Het voormalige moederland Nederland heeft sinds de onafhankelijkheid altijd geprobeerd om Suriname te destabiliseren. Dit stelde NDP-ondervoorzitter en ex-militaire topper, Ramon Abrahams, bij de herdenking van 40 jaar revolutie. Abrahams, die de geschiedenis de revue liet passeren, zei dat Nederland na de onafhankelijkheid niet van plan was om zijn belangen in Suriname zonder meer op te geven. “Ze bemoeiden ondanks de onafhankelijkheid actief met de interne politieke situatie in ons land en stuurde het aan op een coup, waarbij de Hindostanen de macht zouden overnemen.”
Deze spanningen hebben toen geleid tot een spanning tussen de onderofficieren en de regering van premier Henck Arron. Toen werd er een vakbond opgericht, genaamd Bomika. De toenmalige premier die niet wist hoe om te gaan met de officieren, stuurde de politie op hen af en noemde ze padvinders. Toen zijn zaken uit de hand gelopen, waarbij militairen werden opgepakt en opgesloten. Dit zette kwaad bloed bij hun kameraden. Het gevolg hiervan was de staatsgreep op 25 februari 1980 onder leiding van sergeant-majoor Desiré Delano Bouterse, hield Abrahams de aanwezigen voor.
De macht kwam hiermee voor het eerst in handen van een Surinaamse verzetsstrijder, nadat velen door de voormalige koloniale machthebbers waren uitgeschakeld. Het gezag trad toen op en als dat niet gebeurde zou de ellende vandaag de dag veel erger zijn.
Volgens Abrahams was het doel dat alles dat progressief was afgemaakt moest worden, zoals in andere delen van Latijns-Amerika het geval was. De lijst met Surinamers die vermoord zou worden is in schril contrast met de vijftien Surinamers in december 1982, die helaas het leven hebben moeten laten.
Nederland heeft volgens Abrahams aangezet om een strafproces te starten tegen de decembermoorden. Dit proces heeft recent geleid tot een aantal vonnissen tegen een aantal heldhaftige rechtgeaarde Surinamers. “Een aantal van deze helden is al overleden en zullen zich keren in hun graf. Dit verdienen ze niet”, riep hij uit. De natie heeft een historische opdracht om deze helden, die gestreden hebben voor het vaderland postuum te rehabiliteren, liet Abrahams doorschemeren. Hiertoe is er volgens hem al een aanzet gegeven met de gewijzigde Amnestiewet van 2012.
Het meest actuele en spraakmakende vonnis is recent uitgesproken tegen de leider van onze revolutie. Dit is gebeurd onder regie van Nederland. De politicus vindt het jammer, dat de rechterlijke macht zich hiervoor heeft geleend. “Zij heeft nooit geëist van Nederland, om de archieven die zij voor zestig jaar heeft weggezet, openbaar te maken in het kader van het onderzoek naar de waarheidsvinding”, zei Abrahams.