De VHP is een politieke partij die ontstaan is op etnische basis. In die tijden waren haast alle politieke organisaties op etnische of religieuze leest geschoeid. Die partij is ontstaan als emancipatiebeweging voor Hindostanen. De achterban is dan ook voor het overgrote deel van Hindostaanse komaf. Toen ik me aansloot bij de VHP was ik 17 jaar oud en rechtenstudent op de Anton de Kom Universiteit van Suriname (AdeKUS). Het aansluiten bij de VHP had te maken met de inspirerende boodschappen/speeches die wijlen voorzitter Lachmon bracht. Hij boeide, was altijd rustig en zei zeer zinnige dingen waar je toch genoodzaakt was om bij stil te staan en over na te denken. Er ontstond diep ontzag voor zijn visie en zijn karakter die ik meer en meer leerde kennen toen ik als stagiaire op z’n advocatenkantoor werkte. Ik maakte hem elke dag van dichtbij mee.
Binnen Front en Nieuw Front-verband (NF) was het de VHP die de (etnische ) belangen van de Hindostanen diende. Ik leerde dat na mijn intrede in de VHP kennen. Dat het de VHP was die voor de padieboeren opkwam, voor de landbouwers enz. Het leerde mij in etnische termen te denken en de VHP werd toch steeds in onderling verband gepropageerd als de partij voor Hindostanen. De oude politiek leerde mij kennen dat er niet één Suriname was met allemaal alleen Surinamers erin, maar dat Suriname verdeeld was in koninkrijken waarvan de verschillende partijen die het Front uitmaakten, heerser van waren.
De oude politiek leerde mij dat er geen Surinamers waren, maar Hindostanen, creolen, Javanen enzovoorts. De oude politiek leerde mij dat er niet gewoon één Surinaams belang was (voor elke Surinamer dus), maar dat de verschillende etnische belangen op de voorgrond speelden en op momenten om voorrang streden. Of het nou ging om straten asfalteren, kinderbijslag , vuurwapenvergunning, Sozavo-kaarten, gronduitgifte etc etc. Er werden bij de uitgifte van gronden bijvoorbeeld heftig over het aandeel voor de eigen achterban onderhandeld. Tijdens het NF was het Javanen (PL) zoveel procent, Hindostanen (VHP) zoveel procent. De NPS had nogal eens het nakijken, omdat er een andere band tussen de voorzitter van de VHP en die van de PL bestond. De NPS leverde met name heftige kritiek op het grondbeleid van Somo.
Naarmate de jaren verstreken, heeft de NDP als nationale partij laten zien dat zij wel in staat is ons land als één en ondeelbaar te zien. De NDP staat één Suriname voor en heeft bewezen dat zij het Surinaamse belang dient door rekening te houden met de behoefte van alle etnische groepen om zich in de politiek, op het bestuurlijke niveau en in de economische zone vertegenwoordigd te zien. De NDP is namelijk de enige partij die eenheid onder Surinamers propageert, die Suriname propageert en die de eigen Surinaamse identiteit propageert. En die niet de nadruk legt op een enkele etnische groep. Doch alle groepen als gelijkwaardig ziet. Daardoor raken partijen van de oude politiek (zoals de VHP) hun greep op de achterban kwijt. Vooral ook door niet op tijd aan verjonging, doorstroming, vernieuwing en verandering van aanpak te doen en door het nalaten de band met de traditionele trouwe achterban te onderhouden.
De NDP heeft in de afgelopen periode een grote aantrekkingskracht op met name de Hindostaanse bevolkingsgroep uitgeoefend. Er is hierbij sprake van push- en pullfactoren. De pullfactoren zijn bijvoorbeeld het kandideren van jonge, intellectuele, welbespraakte jongeren voor verschillende functies. De durf om een dertigplusser tot vicepresident te maken. En ga zo maar door. De VHP schuift juist jong kader en trouwe VHP’ers opzij, om vijftigplussers op lijsten te plaatsen sec ter accommodatie van vrienden en vriendinnen van de voorzitter (pushfactoren dus).
De traditionele achterban van de VHP verlaat dus meer en meer de partij om haar heil elders te zoeken. Ondanks vele teleurstellingen bleef ik bij de VHP vanwege de liefde van de achterban die nog altijd zijn weg naar mij vindt. Die mensen blijven een onwrikbaar vertrouwen in mij tentoonstellen dat mij blijft raken. De VHP ziet namelijk dat haar traditionele achterban wegtrekt en wil in 2020 gaan voor meer zetels en bedenkt ook dat zij af wil van het imago van Hindostaanse partij. Zij weet natuurlijk dat het (theoretisch gezien) eenvoudig is om zetels in het binnenland te krijgen. Ze begint dus een soort mediacampagne om een zogenaamde band te ontwikkelen met het binnenland. Alleen al de timing en de media-aandacht die ze eraan geeft, zegt mij dat er geen sprake is van een oprechte move richting het binnenland doch uitsluitend een politiek doel ermee wordt beoogd.
Een politiek doel dat gedoemd is te falen vanwege het feit dat de binnenlandbewoners wel degelijk weten wie er wel voor ze heeft gezorgd in tijden van nood en ellende. Ik denk maar aan de overstromingen. Waar was de VHP toen? Ik zag alleen de president met een delegatie van artsen en anderen twee weken lang het binnenland opzoeken, ondersteunen en moed inspreken. Van de VHP geen enkel spoor. De binnenlandbewoners weten ook welke regeringen wel projecten (infrastructurele en andere) hebben geïnitieerd die duurzame resultaten hebben opgeleverd. VHP’s mission binnenland blijft een failed mission vanwege primair het onoprechte karakter ervan.
Sharmila Kalidien-Mansaram
