Ik was in eerste instantie van plan een heel verhaal op te hangen over het onderwerp ‘Sociaal Zekerheidsstelsel’, met daarin alle maatschappelijke hoogstandjes van hoe het nu goed is voor je volk om ze te voorzien van al die super zekerheden als het aankomt op minimumloon, basiszorgverzekering, en pensioen. Ook weer zo’n item dat al de hele dag in de spotlight staat, al is het alleen al omdat er over die basiszorg reeds genoeg stof aan het opwaaien is in de gemeenschap. En de aanpassingen die er nog steeds aan worden gepleegd wekken in ieder geval de indruk, dat er toch nog niet zo goed is nagedacht over die wet.
Maar nee. Sta ik om persoonlijke redenen bij een verzekeringsmaatschappij en ontpopt zich daar het volgende verhaal. Ik geef bij de kassa aan dat ik een reisverzekering wil afsluiten. “U mag naar elke willekeurige vrije medewerker hiernaast”, zegt de meneer. Ik loop wat onzeker naar 1 van de bureaus en herhaal daar de reden van mijn bezoek. “Neemt u plaats, eigenlijk ben ik bezig”, zegt ze, maar ….en intussen vraagt ze aan haar collega aan het bureau ernaast: “Wil je ff een reisverzekering afsluiten voor deze mevrouw?” Ik schuif een plaatsje op en ja hoor mijn dag kan niet meer stuk. Met een grote smile vraagt ze naar mijn geboortedatum. Zij: Ooh, dus u bent een echte schorpioen! Ik: Ja rasecht! Sang, ik ook en ze noemt haar geboortedatum. Ik ben pas nog jarig geweest, zeg ik, bigi jari nog wel. Snelle reken som, o ja, 50, reageert ze.
Terwijl we vlot doorbabbelen met elkaar en steeds luider lachen, dat de collega van achter haar PC ‘piept’ naar wat er gaande is en andere klanten omkijken, vult ze handig het aanvraagformulier in. Toppunt van multitasking. Kost 23 euro. Oeps, mag ik dat in SRD (Surinaamse Dollar) betalen? Nee, dat kan niet, maar US$ is ook acceptabel. Snel zet ze het bedrag om in Amerikaanse Dollars. US$ 29 mevrouw. Ook dat heb ik niet op zak. Graai verwoed in alle vakjes van mijn portemonnee en kom met US$ 26 op de proppen. Momentje mevrouw , en ze loopt weg. Komt ze terug met de mededeling dat ze probeert de manager te pakken te krijgen om voor het verschil te tekenen, korting dus, maar die is momenteel bezet. Ik denk OMG, wat nu, even snel naar de cambio om het verschil bij te kopen is volgende optie. Maar nee hoor, ook daarvoor heeft ze een oplossing.
Ze haalt er een vriendelijke meneer bij, duidelijk geen onbekende voor haar, en zegt met een nog bredere smile: “Deze dame heeft je hulp nodig”. Eerst beduusd, maar dan met mijn schorpioenen IK, speel ik het spelletje mee en zeg: “Ok poppetje, ik kom US$3 te kort voor mijn verzekering, dat gaat wel lukken toch?” Nog voor ik uitgesproken ben haalt meneer zijn geld bundel tevoorschijn en zet de US$3 op tafel. Wow, echt waar! Het hele kantoor mag er getuige van zijn, dus vrees niet, er zitten geen kronkels aan. We babbelen nog ff na en ik ren naar de kassa. A seti (het is geregeld), ook deze zekerheid heb ik op zak.
Met deze hele story wil ik er met nadruk op wijzen: I LOVE SU. Ik hou van dit land, dit kan echt alleen in Suriname. Je kan veel zeggen over mijn volk, maar deze nuances zorgen ervoor dat ik met plezier hier zal blijven tot mijn laatste adem. De dag bied altijd genoeg om positief geladen te blijven. We zijn een vrolijk en inventief volkje. We moeten af en toe alleen wat minder klagen en stilstaan bij de goede dingen, want die zijn er genoeg. Carpe diem, zegt de Frans man, ja echt wel: pluk de dag.
Zoals ik daar op het verzekeringskantoor, alles aan de gang brengend, heb gezegd: “Dis mi e skrif na koranti” (dit zet ik in het nieuws/in de krant), en ik ben een vrouw van woord. Bij deze dus. Ik heb vandaag weer eens een sterke, gemotiveerde, professionele, klantvriendelijke en mooie Surinaamse vrouw leren kennen. En ik vergeet dat poppetje van die US$3 echt niet, dus mannen rustig maar met alle commentaar. Laat de spotlight van vandaag op deze sterke Sranan Oema schijnen. Ik heb er een nieuwe vriendin bij, Audrey this one is for U.
Ik kan nu zeker en verzekerd op reis. Bon Voyage
Ernestina Gӧdeken
PALU