Laat de regering een gouden kans lopen?

Het lijkt erop dat de regering een gouden kans laat lopen nu Iamgold van Rosebel Gold Mines NV af wil. Waarom heeft de regering niet de ambitie om Rosebel Gold Mines van Iamgold over te nemen? Hoe bestaat het dat de regering hoog opgeeft over Oil & Gas waarvan de omvang en uitkomsten nog moeten blijken en geen ambitie heeft voor een mijn waar er nog zeker tot 2033 bewezen potentie zit.

Hoog opgeven voor Oil & Gas met zoveel onzekerheden vanwege de wereldwijde onzekerheden over CO2 uitstoot en het totaal negeren van goud, een wereldwijd aanvaard beleggingsobject. Heeft de regering wel een industrievisie, natuurlijke hulpbronnenvisie en ontwikkelingsvisie? Of is de regering alleen op sentimenten van Oil & Gas aan het meedeinen?

Het is schokkend te zien hoe eenvoudig in Suriname de mededeling, notabene door Iamgold en niet door de regering aan het parlement, wordt gedaan dat Iamgold al rond is met de verkoop, behoudens nog finale goedkeuring van Chinese autoriteiten en de Surinaamse regering. En over dit laatste – de goedkeuring van de Surinaamse overheid – komt een tweede schok namelijk dat de Surinaamse regering daarover geen standpunt laat weten aan de naar ontwikkeling snakkende samenleving. Wat is de visie van de regering hierover? Waarom heeft de regering niet eerder dit aan het parlement voorgelegd?

Heel Suriname is in rep en roer, de Guyanezen die willen vissen – hernieuwbare resources – in Surinaamse wateren terwijl heel Suriname in slaap is en apathisch accepteert dat de schaarse dure hulpbronnen als goud simpel weggedragen worden. Hoe bestaat dit? Waar zit de logica bij ons?

Er zijn zoveel brandende vragen ontstaan door die simpele mededeling van Iamgold. Die mededeling legt ook de kwalijke rol van de huidige coalitie bloot en de zwakte van Suriname.

Kwalijke rol
De huidige coalitiepartijen zijn allen betrokken geweest in de uitverkoop van de hulpbronnen waaronder goud. In 1992, ten tijde van Venetiaan-1, worden de goudmijnrechten van staatsbedrijf Grassalco deels verkocht aan Golden Star en daarna in 1994 staat de regering toe dat Cambior zich inkoopt bij Golden Star. Let wel, een van belangrijkste ‘assets’ die onderliggend verkocht wordt zijn de goudvoorraden in de grond van Suriname. Bizar dat Golden Star toen geld verdiende aan de nog te ontginnen voorraden in de bodem van Suriname.

Overigens lijkt dat nu ook aan de hand te zijn met de verkoop van Rosebel Gold Mines aan Zijin Mining. In 2001, ook ten tijde van de veel geroemde Ronald Venetiaan met Gregory Rusland als minister van Natuurlijke Hulpbronnen en Chan Santokhi ook in de regering als minister van Justitie en Politie, neemt Iamgold alle aandelen van Cambior over. Suriname was toen kennelijk ook niet in staat om er zelf in te stappen?

In 2006 neemt Iamgold Cambior over en krijgt daarmee Rosebel Gold Mines NV. Ook hier lijkt Suriname geen punt van te maken en heeft kennelijk simpel meegewerkt aan transacties die lucratief zijn door de goudvoorraden in de bodem van Suriname. Hoe bestaat het? De coalitiepartijen lieten toen geen patriotisme zien, lieten toen geen ontwikkelingsvisie zien en lieten toen ook geen ondernemerschap zien. Kan het Surinaamse volk nog iets van deze coalitie c.q. regering met notabene dezelfde rugnummers verwachten? Hoeveel illusies moeten wij nog armer worden? Is het dan vreemd dat de huidige regering verlamd en apathisch als een konijn die in de koplamp kijkt, reageert op dit dossier?

Hoe bestaat het dat een regering die de hele tijd het heeft over investeringen aantrekken en de wereld rondreist voor het zoeken van fondsen en investeerders zonder investeringsplannen en prospects nu een gouden kans laat lopen om Rosebel Gold Mines zelf over te willen nemen. Hier is sprake van een rijdende trein, een winstgevend bedrijf met positieve kasstromen en verwachtingen en een mijn met een potentie tot 2033.

Als de regering niet in staat is geweest om hiervan een prospect te maken en een ronde langs de velden te maken om het te financieren dan is de rest van hen een fata morgana, een illusie. De regering die al twee jaar een Diaspora Kapitaal Fonds organisatie heeft om investeerders en kapitaal te zoeken en die hebben dus blijk gegeven deze gouden kans niet te kunnen financieren. Wat moet je dan nog verwachten van ze? Waarom zou je nog ijdele hoop hebben?

Een president die gelooft in een bodemloze put als de SLM en daar driftig meewerkt aan allerlei discutabele constructies en geld beschikbaar stelt vanuit notabene (!) goudvoorraden voor die SLM, is dus niet in staat om visie te tonen bij de opportunity? Een president die hoog opgeeft in het parlement dat hij een land met US$ 3 miljard schuld kan redden en dus zijn hand niet omdraait voor een schuld van US$ 75 miljoen bij de SLM is kennelijk niet in staat om een bedrijf met aantoonbare winsten en vooruitzichten over te nemen en te financieren?

Zwakte van Suriname
Dat de regering graag in haar eigen bubbel wil leven is al genoegzaam bekend. Maar waarom komt het parlement en de buitenparlementaire oppositie niet in actie? Waarom komt de verzamelde wijsheid in Suriname niet in actie met ongevraagde adviezen en suggesties? Het gaat toch immers om de belangen van buiten dat handjevol ministers en hun inner circles?

Vreemd was de uitspraak in een radioprogramma van een politicus die het simpel wilde afdoen met “het maakt mij niet uit wie het bedrijf overneemt als de belangen van Suriname gediend zijn”. Diezelfde politicus vertelt in geuren en kleuren hoe zijn partij aan de ontwikkeling van Suriname gaat werken, maar op een actueel, hier en nu, situatie is er totaal geen visie en ambitie. En dit is ook meteen het bewijs van het failliet van de Surinaamse politiek. De huidige coalitie maakt zichzelf ongeschikt maar de alternatieven zijn van dezelfde laken en pak. Waar is dan de verzamelde wijsheid in Suriname om voor hun eigen belangen op te komen en af te rekenen met de regering en politici met goedkope retoriek?

De politicus op de radio haastte ook te vertellen dat Suriname genoeg deskundigheid heeft om zelf dit soort uitdagingen aan te pakken en daarmee ook doelend op zijn traumatische afweer op hulp van mensen uit Nederland. Maar hij zegt zelf daarna dat het managen van een mijn niet eenvoudig is en geeft nog meer excuses waarom het complex is en dus het voor hem niet zo eenvoudig is te beantwoorden hoe met Rosebel Mines om te gaan. Dit is illustratief voor hoe politici in het land zich makkelijk afdoen van hun verantwoordelijkheid om echt tastbaar en concreet te leveren.

Dat het niet eenvoudig en makkelijk is weten we. Maar juist dan komt intelligentie en wijsheid om de hoek want voor eenvoudige en makkelijke dingen hebben wij de smurfen en kabouters.

Pas bij moeilijke en complexe onderwerpen zien wij koren van kaf scheiden, dan is er sprake van “show me your moves, show me the money”. Voor iedereen die het nog wil afdoen met moeilijk en onmogelijk wil ik de film Apollo 13 in herinnering brengen. Kijk naar de beroemde scène met de beroemde uitspraken “failure is not an option” en “we need to put the square peg in the roundhole”. Ja, een kundige regering zegt tegen zichzelf “wij moeten deze deal willen en hebben” (failure is not an option) en “we gaan dit creatief moeten oplossen” (we need to put the square peg in the roundhole).

Waar is de verzamelde wijsheid in Suriname? Van de regering lijkt die wijsheid niet te komen. Naar mij en mijn soort luisteren ze toch niet. In de RvC van Rosebel Gold Mines zijn vijf van de zeven leden Surinamers. De vraag is wie van de vijf zijn voorgedragen door de Surinaamse regering en of de werknemers (vakbond). Of is ooit toegestaan dat Iamgold zelf alle zeven mag benoemen? Ongeacht dat, klaarblijkelijk zijn er kundige Surinamers die ook al betrokken zijn bij Rosebel Gold Mines. Maar is er ook verzameld patriottisme in het land?

Afgelopen weekend was crème de la crème in de Ballroom van Torarica bij elkaar om elkaar schouderklopjes te geven bij de receptie van de Vereniging van Economisten in Suriname (VES). Er is dus verzamelde wijsheid. Is er ook verzamelde patriottisme? Nu kan alle verzamelde wijsheid de politicus van de radio laten zien dat Suriname werkelijk in staat is een gouden kans op z’n minst te verzilveren, als goud niet kan dan maar zilver in plaats van niets toch.

Het lijkt een gouden kans omdat er nog meer goud potenties in Suriname zijn, de goud-industrie is een belangrijke bron van inkomsten, het geeft Suriname weer een productiebedrijf net als Staatsolie waar Suriname trots op kan zijn en dat weer meer inkomsten kan genereren. Hier is sprake van concrete case met concrete businessplannen en prospects weliswaar in goudgele kleuren van Iamgold en toch kan de regering er niks mee? Hoe in contrast staat het bezoek van de regering aan Dubai? De regering reist met een complete delegatie met onder andere de minister van Landbouw, Veeteelt en Visserij in de delegatie om daar te praten over mogelijke nieuwe landbouwproducten zonder enige plannen om investeringen te zoeken. Hoe krom is dit? Hoe realistisch is deze regering?

Tenslotte, op het gevaar af dat men mij zal afschilderen als een directe of verkapte sympathisant van de NDP toch het volgende als aanmoediging voor deze regering en inspiratie voor alle critici die vaak elitair neerbuigend doen over de NDP. In alle eerlijkheid mag toch opgemerkt worden dat het de NDP/Bouterse wel gelukt is om onder hele moeilijke omstandigheden twee grote productiebedrijven – Staatsolie en Afobakastuwdam – te financieren en daarmee een ontwikkelingsvisie voor het land te laten zien.

De financiering van de raffinaderij en de stuwdam is toch een bewijs van creativiteit en daadkracht en bewijs van “putting the square peg in the roundhole”? Het zijn wel investeringen waar deze regering de vruchten van plukt: Oil & Gas, Oil & Gas en nog meer Oil & Gas illusies. De regering die wel de hele tijd de schulden in de schoenen van de NDP/Bouterse schuift maar wel aan de haal gaat met de vruchten – Oil & Gas en energietarieven – ervan.

Ik ga uiteraard niet over de aantijgingen dat bij de leningen en financieringen mogelijk wat aan de strijkstok is blijven hangen. Daar mag de Sheriff eindelijk een keer zijn hoed voor opzetten en dan kan hij eindelijk een keer de daad bij het woord voegen en iedereen vervolgen en bestraffen.

Hikmat Mahawat Khan

Noot: dit is een impopulair artikel, mijn doel is niet om geliefd te zijn maar om ons en elkaar een spiegel voor te houden. De neveneffecten daarvan zijn onder andere vele zere tenen en soms verguisd worden. Dat neem ik graag op de koop toe als het in het belang van Suriname en het volk is.