De wil van het volk mag mij een worst wezen. Zo zal dit bij velen van de VHP-mastodonten (oudgedienden) omgaan in de donkere krochten van hun hersenen. Het Surinaamse electoraat heeft niet alleen de transformatie van Santokhi aangekondigd en bevestigd, maar ook massaal afscheid genomen van de oudgedienden van de VHP. Het gedrag van deze oud bestuurlijke elite, die Suriname inmiddels van verre bezien vanuit de hangmat, is uitgesproken minachtend en regentesk (arrogant): de mastodonten beginnen via hun lobbynetwerk weer een plaats voor hun vrienden, kennissen en families in het bestuurlijk apparaat op te eisen.
In een tijd dat de kiezer juist schreeuwt om directe en transparante zeggenschap, is het niet verstandig om de kiezer zijn keuze te ontnemen. In plaats daarvan moeten wij juist zoeken naar nieuwe vormen die de kiezer meer invloed en vertrouwen geven. Daarbij is het noodzakelijk dat jonge, getalenteerde bestuurders een kans krijgen.
De VHP wil steeds maar niet leren van het verleden, de fragmentatie (versplintering) van het kiezersvolk heeft gemaakt dat er zoveel nieuwe partijen hebben deelgenomen aan de verkiezing. De VHP kan steeds maar geen afscheid nemen van haar mastodonten met hun regenteske brutaliteit. Het feit dat de NDP in 2010 en 2015 de verkiezingen glansrijk heeft gewonnen is zeker aan de politieke arrogantie, het elitair, minachtend, en neerkijkend gedrag van de VHP-oudgedienden te wijten.
Zo zie je maar weer. In veel verhalen hoor je nog steeds diverse namen opduiken die zeker verantwoordelijk gehouden mogen worden voor de toenmalige neergang van de VHP (2010 en 2015). Ook voor de neergang van Suriname, veroorzaakt door de NDP, mogen deze mastodonten verantwoordelijk gehouden worden. Door hun toedoen is de NDP aan de macht gekomen en die heeft er op haar beurt een flink potje van gemaakt.
In de wandelgangen komen steeds de namen voorbij van families, vrienden, waaronder Sardjoe, Ajodhia, Urmila Ramlagansing, Rathipal, Randjietsingh, Kandhai, etc. Allen VHP-oudgedienden. Wat ons steeds merkwaardig voorkomt, is de naam van oud-minister van Landbouw, Veeteelt en Visserij (LVV), Planning en Ontwikkelingssamenwerking (PLOS) en staatsraadlid Stanley Raghoebarsing.
Ter illustratie, een voorbeeld
Stanley Raghoebarsing: vijf jaar minister van LVV, vijf jaar minister van PLOS, vijf jaar lid van de Staatsraad. Een aantal jaar president-commissaris van het Academisch Ziekenhuis Paramaribo (AZP).
In totaal heeft hij dus minimaal 15 jaar lang cruciale (politiek-bestuurlijke) functies bekleed namens de VHP. Er moet toch een moment zijn dat het genoeg is? Juist, in 2010 en 2015 had het volk gezegd dat het genoeg is; zij heeft massaal op de NDP gestemd.
Als wij kijken naar de prestaties van Raghoebarsing op de diverse ministeries, dan zien wij dat hij er niks van gebakken heeft. Hij heeft er een potje van gemaakt. Het rendement van zijn politiek-bestuurlijke functies is niet noemenswaardig succesvol geweest. Bijvoorbeeld: als minister van LVV had hij ervoor moeten zorgen dat de pluimveesector zou floreren. Het tegendeel bleek waar te zijn: Dilip Sardjoe importeerde meer plofkippen, waardoor het binnenlandse pluimvee kapot werd gemaakt.
Als dat niet genoeg is, heeft hij in de afgelopen periode flink geld verdiend als consultant in de rijstsector. De staat waarin de rijstsector zich bevindt, is mede een resultaat van zijn ‘consultancy’ en zijn ministerschap van LVV. Zijn periode als president-commissaris van het AZP is ook niet succesvol geweest.
Naar verluidt wordt zijn naam genoemd als aankomende minister van Financiën. De minister van Financiën bepaalt het financieel-economisch beleid in het land. Die beïnvloedt de portemonnee van de burgers. Dit is dus een zeer belangrijk ministerie welke je niet kunt toevertrouwen aan personen met een bewezen slechte staat van dienst.
Hiernaast wordt in één adem de naam van Raghoebarsing genoemd als mogelijke governor van de Centrale Bank van Suriname (CBvS). Het behoeft geen betoog meer, dat gezien zijn disfunctioneren in diverse functies, hij niet de persoon zou moeten zijn die in aanmerking zou moeten komen voor cruciale functies. Ergens moet er toch een moment van zelfreflectie zijn, dat de heer Raghoebarsing zegt: “ik pas niet in die functie”.
Het ministerie van Financiën kun je ook niet toevertrouwen aan personen die behoren tot het spinnenweb van verzekeraars, bankiers en anderen, die betrokken waren bij het dubieuze project Blauw Meer.
Cruciale bestuursfuncties kun je evenmin toevertrouwen aan mensen die behoren tot het spinnenweb van de geruchtmakende “15 procent-Sardjoe-regeling”. Het vervelende karakter van witteboordencriminaliteit is dat deze heel moeilijk bewezen kan worden, omdat het zich vaak afspeelt op het vlak van gelegaliseerde criminaliteit (ook corruptie). Wie de schijn tegen zich heeft, moet ver blijven van cruciale functies.
In het Wederopbouwplan van de VHP, dat mede door Raghoebarsing is geschreven, wordt er gesproken over “Politiek-bestuurlijke vernieuwingen”, “Goed bestuur”, etc. Precies op dit punt moet Raghoebarsing een spiegel voorgehouden worden, op basis van zijn eigen statement.
Verder wordt in het Wederopbouwplan van de VHP gesproken over transparantie. Chan Santokhi was enige minister die een jaarverslag van zijn ministerie liet opstellen, dat is pas transparantie. Raghoebarsing heeft in zijn tienjarige ministerschap nimmer een jaarverslag kunnen of willen produceren. Allen die in het verleden de transparantie niet in acht genomen hebben, dienen een spiegel voor zich te houden.
De mastodonten hebben ons wel eens in de wandelgangen laten blijken dat wij niets van politiek begrijpen. Neen, inderdaad niet; wij begrijpen deze politiek niet. Leg maar uit, zodat het kiezersvolk het ook begrijpt. Kunt of wilt u het kiezersvolk niet uitleggen, dan zal het kiezersvolk het u wel uitleggen bij de komende verkiezingen.
Sunil Sookhlall & Kries Mahabier
