Ken je de situatie op het schoolplein waar jij het mikpunt bent van pesten? Een paar bullebakken komen op je af. Ze treiteren, ze schelden je uit, ze beledigen je, ze bedreigingen je, ze vertellen leugens over je, ze schoppen je. En niemand doet wat.
Wat moet je in zo een geval doen? Als kind weet je het niet. Je kunt bang zijn en je angst tonen. Je kunt terug schelden en terugschoppen. Je kunt wegrennen van het schoolplein, maar de bullebakken achtervolgen je. Je kunt hulp zoeken bij je ouders of bij leerkrachten.
Als je volwassen bent, heb je je karakter ontwikkeld. Je probeert te begrijpen waarom de bullebakken zo handelen. En je begrijpt dat het een kwestie is van sociale strijd en van beschaving. De afgelopen twee jaar heb ik de gekste dingen meegemaakt als het gaat om het incasseren van leugens, modder gooien, bedreigingen, beledigingen, scheldpartijen, verdachtmakingen van omkoping etc.
Zo is er het geval van ene Natasha Adema. Die kwam op het idee om de leugen te gaan verkondigen dat ik niet ben afgestudeerd aan de Erasmus Universiteit. Ze stuurt mij een mail met de vraag om te bewijzen dat ik wel afgestudeerd ben. Zij is een voorbeeld van vleesgeworden domheid. Zij uit een beschuldiging en vraagt mij om die te ontkrachten in plaats van dat zij bewijzen levert voor haar beschuldiging. En daarmee gaat zij het internet op, belt mensen, mailt iedereen en voert een campagne dat ik niet ben afgestudeerd. En als ze mijn cv van het internet bestudeert (die was publiekelijk beschikbaar), dan neemt ze niet eens de moeite om haar excuses aan te bieden. Dat is een voorbeeld van vleesgeworden onbeschaafdheid.
Sunil Oemrawsingh, Hugo Essed, Theo Para, Idris Naipal, Kanta Adhin hebben de afgelopen twee jaar dezelfde tactiek toegepast: mijn integriteit te grabbel gooien met beweringen zonder een greintje bewijsvoering. Ik ben niet integer. Ik ben corrupt. Ik zou zijn omgekocht. Ik heb geld ontvangen voor het traject De Getuigenis.
En de media publiceren deze beschuldigingen maar al te graag zonder enige bewijsvoering te eisen. Vooral de kwestie van omkoping komt keer en keer terug. Het is zuur om dat te moeten lezen als je je realiseert dat ik juist in financiële problemen ben geraakt door het project.
Nog zuurder is het om te moeten zien hoe deze mensen een klimaat van haat rond mij scheppen, zodat anderen zich empowered voelen om de ergste bedreigingen te kunnen uiten, zoals Eric Hart op Facebook die schreef: “Sandew Hira, ik heb jou op mijn dodenlijst staan. Eerst breek ik je hele gebit in stukken. Daarna haal ik je ogen eruit. Begin een rolstoel aan te schaffen, want je benen krijg je in stukken terug.”
Dat is de wereld waarin ik ben terechtgekomen in de afgelopen twee jaar, een wereld van haat en leugens die de redacteuren van verschillende media hebben helpen opbouwen.
Maar er is ook een andere wereld die zich voor mij geopend heeft. Ik heb heel veel mensen ontmoet die in plaats van haat, liefde met zich meebrachten. Toen ik met het traject van De Getuigenis begon had ik op Facebook enkele honderden vrienden. Inmiddels zijn dat er nu bijna 4.300 mensen. Ik ontvang regelmatig berichten en mails van mensen die mij een hart onder de riem steken. Dat waardeer ik enorm. Ik zag die enorme steun voor ons werk ook bij de handtekeningenactie voor de Wet erkenning slachtoffers politiek. Zo een actie was nooit eerder vertoond in Suriname. Er zijn ruim zevenduizend handtekeningen opgehaald, terwijl er maar twaalfhonderd nodig waren om een wet op de agenda van het parlement te krijgen, als we de Nederlandse cijfers als richtlijn nemen.
De warmte en steun voor het werk dat ik doe, is gekomen op een manier die ik nooit voor mogelijk had gehouden toen ik hieraan begon. Slachtoffers en nabestaanden aan de andere kant van politiek geweld zitten nu samen met mij in een comité. Mensen die redenen hebben om hun leed op mij af te reageren, hebben me omarmd. Samen proberen we een weg te banen in het woud van emoties, juridische, sociale en politieke problemen. Met het werk groeit ook de relatie van vriendschap en warmte.
Op 8 december herdenken we de 8-Decembermoorden met het Pad van Verzoening. We beginnen om 15.30 uur bij het monument van de Binnenlandse Oorlog en gaan naar Fort Zeelandia. Ik had graag aanwezig willen zijn bij de herdenking die de nabestaanden van 8 december organiseren. Maar ik ben niet welkom.
Intussen hebben we heel wat bereikt. Het allerbelangrijkste is dat we een stem hebben gegeven aan mensen die vroeger nooit een stem hadden.
Op zaterdag 9 december organiseert het Comité Slachtoffers en Nabestaanden van Politiek een nationale conferentie over dialoog en verzoening in de Congreshal in Paramaribo van 09.00-16.00 uur. Voor het eerste brengen we in één ruimte slachtoffers en nabestaanden bij elkaar. Niet alle slachtoffers zullen aanwezig zijn. We staan aan het begin van een moeilijk traject. Maar degenen die er zijn, zullen de stem krijgen die ze nooit gehad hebben.
Als ik daaraan denk, dan vergeet ik het klimaat van haat die rond mij is geschapen en de leugens die over mij worden verkondigd. Ik zie een toekomst waarin liefde die haat zal vervangen. Het enige wat nodig is om dat pad te bewandelen, is moed. En dat hebben we allemaal wel een beetje in ons.
Sandew Hira