De constatering van Stanley A. Ramkhelawan over de aard van de Surinaamse politicus, die hij in een ingezonden artikel (‘Zakkenvullers’) aan een lokale nieuwssite geuit heeft, klopt! Het is zelfs erger: De Surinaamse politiek wordt geschraagd door eigen belang en de volksvertegenwoordigers zijn gespeend van elke vorm van integriteit.
Aan het begin van het verkiezingsjaar 2010 deed ik in een schrijven aan de politiek leider van DOE, Carl Breeveld, een voorstel de schadeloosstellingen, die de politici ontvangen, te halveren en met het bespaarde deel hiervan een fonds te vormen, dat voor sociale projecten aangewend kon worden. Ik betoogde, dat door deze daad de burger het kwijtgeraakte vertrouwen in de politiek zou herwinnen. Het beeld van de zakenvullende politicus zou daarmee tot het verleden gaan behoren. Ik wees de heer Breeveld erop, dat in Nederland de volksvertegenwoordiger driemaal het inkomen van de modale werknemer verdient, terwijl in Suriname deze verhouding minimaal vijftien is. Met andere woorden: in Suriname is de inkomensverdeling nog schever dan de toorn van Pisa en dat de oorzaak hiervan bij het politieke bedrijf van het land ligt.
De heer Breeveeld reageerde terug en gaf aan, dat hij het appels met peren vergelijken vond, omdat Suriname wezenlijk van Nederland verschilde. Uit zijn antwoord bleek de onwil om aan de ongegeneerde zelfverrijking van politici een einde te maken. Mijn vergelijking betrof de Surinaamse inkomensverdeling met de Nederlandse, waardoor men tot een uitspraak kon komen, in welk land de verdeling van het verdiende inkomen schever was. Simpelweg vergelijkend onderzoek.
Door de uitbundige zelfverrijking van de Surinaamse politicus staat zijn radar gericht, niet op zijn taak, die hij dient te vervullen en dat is het vertegenwoordigen (lees: dienen) van het volk, dat hem gekozen heeft, maar op de opportuniteit voordeel te behalen, als deze zich voordoet. Het is dan ook in en in triest, dat in de eerste termijn van het presidentschap van Desi Bouterse, Ronny Brunswijk in zee ging met degene, die voor de moorden van Moiwana verantwoordelijk is. Waarom heeft hij de nabestaanden van de slachtoffers van Moiwana verraden? Juist, u raadt het al!
Waarom heeft Paul Somohardjo deelgenomen aan de eerste regering van Bouterse, de man, die hem zelfs op zijn vluchtadres in Nederland trachtte uit te schakelen? Ook deze vraag zal het Surinaamse volk foutloos kunnen beantwoorden. Waarom heeft de ex-vrouw van de voormalige minister van Justitie en Politie en politiek leider van de VHP, Chan Santokhi, een woning van de in Nederland geliquideerde drugscrimineel August Ajoeba voor een kwart van de marktwaarde kunnen aanschaffen? Is het soms de wijze van de VHP om de woningnood in Suriname – vier halen, een betalen – te helpen oplossen?
Zoals boven aangegeven, staat het dienen van het volk niet op de radar van de Surinaamse politicus. Men is ontrouw aan de eigen partij en haar beginselen, zodra de oppositie te verwerven voordeel in het vooruitzicht stelt. Raymond Sapoen is daar het meest schandelijke voorbeeld van.
De huidige regering van Bouterse heeft het ordinaire graaien van politici en vertrouwelingen uit de staatsruif naar grote hoogte gestuwd. Dit proces is onomkeerbaar, als het electoraat dit verwerpelijke gedrag niet afstraft en kiest voor schone politici, die tevens de moed hebben de corruptelingen in het belang van het volk en vaderland voor de rechter te brengen en het onterecht toegeëigende voordeel van hen te confisqueren. Dat betekent een keuze voor hen, die in het verleden niet door het corruptievirus besmet zijn geraakt.
Jongeren dus, die middels wetgeving de corruptieve wanpraktijken uit het verleden voor de toekomst wensen uit te sluiten. Dit vergt moed van mannen en vrouwen.
Marco Raúl Yard
