Journalist bij de Ware Tijd, Naomi Hoever, is niet te spreken over de wijze hoe haar, inmiddels voormalige huisarts van haar kinderen, Jane Harkisoen, haar behandeld heeft. Op basis hiervan heeft zij een officiële klacht ingediend bij het Medisch Tuchtcollege tegen Harkisoen wegens onprofessionele bejegening.
Hoever geeft tegenover Suriname Herald te kennen dat de arts bij het zien van haar en zonder haar goed te hebben aangehoord, ervan uitging dat ze geen Nederlands verstaat. “Die arts denkt dat iedereen die donker is geen Nederlands verstaat”, merkt Hoever op.
Voor haar dochter die wegens zeer ernstige depressiviteit en verwardheid dringend door een psychiater behandeld moest worden, heeft Hoever op 4 augustus telefonisch aan de assistent van arts Harkisoen, wiens polikliniek gevestigd is aan de Indira Gandhiweg, gevraagd om een garantiebrief.
Hoever is op 6 augustus ‘s morgens naar de polikliniek gegaan om de garantiebrief op te halen. Toen ze op het erf van de polikliniek stond, zag ze op een afstand van tien tot vijftien meter door de geopende deur de assistent in het gebouw lopen. Hoever riep naar haar en gaf aan wie ze is en waarom ze daar was.
De assistent riep vanuit het gebouw naar haar met de garantiebrief in de hand: “U heeft geen neus- en mondbescherming op”. Hoever reageerde dat zij zich niet in het gebouw bevond en ten opzichte van de assistent op veilige afstand stond en de garantiebrief dringend nodig had. De assistent liep vervolgens naar de werkkamer van de arts.
Hoever geeft aan dat de arts op haar beurt vanuit het gebouw zeer denigrerend en discriminerend, tegen haar ambtseed in, haar heeft behandeld door onder andere de volgende woorden te gebruiken: “Je gedraagt je als een idioot. Als je geen Nederlands verstaat mi sa taki ini Sranantongo. Yu o besmet na presi dya en mi o abi fu ontsmet a presi.” Ze voegde hieraan – eveneens in Sranan – toe dat ze mij de garantiebrief niet in handen zou geven, maar op het dak van de auto zou leggen en dat Hoever het daar dan moest pakken.
“Ik was niet bereid mij zo te laten beledigen en discrimineren,” zegt Hoever. Ze heeft de arts gezegd dat ze de garantiebrief dan maar mocht houden. Nadrukkelijk heeft Hoever de arts voorgehouden dat ze tegen haar een klacht zou indienen wegens de vernederende behandeling. Haar reactie was dat ik mag gaan waar ik wil om een klacht in te dienen. “Is goed, maar u weet niet wie u voor u heeft,” was het antwoord van Hoever aan de arts.
De journalist maakte toen rechtsomkeer zonder garantiebrief. Nadrukkelijk wijst Hoever erop dat dit alles zich heeft afgespeeld tussen de arts, de assistent en haar en dat ze voor niemand enig (gezondheid) risico vormde. Intussen verslechterde de toestand van haar kind dat in de auto zat.
Ze maakte toen snel contact met een arts in dezelfde omgeving waar haar kinderen eerder stonden ingeschreven. Ze vroeg haar een bewijs om van huisarts te veranderen. Hoever kreeg ook de garantiebrief en begaf zich naar de verzekeringsmaatschappij om dit verder in orde te maken. Daar aangekomen kreeg ze te horen dat Harkisoen reeds had gebeld dat zij niet langer de huisarts is van haar twee kinderen.
“Hoe durft iemand die een ambtseed heeft afgelegd om te allen tijde hulp te verlenen aan de zieke mens zich zo te gedragen! Wat een huisarts!”, zegt Hoever. Verwijzend naar het bovenstaande vraagt zij zich af of dit de manier is waarop een huisarts een patiënt behandelt. Siert het een arts haar patiënt idioot te noemen en met welke reden heeft ze dat gedaan?, vraagt Hoever zich af.
Hoever heeft een kopie van haar klachtindiening gestuurd naar de Vereniging van Medici in Suriname, het ministerie van Volksgezondheid en de vaste commissie Volksgezondheid van De Nationale Assemblee.
Vishmohanie Thomas