Al brengt de partij van de president het hele volk op de been, het vonnis blijft staan en de mensenrechtenschending wordt met massa niet tenietgedaan. Internationale verdragen blijven recht overeind of de president nu wel of niet met vette letters op de kandidatenlijst zal prijken. Suriname noch de wereld zal nimmer met zo een persoon om de tafel gaan zitten, ook al wint de man de verkiezingen van 2020. Feit is en blijft dat vanaf 29 november de president de status van mededader aan massamoord op zijn naam heeft staan.
Met deze officiële status zijn wij gekomen op het toneel van de internationale politiek, het internationaal recht en het verdragenrecht die boven de grondwet staan. Daarom kijkt de wereld mee en dat is heel wat anders dan dat de wereld bemoeit in interne aangelegenheden. De partijpolitieke opstelling van de president op de internationale luchthaven en zijn politieke antwoorden zijn hiermee te verklaren. De partijpolitieke hysterie en het opzwepen van zijn achterban na een vonnis kent haar weerga niet in het zelfs vogelvrij verklaren van de rechterlijke macht onder leiding van het staatshoofd ‘himself’, die zegt de trias politica te respecteren: “We blijven binnen wet- en regelgeving en respecteren alles en iedereen”.
Het a zeggen en b doen van het staatshoofd brengt mij bij Winston Churchill die zei: “I no longer listen to what people say, I just watch what they do. Behavior never lies.” En precies hier ligt het probleem van ons land. Een opstelling als vader des vaderlands is er niet bij, omdat er geen sprake is van een goed geordende democratie sinds het aantreden van deze president. De president waant zich God in Frankrijk vanwege de ijzersterke executieve macht hem gegeven door de grondwet en vanwege de zwakte van de eenheid van de politieke oppositie.
Met dit vonnis echter is er een totaal nieuwe omstandigheid in Suriname ontstaan op alle vlakken en in alle sectoren. Op een natuurlijke manier wordt de oppositie bij elkaar gedreven, omdat het uitgesloten is dat na 2020 samenwerken met de dader mogelijk is. Economisch, politiek, militair zal niemand in de wereld onder leiding van een dader zakendoen met Suriname. Hoe zinloos is het te blijven vasthouden aan een visie dat het om een politiek proces gaat. Is dat een rechtvaardigingsgrond voor straffeloosheid voor het doden van mensen en de nabestaanden hun recht op recht te ontnemen? Zelf krijgsgevangenen hebben volgens internationaal recht juridische bescherming en worden niet standrechtelijk geëxecuteerd. Hoe moeten de overige vrijgesprokenen zich niet voelen als de dader, maar blijft beweren dat het om een politiek proces gaat, met andere woorden dat hun vrijspraak onrechtvaardig is en zij dus niet onschuldig zijn. In ieder geval heeft de wereld zijn conclusie al getrokken.
Geassocieerd worden met de president heeft ook voor buitenlandse staatshoofden verstrekkende politieke gevolgen na de wereldwijde media-aandacht. Het buitenland blijft maar lachen om de politieke acties van het staatshoofd die juridisch niets te betekenen hebben en politiek geen zoden aan de dijk zullen leggen. De partijloyalisten en achterban moet men zien vast te houden met anti-Holland en nationalisme en hen doen geloven dat er nog veel hoop is op verkiezingswinst. Maar wat dan daarna? VHP, ABOP, NPS en PL hebben al voor het vonnis aangegeven nooit samen te zullen werken met de NDP onder leiding van Bouterse. Suriname zakt met deze a-nationale opstelling van de partijleider en president steeds verder weg de put in van totale isolatie.
Maar laten we kijken naar andere landen. We hebben onlangs nog in Bolivia kunnen zien hoe nationaal, deskundig en wijs daar de rechtsstaat verdedigd is met de uitspraak van het Constitutioneel Hof. De nationale opstelling voor het hogere doel en veiligheid heeft blijkbaar daar gewoon een nieuw concept toegepast op dit soort dictatoriale presidenten die van geen wijken weten en zich maar blijven beroepen op de grondwet die zij zelf steeds schenden. Wij mogen niet toestaan dat in Suriname de staatsorde verder ontwricht wordt en de democratie op zo een vulgaire manier wordt aangevallen door de politieke partij van het staatshoofd.
De discussie is dus niet of een volk achter zijn president staat. Het gaat om een staatsrechtelijke discussie van de trias politica. Met de eenheid van de staat en mensenrechten valt niet te sollen zonder daarvoor de gevolgen te dragen. Dit is de nuchtere realiteit. Wij moeten ons land met hersens en nuchter verstand bestuderen en niet alleen met geschreeuw en houden van personen. De staat heelt gelukkig altijd zichzelf, dat is de kracht van de denkende meerderheid in samenhang van de wetenschap van de democratie van de trias politica. Daarom hebben politieke leiders zo een grote verantwoordelijkheid op hun schouders en worden zij juist ook hierom zwaar gestraft voor hun wandaden.
De geschiedenis spreekt de president niet vrij! Hoezeer ook zijn partijgenoten allemaal annotator zijn geworden. Valse geschiedlegging zal ook niet helpen. Politiek teruggrijpen in de tijd evenmin. De trammelant hoort bij het politieke scenario van de achteruit hollende politieke partij van de president, dus wordt het dekolonisatiespook van stal gehaald evenals “Decolonizing the mind van Dekosur”. De waarheid is evenwel dat “in de nacht van 7 op 8 december 1982 een macaber draaiboek tot uitvoering werd gebracht. Een scenario om medeburgers van het leven te beroven, omdat de militairen de politieke macht niet wilden overdragen aan een burgerregering,” aldus Ivan Cairo (de Ware Tijd, 3 december 2019).
Angela Fernald
afernald34@gmail.com
