De situatie van de verbroederingspolitiek is nu drastisch veranderd, maar de behoefte voor begrip en samenwerking tussen verschillende bevolkingsgroepen bestaat nog steeds, gaf Gregory Rusland, voorzitter van de NPS, zaterdag te kennen tijdens de conferentie Nationale Verbroedering en Integratie: fundament voor duurzame harmonie, stabiliteit en groei.
Volgens hem zijn er intussen vele Surinamers die zich thuis voelen in verschillende groepen, maar de processen van eenwording dienen gecontinueerd te worden.
Rusland gaf aan dat de vorming van een natie en zo ook het volk afhankelijk is van de ontwikkeling van een gemeenschappelijke politieke cultuur. Een cultuur waarin alle medespelers op zorgzame wijze omgaan met alle groepen en waarin geen enkele groep wordt uitgesloten of gemarginaliseerd in het proces van politieke besluitvorming.
De politiek van samenwerking, evenwicht tussen de bevolkingsgroepen, passen en meten, is een basisvoorwaarde voor het bereiken van het doel van natievorming, voerde hij aan. Er dient echter rekening mee gehouden te worden dat integratie, dus de eenwording jaren kan duren. De wederzijds respect gevoerde dialogen zijn direct toepasbaar en hebben effect op de samenleving.
Volgens de NPS-voorzitter is deze vorm van dialoog ook in de periode 1955 neergezet door de grote politieke leiders Johan (Jopie) Adolf Pengel van de NPS en Jagernath Lachmon van de VHP. Bij de verkiezingen van 1955 behaalde het Eenheidsfront – een samenwerking tussen SDP en de PSV – een overwinning. Door het systeem van the winner takes all, werd Pengel niet gekozen in Paramaribo. Lachmon kwam daarbij in beeld door bij de tussentijdse verkiezingen in Saramacca in 1956 Pengel kandidaat te stellen. Zo kreeg de NPS een zetel in de toenmalige Staten, nu onder de naam De Nationale Assemblee. Deze samenwerking tussen Lachmon en Pengel ging de geschiedenis in als de Verbroederingspolitiek.
Rusland haalde aan dat deze handeling van Lachmon en de acceptatie door Pengel veel voeten in de aarde teweeg heeft gebracht, omdat zowel binnen de NPS als de VHP er ontevreden groepen waren. Echter, dit was ook een voorbeeld van het feit dat Pengel die plaats in de Staten nodig had om zijn politieke invloed te kunnen vergroten, maar zo ook Lachmon. Lachmon deed dit, omdat hij Pengel nodig had om hem bij te staan in de strijd voor de verbetering van zijn positie. De strijd bleek succesvol en in 1958 verkregen zij reeds de macht.
Sindsdien is door onder andere deze twee partijen een politieke samenwerking gevoerd van “geven en nemen.” In dat jaar 1963 waren er opnieuw verkiezingen. Pengel werd premier, maar al gauw diende Pengel, vanwege onenigheid met coalitiepartner PSV, ontslag van zijn regering in. Lachmon werd vervolgens formateur van het nieuwe kabinet en Pengel werd weer premier. Hij versterkte op zijn beurt de positie van Lachmon door mee te werken aan verdere veranderingen van het kiesstelsel, waardoor de kaarten weer wat gunstiger kwamen te liggen voor de VHP, legde Rusland uit.
Vishmohanie Thomas