De minister van Buitenlandse Zaken, International Business en Internationale Samenwerking (BIBIS) blijft steevast aangeven dat Surinamers niet zo ‘emotioneel’ moeten reageren op zijn wens een ambassadepost in Jeruzalem te openen ter versterking van de bilaterale relatie tussen de staat Suriname en Israël. Logisch dat de (buitenlandse) politiekvoering los hoort te staan van emotionele uitgangspunten en dus worden de ‘emoties’ in het bijzonder religieus beladen emoties, ook achterwege gelaten.
Per VN-resolutie 181 werd in 1948 Palestina opgedeeld in twee delen: een Arabisch deel en een Joods deel waarbij Jeruzalem onder een speciaal internationaal beheer werd gesteld. In 1974 werd per resolutie bepaald dat het Palestijnse volk zelfbeschikkingsrecht kreeg, Palestina een onafhankelijke en soevereine staat is en dat alle Palestijnse vluchtelingen het recht hebben terug te keren naar hun geboorteland, huis en bezittingen.
Op 17 december 2021 heeft VN de permanente soevereiniteit van het Palestijnse volk in geoccupeerde Palestijnse gebieden waaronder Oost-Jeruzalem erkend. Deze gebieden worden tot heden bezet door Israël en dagelijks worden er aanvallen uitgevoerd op het Palestijnse volk waarbij hun huizen en ondernemingen worden gesloopt om plek te maken voor buitenlanders die vanuit andere delen van de wereld naar Israël trekken om aldaar te wonen. Intussen moeten Palestijnse vluchtelingen die naar hun land willen terugkeren toestemming vragen aan de Israëlische overheid, waarbij zij moeten garanderen dat zij tijdens hun verblijf geen claim zullen leggen op HUN EIGEN grondgebied en bezittingen.
In 1949 bleek de problematiek rondom het conflict in Palestina zo groot dat de VN genoodzaakt was een aparte organisatie in het leven te roepen (UNRWA), die zich uitsluitend richt op Palestijnse vluchtelingen. Bij de oprichting van voormelde VN-organisatie waren er ruim 750.000 Palestijnse vluchtelingen (meer dan onze hele bevolking). Momenteel maken ruim 5,6 miljoen Palestijnen aanspraak op de diensten van deze organisatie. Ter vergelijking, het vluchtelingenbeleid van de VN met betrekking tot alle overige vluchtelingen in de wereld valt onder de UNHCR.
Vanaf 2000 zijn ruim 45 journalisten vermoord tijdens het uitvoeren van hun werkzaamheden. Echter heeft Israël nooit de verantwoordelijkheid voor zelfs één dode op zich willen nemen. Dagelijks worden Palestijnse burgers slachtoffer gemaakt van een systematische onderdrukking en overheersing door Israël, waarbij eigendommen onrechtmatig worden onteigend. Een beperking van de bewegingsvrijheid, ontzegging van de nationaliteit en het vermoorden van burgers alsook het zonder enige vorm van proces en bewijs aanhouden en insluiten van burgers. Volgens rapporten van onder andere Amnesty International worden Palestijnen de toegang tot de Gazastrook geweigerd. Dagelijks worden dorpen en steden vernietigd door de Israëlische overheid. Dit alles tegen alle internationale afspraken in.
Wereldwijd wordt de ondersteuning aan het Palestijnse volk steeds groter en de roep om rechtvaardigheid en gerechtigheid voor het Palestijnse volk luider. Zo worden er op regelmatige basis pro-Palestina demonstraties gehouden in Canada en de VS. Recentelijk heeft het Catalaanse parlement zich uitgesproken over dit onderwerp en Israël officieel de status van een apartheidsstaat gegeven die zich schuldig maakt aan ernstige mensenrechtenschendingen. In 2018 heeft het Ierse parlement een wet uitgevaardigd die de import van goederen vanuit geoccupeerde Palestijnse gebieden, die door Israël zijn geproduceerd verbiedt. Zo zijn er nog meer voorbeelden van internationale politiekvoering die aan de zijde van gerechtigheid en waarheid staan, zonder emotionele beladenheid.
Het openen van een ambassadepost in Jeruzalem door de Surinaamse regering zal een diplomatieke bevestiging zijn dat Suriname de apartheidsstaat Israël ondersteunt en Suriname geen bezwaar heeft tegen de genocide die plaatsvindt in Palestina. Het is beschamend dat de minister zegt dat hij geen conflict ziet en dat ‘vele landen geen ambassade willen openen in Jeruzalem omdat het omstreden is’. Wat wil de minister dan hiermee bewijzen op het internationale podium wanneer zelfs Nederland haar ambassade in Tel Aviv heeft staan? Dus alle emoties terzijde, is het te adviseren om Suriname als soevereine staat niet in een positie te manoeuvreren waarbij wij een internationale blunder zullen begaan waar wij misschien niet meer van zullen herstellen.
In de woorden van Nelson Mandela: “We know too well that our freedom is incomplete without the freedom of the Palestinians”.
Aziez Salarbaks