De opgelopen consternatie over de aanhouding voorgeleiding van de parlementariƫr Ashwin Adhin, voormalige vicepresident en ondervoorzitter van de NDP, heeft vele tongen losgemaakt in Suriname. Adhin is wegens vermeende opzettelijke vernieling van media-apparatuur of deze of gene te hebben meegenomen uit het kantoor van de huidige vicepresident Ronnie Brunswijk aan de Dr. Sophie Redmondstraat, aangehouden. Naar verluidt richt het strafrechtelijk onderzoek zich op de diefstal en vernieling van staatseigendommen ter waarde van 30.000,00 euro. Volgens de korpschef zijn in deze zaak vier verdachten aangehouden.
De raadsman van de heer Adhin gaat met gestrekt been in op de aanhouding van zijn cliƫnt en eist directe invrijheidstelling, omdat er een procedurefout zou zijn gemaakt. Volgens de advocaat zou er sprake zijn van een ambtsdelict gepleegd na het aftreden van de heer Adhin en beroept hij zich in concreto op het grondwettelijk recht dat zijn cliƫnt eerstens door De Nationale Assemblee (DNA) in staat van beschuldiging moet worden gesteld. Dit mogelijk juridisch geschil moet ter zake door schriftgeleerden worden uitgedokterd.
Door te buigen voor het recht als hoogste gezag in Suriname, had de heer Adhin deze āheisaā kunnen voorkomen, door zich netjes te melden. Hier gaat het erom dat iedere inmenging, door wie dan ook, door de opsporing en vervolging van politieke ambtsdragers bij de rechter aanhangig gemaakt, verboden is. Onder inmenging kan worden verstaan uitspraken, bemoeienissen etc., terwijl de zaak āonder de rechterā – oftewel sub judice – is geparkeerd.
In de literatuur komt naar voren dat rechters, hoe professioneel dan ook, niet onder die maatschappelijke druk kunnen ontkomen en dus onbedoeld in de rechtszaak beĆÆnvloed kunnen worden. Het ging zelfs zover dat in 2007 de rechter van de rechtbank in Haarlem overging tot strafverlaging in de zaak Holleeder, mede omdat VVD-parlementariĆ«r Fred Teeven zich had uitgesproken over de schuld van de verdachte.
Bovendien kan het toch niet zo zijn – in een democratische rechtsstaat – dat de autoriteiten van de rechtsprekende macht de āhete ademā van de leden van de wetgevende macht voortdurend in hun nek voelen. Rechters zijn ook individuen van de gemeenschap en voelen zich door de kritiek heel kwetsbaar.
Aangenomen wordt dat zij de stimulus response van de gemeenschap krijgen en respect en verdediging van hun positie tegemoet kunnen zien. Met andere woorden: de rechter voor de voeten lopen en commentaar van politici, is ānot doneā. Kijken we naar de aanstormende president Chan Santokhi, van nature een liberale democraat, die schering en inslag de democratische principes van wet en recht in het land Ć©n in DNA rondbazuint. Deze principes zijn kennelijk nog niet geĆÆnternaliseerd door sommige parlementariĆ«rs, zelfs van de coalitie.
Mevrouw Reshma Mangre had kunnen weten dat zij met haar interpellatie in DNA als parlementariƫr uiterste terughoudendheid moest betrachten bij het uitspreken van een oordeel over de aanhouding van de ex-vicepresident. Veel beter zou zijn geweest als DNA-vicevoorzitter Dew Sharman mevrouw Mangre het woord had ontnomen. Hij wees haar terecht op de onbetamelijke actie.
Hetzelfde geldt voor de buitenparlementaire kritiek van mevrouw Sharmila Mansaram, die ook tekeerging over de arrestatie. Mevrouw Mansaram weet hoe de hazen daar bij DNA lopen en toch doet zij zulke confronterende uitspraken, die als een tang op een varken slaan. Al met al hebben de dames de schijn tegen en zijn driftig bezig met politieke profilering. Dat mag, maar niet in deze explosieve toestand van een sterk gepolariseerde maatschappij. Dit is olie op het vuur gooien, in plaats van verbinding en cohesie proclameren. Weliswaar terecht fantastisch speurwerk van Justitie en Politie. Maar toch. Het motto luidt: spreken is zilver, zwijgen is goud.
E.J. Power
Controler Sociale Zekerheid b.d.
Blijf denken, luisteren!