Jörgen Raymann zou er bijna jaloers op worden. Want laten we wel wezen, een stand-up comedian moet zijn hersens pijnigen om een show te voorzien van de nodige grappen en grollen. Echter zijn de toespraken die de politieke leiders ten tijden van de verkiezingen uitkramen puur komisch, als je het al geen krapuul kunt noemen. Men ridiculiseert zijn tegenstander tot op het bot. Je zou haast denken dat het satire is. Maar NEE, was het maar zo dan konden we er nog met zijn allen om lachen.
Waar een stand-up comedian vanaf het podium mensen aan het lachen moet maken, staan deze leiders te brullen in een microfoon in de hoop dat de menigte uit volle borst zal zeggen: “Yes we can”. Ze staan nog net niet in hun blauwe mulo polo, maar das ook het enige wat er ontbreekt. Maar in vele gevallen komen er uit de monden van de mulo-studenten nog betere en serieuzere woorden.
Ik heb voor de grap en uit pure interesse een paar van deze bijeenkomsten bijgewoond. Uit voorzorg had ik in het AZP alvast een stoma aan laten brengen, voor het geval ik in mijn broek zou plassen. Het resultaat was dat ik na 10 minuten mijn stoma al kon legen. Niet vanwege de hoeveelheid Parbo bier, maar vanwege de grote hoeveelheid onzin die er uit de monden komt van deze mensen. De vraag is natuurlijk of het onzin is of leugens zijn? Leugens om maar een zetel te krijgen in DNA, zodat hun tafeltje is gedekt. De gage voor zo’n zetel liegt er immers niet om. Ondanks dat een groot gedeelte moeite heeft om de touwtjes aan elkaar te knoppen, roepen zij toch met zijn allen “Yes we can” en steunen zo de man achter de microfoon om zijn astronomisch salaris te kunnen opstrijken.
Schandalig of is het gunnen? Ja, de toeschouwers gunnen de persoon achter de met speeksel gevulde microfoon immers zijn stoeltje. Schandalig is het om te zien, hoe de persoon zijn beloftes never nooit zal nakomen. Natuurlijk de uitzonderingen daargelaten, maar het zijn dan ook echte uitzonderingen. Deze uitzonderingen kun je het beste vergelijken met hengelen in een verse plas van de regen.
Waarom gunnen we deze mensen dit met zijn allen? Natuurlijk in de hoop op een beter bestaan, maar dan wel een beter bestaan voor jezelf. Maar nu gun je de brullende mooi weer speler het, terwijl hij de volgende dag ineens van partij verandert. Hij pleit zich dan vrij, door te zeggen dat hij zich niet kon vinden in het beleid van de verlatende partij. Ineens zijn de woorden “Yes we can” volkomen voor niks geweest: “Yes we can, and you?”. U bent voorgelogen door, in mijn ogen, een notoire leugenaar, die maar aan één ding denkt en dat is geld, heel veel geld.
Moeten wij deze leugenaars of volksbedriegers door laten gaan of wordt het niet eens tijd hooguit deze mensen te stoppen in plaats van ze te blijven steunen en u wekelijks een andere kleur vlag in de tuin kunt ophangen. Je kunt ze vergelijken met de voetbalsupporter die voor de club is die wint, dus ene keer zijn ze voor Barcelona, maar als deze verliezen trekken ze ineens het maagdelijke witte shirt aan van Real Madrid.
Mensen, deze mensen zijn in mijn ogen totaal onbetrouwbaar en kunt u niet serieus nemen. Wat kunt u beter doen dan, zal de vraag zijn? Denk eens aan uw eigen portemonnee in plaats van deze bedriegers te steunen. Ze zullen dan immers nooit het felbegeerde stoeltje met het daarbij horende salaris krijgen en blijven er alleen maar echte die hards over, die ooit een kleur hebben gekozen en deze tot aan hun houten jas (doodskist) zullen dragen. Als deze mensen spreken tijdens een bijeenkomst kunt u maar één ding doen, mits u de kleur ook draagt natuurlijk, dan mag u zeker roepen: “Yes we can”.
Tot dinsdag.
Albert König