven. Dan zou niemand moeten smeken naar een baan bij de overheid om te kunnen leven. Dan zou niemand jaren moeten wachten tot het domeinkantoor hen een stuk grond zou geven. Elke belastingcent zou een geode investering zijn voor de baas. Dan bedoel ik de echte baas, de burgers, de stemmers, het volk en niemand wordt dan uitgemaakt voor een dwaas.
Ik heb gezien wat voor invloed het verleden heeft gehad op onze toekomst en onze economie. Daarom vraag ik beleefd aan de Surinamers die mij wel en niet zullen begrijpen om te leren uit het verleden in belang van de ontwikkeling van onze natie. In belang van onze kinderen, nichtjes, neefjes en achterkleinkinderen. Geef politici niet langer de macht om onze toekomstige ontwikkeling te belemmeren. Onze macht zit niet alleen in het stemmen. Dit geweldig gezegend land zit vol potentie. In de tussentijd verdwijn ik weer op de achtergrond terwijl ik blijf dromen over een beter Suriname. Maar voor vandaag deel ik met u enkele dromen van een jonge idealistische dame.
Sharona Lieuw On
sharona.lieuwon@gmail.com