Het ‘plotselinge’ vertrek van VHP-coryfee Sharmilia Kalidien-Mansaram, heeft bij velen de wenkbrauwen doen fronsen. In een uitgebreide verklaring liet het gewezen assembleelid van de VHP weten waarom zij besloot haar partij te verlaten. Nadat bij de verkiezingen van 25 mei 2015 Krishna Mathoera uit het niets namens de VHP kandidaat in het kiesdistrict Wanica werd voor een zetel in De Nationale Assemblée, was bij Kalidien-Mansaram de teleurstelling groot. Ze werd al niet gekandideerd in 2010 en nu dus ook weer niet. Het gewezen assembleelid dat tussen 2000 en 2010 in het parlement zat, gaf de hoop echter niet op. Als haar partij in de regering zou komen, dan lag er waarschijnlijk wel een mooie functie in het verschiet, moest ze misschien hebben gedacht.
Het kwam echter niet zover. De VHP werd veroordeeld tot een plek in de oppositie en zal tot 2020 niet meer kunnen doen dan kritiek leveren op de huidige regering. Kalidien-Mansaram kreeg echter wel een troostprijs. Ze werd bij het Ministerie van Justitie en Politie in ere hersteld en werd daar in de functie van onderdirecteur Algemeen Beheer tewerkgesteld. Maar het lijkt erop dat zij meer wil en dat misschien niet kan krijgen door nog steeds lid te zijn van de grootste oppositiepartij. Boze tongen beweren dat zij haar lidmaatschap bij de oranje partij heeft opgezegd voor een mogelijk hogere functie in de zeer naaste toekomst.
Alles wat de klok sloeg was EBS, hoge koersen en nog eens hogere koersen. Maar de afgelopen weken kwam daar ook nog een constitutionele crisis bij en nu een mini-regeringscrisis. De president trapt de weifelende coalitiepartner DOE uit zijn regering. Als het een ding is wat je van deze president kunt zeggen is, dat hij niet met zich laat sollen. Je gaat met hem mee in zijn besluitvorming of niet. Een middenweg is er niet. Anders lig je eruit. Dat hebben de Pertjajah Luhur van Paul Somohardjo en Harish Monorath van Nieuw Suriname wel gemerkt. En nu dus ook de politieke partij DOE. DOE-minister Regilio Dodson van Natuurlijke Hulpbronnen handelde volgens de partij in strijd met de wil van de partij door toch in te stemmen met het stopzetten van het 8 Decemberstrafproces. Na alle geruchten deze week laat Dodson zien dat mensen in de politiek ook principes kunnen hebben. In navolging van zijn partij, stuurde hij zijn ontslagbrief naar de president.
Minister Jennifer van Dijk-Silos van Justitie en Politie was vorige week weer het centrale punt van kritiek. De totale oppositie vroeg in een verklaring aan president Bouterse om de minister te ontlasten van haar functie. Dat betekent eigenlijk zoveel als de minister ontslaan, de laan uit sturen. De buitenparlementaire politieke partijen DA91 en SPA gingen zelfs verder en eisten het aftreden van Van Dijk-Silos. Kennelijk kennen deze partijen de grondwet niet, want die geeft aan dat de president degene is die gaat over het ontslaan van ministers. De ervaren jurist Van Dijk-Silos ligt echter niet wakker van alle kritiek die zij over zich heen krijgt. Voor haar blijft het principe dat de staatsveiligheid in gevaar is en dat rechters partijdig zijn. En de president zal wel gek moeten zijn om zijn minister van Justitie en Politie te ontslaan, die haar baas zo goed van dienst is geweest en nog steeds is.
De oppositie spreekt in een verklaring haar misnoegen uit over de toespraak die president Bouterse op een Caricom-top in Georgetown gaf. De president zou zaken daar anders hebben gepresenteerd en misleidende informatie hebben gegeven. Ook zou de president zaken die gekwalificeerd kunnen worden als ‘binnenlandse aangelegenheden’ op de top in Georgetown naar buiten hebben gebracht. Wel een beetje een hypocriete reactie van de oppositie. Hoe vaak is de oppositie niet naar internationale organisaties gerend om binnenlandse aangelegenheden naar buiten te brengen? Voor het minste en geringste ging men buiten de vuile was hangen.
Aan de ene kant roepen we dat we een onafhankelijke staat zijn, maar wanneer het even tegenzit, dan gaan we naar het buitenland om te gaan ‘klikken’ over onze regering. Hoe principieel is men dan? Problemen die we thuis hebben, moeten we thuis oplossen. Als we dat niet kunnen, zijn wij als land nog steeds niet volwassen. In elk geval zullen het buitenland en buitenlandse investeerders een land zo niet serieus nemen. En we willen toch wel serieus genomen worden? De manier hoe er naar ons wordt gekeken, hangt van ons gedrag af.