Na 54 jaar heeft Edward Belfort zijn voet wederom gezet op de plek ‘Happy land’ waar hij het levenslicht zag in Moengo te Marowijne. Zijn hart bloedt om de plek overwoekert en verlaten te zien met in verval geraakte woonhuizen. De natuur heeft zich meester gemaakt van de plek. Met over zijn schouders een geel-zwarte pangi trekt hij door zijn verlaten geboorteplek.
Hij stapt de boot in vaart met de bootsman vanaf de Cotticarivier naar zijn geboorteplek waar hij tot zijn derde levensjaar heeft gewoond. “Ik ben in het bos geboren tegenover Moengomarkt,” vertelt hij in een zijn programma Sranan Tide na Dey. Hij raakt ontdaan om de plek overwoekerd te zien. “Alles is bebost. Er zijn geen woonhuizen meer.”
Er staan enkele vervallen woningen bij, laat hij in beeld zien. Hij vertelt dat de plek goed bewoond was totdat de Binnenlandse Oorlog woedde en bewoners hun heil op andere plekken hebben gezocht. Zijn vader was afkomstig uit het Saramaccaans dorp Goeyaba aan de Boven-Suriname en zijn moeder van Cottica in Marowijne. Hij is mix van Saramaccaner en Aucaner.
Belfort zag het levenslicht op 1 augustus 1965. Zijn moeder had bij de bevalling niet de kans om het hospitaal aan te doen. De bevalling werd geleid door zijn grootmoeder, die vroedvrouw in het dorp was.
De plek is verlaten nadat de mensen zijn gevlucht. Twee jaar geleden kwam hij maar één bewoner tegen in Happy land. “Marowijne is in verval geraakt. Mensen wonen in Marowijne, maar het district is niet meer zoals vroeger. Na de oorlog vluchtte het gezin naar Frans-Guyana om zich later in Paramaribo te vestigen. Hij baant zich een weg door het overwoekerd gebied. Het water heeft de plek meester gemaakt. Op enkele vruchtbomen na is er geen leven in ‘Happy land’.