Er is een liedje dat me altijd heel erg aanspreekt van Sara Bareilles, ‘Brave’. In dat liedje roept ze op om te zeggen wat gezegd moet worden en je niet te laten weerhouden door angstgevoelens, ze roept op om dapper te zijn. Hoe anders kunnen we de wereld veranderen dan door te durven ons uit te spreken. Wat me altijd treft is hoeveel waarheid daarin zit. Niet alleen in het feit dat om verandering te brengen je moet durven het uit te spreken, maar ook dat er geen verandering komt omdat men niet durft te geloven dat het anders kan.
Er wordt vaak gesproken van de stille meerderheid, ‘the silent majority’, die het eens of oneens is met hetgeen dat plaatsvindt. We zien het in het geheel gebeuren rond het terrorisme, waar er een etiket op een bepaald geloof wordt geplaatst als zou het terrorisme stimuleren. Dit terwijl, de meerderheid van deze geloofsaanhangers faliekant tegen terrorisme is, maar ze durven zich niet uit te spreken bevreesd voor de vaak fatale reactie van diegenen die zich schuldig maken aan terreur.
Ook in ons land zien we deze tendens, mensen die het oneens zijn met het handelen van politici en regeringsfunctionarissen, maar niet durven om zich hierover uit te spreken. Het kan je je baan kosten, je sociale kaart of je vergunning. Er wordt zelf gezegd dat beelden van politieke bijeenkomsten gescreend worden door regeringsfunctionarissen om diegenen die daar aanwezig waren rancune te doen proeven. Pogingen om mensen het zwijgen op te leggen. Het is een verontrustende ontwikkeling, vooral daar dit soort technieken de signatuur zijn van fascistische regimes.
Dergelijke gedwongen stilte is zeker niet in het belang van de democratie en de samenleving. Het kweekt een angstcultuur en creëert een gevoel van wantrouwen tussen de mensen onderling. Velen vertrouwen niet eens hun telefoon meer, evenmin hun internet. Gevolg: een oorverdovende stilte.
Enkelen willen deze stilte vertalen als een instemming met hetgeen waarmee zij bezig zijn. Ook in de jaren’ 80 hebben wij een geschiedenis gekend van stilte. En soms kan deze stilte het gevoel geven dat de schaduw die momenteel over ons land hangt het zal winnen, maar dat is slechts een idee. Deze stilte is slechts de stilte die de storm vooraf gaat.
Want hebt u zich afgevraagd wat zal gebeuren als we die stilte allemaal durven te doorbreken. Als we allemaal durven te zeggen wat gezegd moet worden.
Voor een goede luisteraar spreekt deze huidige stilte luider dan een stroom aan woorden. Als je goed luistert naar deze stilte, dan hoor je de wens voor goed bestuur, afrekenen met crimineel leiderschap en bevrijding van corruptie. Als je goed luistert naar deze stilte, dan hoor je de wens voor integer politiek leiderschap, het doorbreken van de armoedecyclus door goed, modern onderwijs en een volwaardige participatie van elke Surinamer ongeacht ras, geslacht of religie. Als je goed luistert naar deze stilte dan hoor je dat het in aantocht is en steeds dichterbij komt: verandering en verbetering.
Het is belangrijk dat we de stilte verbreken, dat we zeggen wat op ons hart en in ons verstand leeft om de verandering die nodig is gestalte te geven, om daadwerkelijk te ervaren dat we vrij zijn. Velen wachten op het moment om in stilte te spreken middels het uitbrengen van hun geheime stem. Die stemmen zullen niet zwijgen en zullen zoals Sara Bareilles zingt ons Suriname doen zien op haar beste en dapperste moment! Laten wij samen dapper zijn en kiezen voor een Suriname vrij van repressie en angst. Een Suriname vrij van corruptie en machtsmisbruik. Ik durf het te zeggen: We kunnen en moeten beter, want we verdienen beter!
Ik kijk uit naar dat moment waarop ik het voorrecht zal mogen genieten om samen met u deel te mogen zijn van een dapper, rechtvaardig en daadwerkelijk vrij Suriname!
Angelic Alihusain-del Castilho, MA. BSc.
Ondervoorzitter DA91