De neiging bij eenieder is om de balans op te maken van twee weken protesten. Iedereen vult het in zoals het hem of haar uitkomt, maar als je neutraal bent – zover dat lukt – mag je vaststellen dat de protestleiders in twee weken meer hebben bereikt dan president Chan Santokhi in 200 dagen en wat critici op de protesteerders in twee jaren zelf hebben bereikt. Santokhi is in elk geval wakker geschud uit zijn roes waarin die leefde na zijn grote overwinning in 2020.
Hij heeft voor het eerst gerealiseerd dat hij niet onaantastbaar is. De concrete resultaten van het protest moeten nog materialiseren, maar de leiders hebben hun werk gedaan door het stevig op de kaart te zetten en de onwrikbare president in beweging te krijgen. Er is eindelijk openlijk zowel intern regering en VHP als extern bij de samenleving gesproken over de misstanden.
Voor Santokhi is het al een enorm verlies dat zijn coalitiegenoot – NPS – openlijk aangeeft dat het benoemen van zijn vrouw op zān Surinaams gezegd onkan is. Alsook een van zijn belangrijkste ministers – FinanciĆ«n – openlijk aangeeft dat hij ook niet is van familie benoemingen dan hebben de protesteerders op zān minst bereikt dat Santokhi geconfronteerd wordt met een andere realiteit dan waarin hij graag leeft en anderen voor houdt.
De protestleiders hebben dus in twee weken meer bereikt dan Santokhi in 200 dagen heeft kunnen doen en wat de critici, politiek analisten en media in twee jaren hebben bereikt. Deze laatste groep is de gevestigde orde in Suriname en belangrijk is om hun rol en dubbele moraliteit in dit verband te bekijken.
Deze critici en analisten hebben midden in de protesten verwarring willen zaaien door erg te benadrukken op de handreiking van de president, op de duistere motieven van de protesteerders en op dialoog op voorhand willen voeren. Het zijn deze zelfde critici, analisten en media die al twee jaar lang tegen de misstanden aankijken en soms hier en daar openlijk bespreken, maar die geen deuk in de pak boter, die in de Surinaamse hete middagzon heeft gestaan, hebben kunnen slaan.
Deze groep is in alle haast gaan meedoen aan allerlei hoorzittingen die twee jaar geleden ook waren gehouden met de hoop dat hun wensen aangehoord worden door dezelfde regeringsleden die twee jaar lang bij alle opmerkingen van deze groep keken alsof ze water zagen branden. Waarom gaat de regering nu ineens wel naar deze mensen luisteren en daarnaar handelen? Zijn dat dan de verdiensten van deze mensen. Neen is het antwoord. Dat zouden de verdiensten zijn van de protestleiders! Dat is de reden waarom de regering ineens koffie heeft voor een selecte groep.
De NPS klaagt kennelijk – we gaan het nooit weten – intern al twee jaren over de vele misstanden, maar heeft niets kunnen bereiken. Dus die zouden op zān minst naar hun rol en effectiviteit moeten kijken, voordat zij de protestleiders gaan beoordelen. NPS assembleeleden hebben meegelopen met de protestleiders en nu deze leiders plotseling buiten functie worden gezet is de NPS nergens te bekennen. NPS, je bent nu weer medeplichtig als de heren iets onoorbaars hebben gedaan. Nu weer de handen in onschuld wassen?
DOE wilde halverwege de protesten met een dooie mus ā de toezegging van dialoog van de president – blij zijn en begon afstand te nemen van de protesten. Wist DOE niet dat deze president al twee jaren de meest elementaire zaken van good governance niet wil respecteren en al zoveel heeft beloofd, maar niet nakomt? Wat heeft DOE zelf bereikt met hun adagium van dialoog? Hoe vaak zijn ze in die twee jaren op de koffie geweest? DAā 91 spant de kroon met hypocrisie en volksverlakkerij. Zij hebben wel twee jaren lang veel misstanden besproken, maar zijn nimmer verder gekomen dan goede sier maken in de media.
Dezelfde president heeft geen moment naar ze geluisterd laat staan hen uitgenodigd voor een gesprek. DAā91 is dankzij deze protestleiders eindelijk op gesprek en herhaalt veel van de eisen van de protesteerders en neemt wel genoegen met fopspeen van deze president die al eerder veel beloftes had gedaan. Waarom gelooft DAā 91 deze president en zijn motieven op voorhand, terwijl zij zouden moeten weten dat die motieven aantoonbaar gitzwart zijn, maar dezelfde DAā91 verdenkt de protestleiders van donkere motieven.
De een verdenk je en die wil je niet ondersteunen, maar van de ander is bewezen ā niks verdenken ā dat die motieven donkerder dan donker zijn en die geloof je. Als DAā91 net een jongetje van twee jaar was en nog in Sinterklaas zou geloven dan is er clementie voor ze, maar als DAā91 die inmiddels volwassen is geworden en nog steeds in Sinterklaas gelooft, dan moeten wij aan hun motieven gaan twijfelen. Zijn hun motieven niet donker?
Diverse media en hun analisten in Suriname zijn hetzelfde als Pravda toen voor Brezjnev in Sovjet Unie was. Die bespreken alle handelingen van de protesteerders op een negatieve toon – niet verwarren met kritisch zijn, wat zeer prijzenswaardig zou zijn- maar kijken niet naar hun eigen inbreng. Wat moet je vinden van de berichten van een van de grootste mediahuizen die openlijk verweven is met de president? Hoe bestaat het dat heel Suriname nog steeds teert op een uitzending ā College Tour – in Nederland?
Wordt het niet tijd dat de media in Suriname niet zo arrogant en schaamteloos probeert weg te komen met excuses als ādit is zoals het in Suriname aan toe gaatā. Een jongeman in NL heeft in een minuut meer bereikt dan tien journalisten in een jaar in Suriname. Vijf protestleiders hebben in twee weken meer bereikt dan vijftig – of toch 51 – politici in twee jaar.
Het wordt nu het uur der waarheid voor al die critici, analisten en media om te laten zien dat ze de president bij de les houden en dat hij nu wel levert en wel boter bij de vis. De protesteerders hebben hun bijdrage al geleverd, waarvoor grote dank, donkere of geen donkere motieven.
Hikmat Mahawat Khan