Soms lees je dingen waarvan je meteen al weet dat het pure onzin is. Althans in jouw ogen dan. Ik had dus hetzelfde met de berichtgeving over de heer Charles Pahlad, dat hij zoveel spijt heeft van zijn goedkeuring voor de Amnestiewet. En hij zette er ook nog een schepje bovenop door te zeggen dat hij de nabestaanden niet eens meer recht in hun ogen durft aan te kijken. Mijn eerste reactie was dan ook, oh nu ineens heeft u spijt.
In vind dit dan ook een hypocriete uitspraak, die louter en alleen is bedoeld om zieltjes mee te winnen. Mensen die immers eerst tegen hem waren, wilt hij dus nu ineens voor zich gaan winnen met krokodillentranen. Tranen die overigens de afgelopen jaren werden droog geveegd door de vele SRD’s die hij aan salaris heeft ontvangen. Jawel, want het moge toch duidelijk zijn, dat door zijn zetel en de daarbij horende goedkeuring voor de Amnestiewet, de heer Pahlad toch in financieel opzicht behoorlijk heeft geprofiteerd. Of gaat u straks zeggen dat u uw goedkeuring onder dwang heeft moeten geven?
Nu weet ik wel dat berouw altijd na de zonde komt, maar moet je dan het berouw zo dramatisch neerzetten of doet hij dit in hoop dat hij hiervoor een Oscar zou krijgen? U zou eerder berouw moeten tonen dat u toen voor het geld koos en het verdriet van de nabestaanden totaal overbodig vond. Deze mensen prijkten immers niet maandelijks op uw loonslip, de vele SRD’s daarentegen wel.
Nu zit u ineens bij de andere partij mooi weer te spelen, in de hoop dat u bij een eventuele overwinning wederom voor vijf jaar dit absurde salaris kan opstrijken. Wat gaat u over vijf jaar dan doen meneer Pahlad? Stapt u dan weer over na een andere partij en zegt u dat u dan zo slecht bent behandeld en dat u zo’n spijt heeft van de overstap die u toen maakte?
In mijn ogen kan ik u dus totaal niet serieus nemen. Let wel, ik bedoel dat ik u als politicus niet serieus kan nemen. Als mens zou ik het niet weten aangezien ik u nooit heb gesproken. Maar als politicus vind ik u eerder een soort van onbetrouwbare geldwolf. Een andere benaming heb ik voor mensen die achteraf berouw tonen, maar wel met hun handje klaarstonden om geld te ontvangen dan ook totaal niet.
Bovendien is één van zeven V’s van de V7, vooruitgang. De betekenis van het woord behoeft geen verdere uitleg. Maar meneer Pahlad, was het dan niet beter geweest om het hele zielige en dramatische gedoe te skippen en echt aan de vooruitgang te gaan denken en uw visie hierover uit te spreken? U kijkt nu immers terug en u bent dus bezig met achteruitgang. Achteraf met modder gaan gooien is namelijk te simpel, maar u bent niet de enige die deze simpele manier heeft uitgevoerd. Van vooruitgang kan hier geen sprake van zijn, lijkt mij. Tenzij uw berouw echt berust op volledige waarheid en dat u het meent.
Want wat zou het toch mooi zijn als u voor de periode vanaf u de goedkeuring gaf voor de Amnestiewet, waar u dus nu zoveel spijt van heeft, het gekregen salaris aan een goed doel zou schenken? Dan wint u geen zieltjes, maar u wint dan ware kiezers. Die dan zullen denken, ja die meneer Pahlad, die meent het echt recht vanuit zijn hart. Ook zou dit uw transfer naar de VHP begrijpelijker maken voor de mensen. Aangezien de transfer, of in mijn ogen de overloperij, nu een totaal los zand verhaal is geworden, een verhaal wat compleet wordt gemaakt door middel van dramatische krokodillen tranen en gespeelde woorden.
De vraag is dan nu ook aan de heer Pahlad, heeft u echt berouw? Schenk dan uw gekregen geld aan een goed doel, dan bent u een echte held. En helden mogen achteraf altijd janken.
Tot dinsdag.
Albert König
