Hoe kan ik een nyang maken om nooit meer echt te werken? Dit is het denken van Surinaamse politici, zij zijn meer geïnteresseerd in zichzelf dan in de ontwikkeling van Suriname, hun toekomst en pensioen willen ze verzekeren door een rol in de politiek.
| ADVERTENTIE |
  |
Surinaamse politici missen een visie op de ontwikkeling van het land, hebben geen goede inborst en ook geen rechte rug. Dat is ook niet waarop ze door de kiezers worden beoordeeld.
Het Surinaamse volk is meer geïnteresseerd in brood en spelen en raakt belemmerd in zijn denken over de toekomst door de korte termijn verleidingen die politici hen voorhouden. Het grootste deel ervan staat nog op de laagste trap van de piramide van Maslow. Voor hen is moraliteit en inborst een begrip dat een brug – vier treden op de Pyramide – te ver is.
Zie hier het recept van de ondergang van Suriname, de verloedering van de samenleving. Politici en kiezers maken het elkaar erg makkelijk. Waarom moeilijk doen als het makkelijk kan, het minimalistisch denken bij de Surinamers.
De politiek heeft een slechte uitstraling naar de jeugd en de rest van de samenleving. Politici willen zich profileren door populaire uitspraken, woordspelletjes en show-uitingen. Dat lijken de belangrijkste wapenfeiten te zijn van hen. Het volk is gewend aan populaire uitspraken, woordspelletjes en shows, die weten niet beter en kunnen er niet overheen kijken. Het lijkt alsof de samenleving gedrogeerd is en soms zelfs als een junkie snakt naar die populistische en verloederde politici die alleen maar goedkope retoriek verkopen.
Het valt op dat Surinaamse politici zelden tot nooit met een visie op de ontwikkeling van Suriname komen. En als ze überhaupt iets zeggen dan is het een wensenlijst met sprookjes, proza of een sinterklaaslijst met wazige teksten zonder tastbare doelen. Ook vertellen ze alleen het WAT en nooit het HOE, hoe ze een en ander gaan realiseren of gedaan zullen krijgen, nooit financieel onderbouwd. Waarom zouden ze, waarom moeilijk doen als makkelijk ook kan. Niemand snapt er iets van en niemand wacht erop.
De Surinaamse samenleving zou je in vier groepen kunnen opdelen. Een deel is partijloyalist, dat stemt altijd blindelings op zijn partij zonder iets te willen weten, voor hen is de partij een heiligheid. Zij stellen geen vragen, willen ook geen antwoord en voor hen is de partij groter dan het land.
De tweede groep is niet bij machte om na te denken, analytische beredenering te maken en zijn voor een bakje eten – in Suriname een lekkers – gauw om. Die verkopen dus hun ziel voor een bord linze – saoto – soep, ze nemen graag de sigaar uit eigen doos aan.
Deze twee groepen vormen helaas de meerderheid. Zie hier de bergmassa die getrotseerd moet worden voor substantiële verandering en omwenteling.
De derde groep kan beetje redeneren, analyseren en nadenken maar zijn veel te berekenend, gaan voor een positie en willen geen golven veroorzaken. Ze zijn vaak bezig om de verderfelijke politiekvoering in het land goed te praten, zij zijn de verkapte verkopers van de lege hulzen van de politici, zij maken misbruik van hun maatschappelijke positie en ‘endorsen’ de politici. Hun zwijgen, wegkijken of goedpraten heeft een verwoestende uitstraling op de totale samenleving.
De vierde groep zijn de opiniemakers, media en journalisten, die verzaken het om de politici kritisch te bevragen en hun onzin en sprookjes bloot te leggen. En nog erger is dat grote delen van deze groep openlijk of heimelijk in de tas zitten van politici. Het geweten van de democratie heeft een ander geweten nodig om ze te confronteren.
Zie hier het faillissement van een democratie die in theorie verkiezingen houdt en een parlement krijgt, maar de realiteit is dat de verkiezing een kermis is en het parlement een soap met B-klasse acteurs.
Hoe kan er in het land verandering komen?
De Surinaamse lente lijkt ver weg. De huidige coalitie praat alles goed en werkt hard om zijn nyang veilig te stellen. Degene die niet in de coalitie zitten zijn bezig alleen maar te klagen en de regering te bekritiseren – vaak met terechte kritiek – maar vergeten te vertellen wat hun visie is voor het land. Het lijkt erop dat ze die visie ook niet hebben. Wat is dan hun toegevoegde waarde om mee te doen aan de kermis voor een plek in de poppenkast? Waar is de nieuwe verlichter – niet hongerig, goede inborst en visie – voor Suriname?
Welke van de vier groepen gaan of kunnen opstaan en laten merken dat genoeg is, dat het klaar is met de neerwaartse spiraal en verloedering in het land? Het moet van de twee laatste groepen komen ondersteunt door continue bewustwordingscampagne uit het buitenland van de diaspora die zijn nyang al gemaakt heeft door een goede carrière die achter de rug is.
Hikmat Mahawat Khan
