De regering doet bewust aan misleiding door elke discussie of te versmallen of te verbreden om gemakkelijk weg te lopen van echte antwoorden. Of snapt ze het echt niet? Wat begrijpt president Chan Santokhi niet? Hij kijkt bij alle ongemakkelijke onderwerpen heel stoïcijns. Kan het muntje nog bij hem vallen of denkt hij dat hij Icarus is en dus ook rustig naar de zon kan vliegen?
| ADVERTENTIE |
  |
Na de protesten en de persconferentie naar aanleiding van de protesten merk je dat hij niet begrijpt dat het gaat om:
1. Integriteit
2. Transparantie
3. Betrouwbaarheid
Als die drie basiselementen in een bestuur of bij een mens ontbreken, dan is er iets ernstigs aan de hand.
Integriteit
De president lijkt maar niet te snappen dat het bij benoemingen gaat om vermijden van belangenverstrengeling en ook alle schijn van zelfs. Dus het gaat niet om hoeveel functies, zelfs een halve functie is not done en ook geen discussie over bezoldigd of onbezoldigd. Hij blijft al twee jaren verdedigen waarom hij zijn vrouw, zijn dochter en andere familieleden van hem en van andere regeringsfunctionarissen benoemd kunnen worden in overheid gerelateerde rollen.
Als de discussie spannend wordt, dan verkleind hij het onderwerp naar het aantal rollen of dat het onbezoldigd is. Hij kan beter een antwoord zoeken hoe hij de zaak kan terugdraaien en zelfs zijn excuses aan het volk aanbieden. Ik kan hem een inspiratie geven. Koning Willem Alexander heeft vorig jaar zijn reis naar Griekenland afgebroken, teruggevlogen naar Nederland en was daags erna met zijn vrouw op de TV om aan het Nederlandse volk zijn welgemeende excuses aan te bieden voor zijn verkeerde inschatting. Hij was niet te groot daarvoor, hij heeft het niet als gezichtsverlies ervaren, en dat is de Koning van Nederland hé!
Transparantie
Santokhi draait al tijden om de hete brei heen, geeft rookgordijn antwoorden, wordt soms zelfs belerend richting de media als het hem te heet wordt. Dat maakt het volk nog bozer. Wellicht, dat hij nadenkt om meer transparantie te geven in de recente zaken die nog heel dubieus blijven:
– De 150 visvergunningen aan Guyana: wel of niet beloofd?
– Containers met hout die klaar stonden om uit gesmokkeld te worden: waarom een commissie voor onderzoek en niet het Openbaar Ministerie inschakelen en wat is de uitkomst?
– Haïtianen smokkel te midden van een lockdown: idem als houtsmokkel
– Italiaanse miljardenlening: waarom is die niet doorgaan en wist u waar het geld vandaan zou komen?
– HPSG-deal: wat heeft het avontuur de gekost en waarom kon het niet verhaald worden?
– Ambassade in Jeruzalem: is de optie om in Jeruzalem een ambassade te vestigen nog aanwezig zodra er wel een residerend ambassadeur komt?
Betrouwbaarheid
De president kan zich vreemd genoeg niet indenken dat zijn woorden en beloftes niet meer geloofwaardig overkomen. Hij begrijpt alsmaar niet dat hij niet meer betrouwbaar is. Hij belooft te veel om vervolgens alles na te laten of juist het tegenovergestelde te doen zonder enig berouw. Zijn gebroken integriteitskompas en het niet transparant willen zijn versterkt zijn imago van onbetrouwbaarheid.
Waarom zou men hem geloven dat hij nu na de protesten alles nakomt als hij in de persconferentie heel vaag blijft en in generieke zinnen praat over de rol van zijn vrouw en ook met geen woord (!!) rept over andere familieleden zoals zijn dochter bijvoorbeeld, maar aan de andere kant gaat hij heel gedetailleerd in op de kwestie Sabaku met proces stappen en tijdslijnen en betrokkenen. Met dit laatste laat hij zien dat hij dus kennelijk bewust in het geval van zijn vrouw kiest om vaag te zijn en dus een rookgordijn op te werpen.
Nationaal lijkt men hem al lang door te hebben. Zijn omgeving weet dat inmiddels ook, sommigen zeggen dat schoorvoetend hardop zoals de NPS-voorman en de minister van Financiën en Planning. Alle zelf respecterende mensen om hem heen weten uit schaamte niet waar ze naar moeten staren. Internationaal lijken de belangrijkste partners nu ook doordrongen te zijn dat zijn integriteit, openheid en betrouwbaarheid niet is wat hij hen wilde doen geloven.
Wat beweegt hem om zo van een stabiele kruisvlucht – stevige overwinning als teken van vertrouwen in hem – zelf de duikvlucht in te zetten? Onbekwaamheid? Hoogmoed en bravoure? Of apathie om aan de stuurknuppel te trekken?
Is hij voor de VHP dat wat Trump voor de Republikeinen is? Een visgraat die je niet kan inslikken maar ook niet kan uitspugen?
Hikmat Mahawat Khan
