Ministers worden benoemd door de president van Suriname. Daar is absoluut niets mis mee. Wel is het zaak om de ministers ook in de gaten te houden. Dat gebeurt met een wekelijks beraad. Helaas is de president er niet fysiek bij en doen de ministers een beetje wat ze willen. Als de kapitein niet aan boord is, dan zwenkt het schip. Het kan toch niet zo zijn dat bijna de helft van de regering wordt vervangen omdat ze niet presteert? Dan is er iets anders aan de hand. Waar gaat het dan mis? Is er wat aan de hand bij de intake? Worden de kandidaten niet goed gescreend of zijn de intakers te zwak of vertellen de kandidaten leuke verzinsels om aangenomen te worden of lopen de ministers niet meer in het gareel?
De ministers worden bijna begeleid zoals men verneemt vanuit het Kabinet van de President. Dat doen de adviseurs die geen werk hadden en als adviseurs zijn aangenomen. Zij zijn de dirigenten van de ministers. De ministers proberen van de opdrachten dan wat te maken. Maar als je steeds wordt begeleid of in de gaten wordt gehouden, dan kan dat de inventiviteit sterk beïnvloeden en dusdanig frustreren dat ondermaats wordt gepresteerd. Of herkennen de ministers zich niet meer in de afspraken die zijn gemaakt bij de intrede of weigeren zij een plotseling zijspoor van de regering te volgen? Het is toch raar dat een minister naar Nederland vertrekt voor privézaken en dan zegt dat hij geen zin heeft om in een nieuw kabinet te zitten. Hebben de ministers een geheimhoudingsplicht om niet te zeggen hoe ze moeten functioneren en waarom ze dolgraag willen vertrekken?
Wordt het geen tijd om misschien de adviseurs die vergrijsd zijn en verstard zijn in een bepaald patroon, om die te vervangen? Zou daar een bepaalde reshuffling geen voordeel bieden aan de regering en aan de ontwikkeling van het land? Hoe zit het met de president en de vicepresident als leidinggevenden? Is de leiding niet sterk genoeg? Is de leiding niet verantwoordelijk voor het falen van de ministers? Kun je bestuurstechnisch in een democratische staat waar de leiding in het kabinet is benoemd en dus niet gekozen ook een reshuffling toepassen in deze groep? Waarom zouden de ministers de leiding niet mogen wisselen? In het verleden is er veel reshuffling geweest en de vraag is wat die hebben opgeleverd voor de staat. Is er een analyse hiervan geweest? Wat zeggen de ministers zelf over hun wegsturen? Wat is het voordeel van reshuffling en waarom is niet eerst goed nagedacht over een persoon en zijn capaciteiten opdat geen reshuffling hoeft plaats te vinden. Is een reshuffling voor korte tijd wel zinvol?
Bijna elke minister die aantreedt is bezig zich in te werken wat heel veel tijd kost en daarna is die bezig met een vriendenkring om die al dan niet op posities te plaatsen of te verrijken. Zijn ze eenmaal zover en hebben ze een aantal dienstreizen gemaakt en hebben ze de tijd vol gemaakt om te kunnen genieten van wachtgelden en andere voorzieningen, dan komen ze terecht in de reshuffling. Zo mag weer een andere groep worden bevoordeeld. Komt een andere minister dan begint het riedeltje opnieuw. Dit allemaal kost het land gigantisch veel geld en stagnatie. Alles ten nadele van de ontwikkeling van het land. Daarom zou het juist zijn om een draaiboek te maken wat er van de minister wordt verwacht en bij gebreke moeten er sancties volgen. Wie niet hiervoor tekent, wordt dan geen minister.
Alleen maar kiezen op naam of een enkele activiteit is een verloren investering voor de natie. Een ander uitgangspunt en wellicht ook een keuze is kiezen uit een stal welke niet besmet is. Daarom is onlangs uitgeweken naar twee personen van de NPS met een behoorlijke dosis aan ervaring en kennis en bovenal een prestatielijst. Om nu te kiezen voor bijvoorbeeld een Chinees op Handel, Industrie en Toerisme vanwege de betrekkingen met China had dus een keuze twee jaar geleden moeten zijn.
Indien steeds de keuze is voor reshuffeling en niet het probleem bij de wortel aanpakken, dan lijkt het elke vier jaar op een verkiezing om mensen te verrijken in plaats van het land.
Hein Taus
