Velen zullen het niet eens zijn met wat ik in dit artikel schrijf, maar als het u niet bevalt, lees dan Suske en Wiske. Ik schrijf niet om u te entertainen. Ik schrijf om aan te geven hoe ver Suriname van huis is sinds 1975. Hoe groot de puinhopen zijn en hoe groot uw eigen rol is in deze puinhopen. En daarom ga ik u in dit artikel vertellen waarom we vp Brunsi (koosnaam mag!) moeten koesteren. Maar de vp gaat ook niet vrijuit. Ik doe een beroep op hem, dit keer niet op z’n dapperheid, maar op zijn politiek suaviness. Als u het nog interessant vindt, lees dan verder.
Moedige strijd en offers van het Jungle Commando
Wat mij betreft hebben we de democratie in Suriname te danken aan een aantal moedige mannen in Suriname: voorzitter (Papa) Lachmon, ex-president Venetiaan, Potros Santokhi, vp Brunswijk, Bouterse, Somohardjo, Rambocus en Hawker. Feit is dat de huidige democratie, de persvrijheid, het huidige geblaat in De Nationale Assemblee (DNA), allemaal te danken is aan het moedige initiatief van vp Ronnie Brunswijk en zijn moedige strijders die, nadat Rambocus en Hawker hun werk niet hadden kunnen afmaken, en het met de dood moesten bekopen (na gemarteld te zijn), de gewapende strijd in 1985 voortzetten tegen de dictatuur van Bouterse. Zij boden een ware tegenmacht, geflankeerd door vele anderen, waaronder diasporah financierders, die clandestien hielpen.
Zonder vp Brunsi en z’n strijders was Suriname nu net als Columbia en Venezuela weggezakt in het moeras van postkoloniale verwaarlozing. Was de rest te laf, opportunistisch en bang?
Het was vp Brunswijk met zijn strijders die een tegenmacht creëerden, zij die hun bloed lieten vloeien, net als Rambocus en Hawker, offers brachten, waardoor Bouterse MOEST onderhandelen met deze dappere tegenmacht. Zo kon uiteindelijk de Owru Su (VHP-NPS enz.), in Font-combinatie, de mogelijkheid krijgen om democratische verkiezingen in te gaan. Dit zijn toch de feiten? Als dit niet was gebeurd, de bank niet was overvallen in Moengo, dan zouden veel Surinamers niet bij KFC eten, maar uit de prullenbak onder een militaire dictatuur.
Is Suriname een failed state door Nederlands wegkijken?
Als je het boek van Jan Pronk leest, Van Wingewest tot Natiestaat, (een college “hoe Suriname verviel in een grote puinhoop”) is het onmogelijk om anders te concluderen. Het wegkijken was zo diepgeworteld dat zelfs Nederland al vroeg haar keutels introk. Er waren en gelden nog steeds afspraken, die gemaakt waren tijdens de onafhankelijkheidsonderhandelingen, die Nederland niet nakomt als het gaat om hulp bieden bij algehele stabiliteit van Suriname.
Nederlandse politici kennen Suriname niet meer. De Jesse Klavers en anderen Nederlandse politici hebben het druk met windmolens plaatsen in hun tuin. Alleen Thierry Baudet van Forum voor Democratie en de fractie van Geert Wilders weten nog waar Suriname ligt. Zij hebben tenminste de durf gehad om de nieuwe situatie in Suriname kritisch onder de loep te nemen en vragen te stellen, de zaak realistisch te beschouwen.
Nederland heeft al ruim 40 jaar toegekeken hoe Suriname een failed state wordt en blijft helaas toekijken, tegen alle afspraken in. Ex-minister Blok mocht het niet zeggen maar het is een feit. Een dappere (ex-militair) van Nederlandse afkomst, die het beestje noemt bij de naam; “Suriname is een failed state!”. Dit waarschijnlijk omdat hij de ongecensureerde intelligence onder ogen heeft gehad.
Vp Brunswijk kan Suriname weer groots helpen, hoe?
Marinus Bee, het vicepresidentschap te laten overnemen, zou vp Brunswijk het land en de coalitie het land weer vooruithelpen. “Buigend riet” politiek. Vp Brunswijk zou slim kunnen ruilen. Marinus Bee wordt vp en Brunzi wordt DNA-voorzitter (sterke twee-mans). De coalitie wordt zo nog sterker en stabieler.
Papa Lach kon ook pres of vp worden, maar hij was de verstandigste, altijd in het belang van het land, in het belang van bestuurbaarheid en saamhorigheid, bleef hij DNA-voorzitter of zat hij in de oppositie als voorzitter van de VHP. Hij bedreef sierlijke “buigend riet” politiek. Dit kan vp Brunswijk ook doen. Meneer Bee, een persoon, die ik zeer capabel acht, kan dan makkelijk overal naartoe reizen, als vicepresident. De ABOP kan zo haar internationale netwerk uitbouwen en meer stabiliteit waarborgen en een betere partner worden in de huidige coalitie.
Er wordt dan meteen ook een halt toegeroepen aan het twee vicepresidenten-systeem dat nu informeel in Suriname geldt. Minister Ramdin is vp voor het buitenland en kan lekker rondreizen, terwijl vp Brunswijk (en ABOP) in Suriname opgesloten zit in z’n gouden kooi.
Vicepresident Brunswijk en Marinus Bee, wat vindt u van dit idee? A powa ow groh want wo kisi vree vree…
Dr. Ashwin Ramcharan
Twitter: @ramcharan