Dat de president van Suriname voor medische behandeling naar Cuba gaat, is niks mis mee. Hij heeft een bepaalde positie en ook verworven rechten. Dat kan niemand hem ontnemen. Hij heeft zijn medisch team in Suriname, maar hij heeft een second opinion in het buitenland, want zo zegt hij het ook. Hij zit in het systeem op Cuba. Dat is hoe een president uit veiligheid controle uitoefent op zijn medisch team in zijn eigen land. Je weet het maar nooit. Wel geeft hij te kennen, meer geloof en zekerheid te hebben in zijn eigen lokaal medisch team, want hij heeft een jaartje overgeslagen op Cuba.
Dat hij een leger van mensen meeneemt voor deze reguliere checkup naar Cuba is eigenlijk ook niks mee. Hij geeft zelf mee dat hij met zijn team drie weken wegblijft of tenminste twee weken en een week vakantie. In een adem doet hij dat en dus kun je aannemen dat het team drie weken wegblijft. Naast hem dus een weekje vakantie voor het gehele team. Hij deelt indirect dus ook mee dat het wat gaat kosten. Hoeveel het gaat kosten weet niemand.
Waar het wel misgaat, is dat de instanties die moeten reageren, de assemblee en maatschappelijke groeperingen, als het graf zwijgen. Dit geeft wel bedenkingen. Niemand moet later over drie weken komen zeuren hoeveel de trip naar Cuba heeft gekost en wie er wel of geen recht op hadden. De president heeft met zijn mededeling toestemming gevraagd en die ook gekregen. Reacties op Facebook zijn er volop, maar deze zijn geen instanties en hebben dus geen waarde.
Missie geslaagd voor 100 procent, want de president is niet ziek. Het gaat om een checkup. Wat als de president straks wel ziek is en weer terug moet. Dan neemt hij hetzelfde team mee en misschien ook de gehele NDP. Het zal dan even weer een mededeling zijn en dan deze keer via De Nationale Assemblee of de staatsomroep.
Eigenlijk weten wij niet eens wie de trip van het gehele team betaalt. Dat heeft de president niet gezegd. De journalist heeft het ook niet gevraagd. De instanties hebben het ook niet gevraagd. Misschien uit respect en begrip om de president niet vóór zijn reis zieker te maken met een aanval zulks. Of iedereen is bang voor een correctieve reactie op deze vraag. Iedereen speelt kat en muis. Iedereen weet dat bij een vraagstelling over de kosten op dat moment de president kan zeggen dat een deel uit eigen zak gaat wat de familie betreft.
Iedereen wacht op een lek dat het anders is en dat wel alles is betaald uit de staatskas en dan beginnen de reacties en oproer dat er geplunderd is uit de staatskas. Het gevecht komt achteraf als het kalf is verdronken. Is dit eerlijk? Is dit laksheid of angst? Of is dit legaliteit aan wanbestuur?
Misschien is het uit goed fatsoen en eerlijkheid dat wij mogen hopen na al deze vraagtekens men over drie weken als de delegatie terug is, ook de mond dichthoudt in plaats van onnodige irritaties op te wekken. Er is ook een voordeel uit deze trip gezien, met name de nascholing van het medische team ten bate voor de Surinaamse gemeenschap.
Beterschap aan delegatie en instanties…
Hein Taus
