Je bent ziek en ligt op de operatietafel. Terwijl je daar ligt – je bent nog niet onder narcose – maakt het operatieteam ruzie met elkaar. De chirurg die de operatie zal verrichten en het team leidt, heeft ruzie met de narcotiseur. De narcotiseur heeft nog een zure appel te schillen met de operatieverpleegkundige die tevens voorzitter is van de ondernemingsraad. De ondernemingsraad leeft in onmin met het ziekenhuisbestuur. Allen zijn ontevreden over het ziekenhuisbeleid en geven daar luidkeels uiting van, terwijl jij daar ligt. Afhankelijk, nuchtere maag, gebaad, in een ok-hemd, gespannen wacht je op je operatie.
Ik kom op deze vergelijking naar aanleiding van de berichten over de heren Kenneth Amoksi, Roberto Prade en Milando Atompai. De heer Amoksi is minister van Justitie en Politie (Juspol) en in die hoedanigheid de werkgever van de heren Prade en Atompai. De heer Prade is korpschef van het Korps Politie Suriname. De heer Amoksi zegde hem, de heer Prade, in een persoonlijk gesprek dat het besluit is genomen hem uit zijn functie te ontheffen. Dit bericht komt in de media en dan gebeurt er iets dat ondenkbaar is in een land met goed bestuur. De heer Atompai, voorzitter van de Surinaamse Politiebond, is van mening dat hij over dit besluit iets te zeggen heeft en doet dat op zijn persoonlijke Facebookpagina. Hij zoekt dus het publiek op en schoffeert in niet mis te verstane taal zijn werkgever.
De heer Atompai heeft de afgelopen periode zich meermaals bemoeid met en publiekelijk uitgesproken over het beleid van de minister en daarmee van de regering. Zijn uitspraken over de minister en diens beleid – in casu het regeringsbeleid – zijn ondermijnend. De heer Atompai is gekozen vertegenwoordiger van de vakbond van het politiekorps waarin hij politieagent is. Niet meer en niet minder.
In de bestuurlijke orde en organisatie van zijn werkomgeving is dat zijn plaats. Maar hij gedraagt zich alsof hij een gekozen volksvertegenwoordiger is. Hij wekt daarmee de indruk dat een individuele leider en vakbond regeringsbeleid kan bepalen. Hiermee zet hij de bevolking op het verkeerde been en brengt hij onnodige spanning in een organisatie die gaat over de veiligheid van alle burgers van een land dat op dit moment die spanning er niet bij kan hebben. Wat hij doet leidt tot verwarring en verwarring leidt tot onveilige situaties.
In de vakliteratuur van de gezondheidszorg is bekend dat patiënten uit het voorbeeld dat ik gaf overlijden. Ik trek dit voorbeeld door naar de politieorganisatie. Vooral een organisatie met een strakke bevelstructuur als politie is totaal niet gediend met verwarring. Daar is de prijs die de samenleving voor verwarring moet betalen te groot voor.
Filia Kramp, een Surinaamse in diaspora
Schrijver van onder andere: “Schaduwnatie. Een essay over de onvolkomen dekolonisatie van Suriname”