De Nationale Assemblee (DNA) is het hoogste politieke orgaan van Suriname, dat volgens onze Grondwet het volk van de Republiek Suriname naar eer en geweten dient te vertegenwoordigen. De liefde en toewijding voor mama Sranan zal daarbij altijd centraal dienen te staan, om de wil het volk tot uitdrukking te brengen.
De afgelopen jaren blijkt echter dat De Nationale Assemblee zich een totaal andere rol heeft toegekend, met betrekking tot haar bestuurlijke taken en controlerende bevoegdheden. Deze rechtstreeks gekozen parlementsleden die de belangen van het volk zouden moeten behartigen, verdedigen helaas zonder enige schaamte de belangen van de president en zijn vrienden. Wie daar niet in mee wil gaan, wordt beschimpt en uitgekotst.
Een goed voorbeeld hiervan is de recente behandeling van voorzitter van DNA, Jennifer Geerlings-Simons, door haar collega’s Melvin Bouva en André Misiekaba. Mevrouw Geerlings-Simons was zeer ontstemd over het feit belangrijke wijzigingen, waar er dagen aan zijn gewerkt, niet zijn opgenomen door de regering over de twee ontwerpwetten: wijziging Brokopondo-overeenkomst en schadeloosstelling bauxietmaatschappijen.
De regering zou belangrijke wijzigingen hebben teruggedraaid, waaronder de meeste veiligheidskleppen die waren ingebouwd in de Machtigingswet. Een aantal zekerheden waar Geerlings-Simons zich persoonlijk met de externe deskundigen voor leek in te zetten, heeft de regering anders verwoord. De voorzitter van het parlement werd onder zware druk gezet door haar collega’s, met als gevolg dat zij de vergadering met de staart tussen de benen heeft moeten verlaten.
29 zeer onverantwoordelijke parlementariërs, gedreven door de hebzucht van enkelingen, stemden vóór deze omstreden wetten. Dit gebeurde ondanks de maatschappelijke verontwaardiging, onjuiste financiële onderbouwing en het feit dat het overduidelijk was dat deze discutabele en voor Suriname schadelijke wetten geen sluitende vooruitzichten voor de toekomst bevatten. De hebzucht om de Brokopondo-stuwdam te bezitten, schijnt echter voorrang te genieten bij deze parlementsleden.
Het gebrek aan verantwoordelijkheidsgevoel van onze parlementariërs en het negeren van hun controle en bestuurlijke taken zorgt ervoor dat het belang van het Surinaamse volk al jaren wordt verkwanseld. Slechts het belang van enkelen wordt behartigd in DNA. Hoe zou het komen dat men zo slaafs alles van deze regering slikt? Is men bang, wordt men geïntimideerd, of ligt er ergens een tjoekoe klaar? Wat het ook mag zijn, het is duidelijk dat dit niet de volksvertegenwoordigers zijn die het Surinaamse volk verdient.
Het lijkt erop dat een groot deel van de parlementsleden als stemvee wordt ingezet door hun politieke leiders om corrupte handelingen door te drukken. Veel parlementsleden lijken geen flauw benul te hebben van hun taken en verantwoordelijkheden. Laten we eens kijken wat we volgens onze Grondwet van de parlementariërs mogen verwachten. De voornaamste taken en bevoegdheden van het parlement die zijn vervat in de artikelen 71 tot en met 74 van de Grondwet zijn:
● beslissen over alle wetsontwerpen die haar worden voorgelegd (wetgeving);
● besluiten tot het bijeenroepen van een Verenigde Volksvergadering over te gaan, indien zij dit toepasselijk vindt (bestuur);
● naar eer en geweten beoordelen en goedkeuren van het sociaaleconomisch en politiek beleid van de regering (controle);
● kiezen van de president en de vicepresident (politiek);
● doen van een voordracht voor benoeming van de voorzitter en de leden van de Rekenkamer (bestuur);
● beoordelen en goedkeuren van de jaarlijkse begroting van de regering (wetgeving en bestuur).
Het is tijd voor verandering. Het is tijd voor een partij die de grondwet respecteert en vooral de liefde en respect voor mama Sranan centraal stelt. 25 mei 2020 krijgt u hier opnieuw de kans voor.
Peter M. Wolff
#STREi!
