Shakespeare had het net iets anders verwoord, maar de vraag blijft staan. Moet Bouterse naar Santo Boma (Papa Touwtjie was een muzikaal profeet) of mag hij thuis uitrusten? Wat het antwoord ook zal zijn op deze vraag, vannacht slapen twee personen in Suriname niet. U mag het raden, wie die twee zijn.
Nog nooit in de geschiedenis van Suriname is het zo spannend geweest in een rechtszaak. De kippendief zit vol met sporen van de kippendiefstal. De veren kleven aan hem, er hangt een kippengeur rond hem als een goedkope parfum en onder zijn nagels zijn er sporen van kippenpoep, iedereen in de buurt heeft hem aangewezen als de kippendief en hijzelf heeft toegegeven dat hij eindverantwoordelijk is voor de diefstal van de kippen en toch lijkt de kruipende magistratuur van Suriname decennialang nodig te hebben gehad om te komen tot een vonnis over kippendiefstal.
Maar het blijft een van de spannendste zaken in de bananenrepubliek. Althans dat haalde ik uit het meesterlijk betoog van meester Spong.
Meester Spong werd eindelijk rechter op afstand
“Lock him up”, galmde uit de mond van meester Spong, voor even was Spong eindelijk rechter, diaspora rechter in de zaak van de beroemdste kippendief in de geschiedenis van Suriname. Meesterlijk wist meester Spong een advocaten betoog te houden waarbij hij iedereen even vastgreep en in de ogen staarde. Ambassadeur van Suriname, luister goed, president Santokhi moest goed luisteren, want hij had wel een presidentieel prerogatief, maar die was eigenlijk niets waard, de rechters in Suriname voelden zich trotse pauwen, want meester Spong vond ze dapper, en waarschuwde dat Suriname vooral de kippendief moest berechten om te voorkomen dat het voor eens en voor altijd een bananenrepubliek zou zijn en blijven.
Het was meester Spong gelukt, hij was even de diaspora rechter en alle spotlights waren eerder op hem gericht dan op de ‘dappere’ rechters die het vonnis hebben geschreven in de zaak Bouterse. Ik hoop heel alleen dat geen van de Surinaamse rechters voor het vonnis bruine bonen hebben gegeten, want dat creëert weer andersoortige problemen.
Suriname moet ontnuchteren van het fenomeen Bouterse
Met de laatste stap in het 8-decemberstrafproces breekt een nieuwe tijd aan voor Suriname. Een periode van Bouterse-ontnuchtering. Laten we daar net zoveel aandacht aan besteden als de afgelopen periode. We hebben de postkoloniale periode gekend als de Bouterse-periode, de verloedering van Suriname, van moraal tot economie, alles wat nog over was van de koloniale periode is net als de verbranding van alle boeken in China tijdens de Chinese revolutie, ook in Suriname in vlammen en rook opgegaan.
Als Suriname ontnuchtert van Bouterse is de vraag wat er dan gaat gebeuren. Bouterse is en was slecht, zeggen velen, maar wordt Suriname beter als Bouterse weg is? Sinds 1982 is alles wat slecht ging in Suriname op het conto van Bouterse geschreven. De vraag is nu, als Bouterse weg is, of hij nou in Santo Boma zit of op z’n terras aan de Surinamerivier nog een Morello rookt, gaat het dan wel beter komen met Suriname?
De post-Bouterse periode kan een zijn van een betere inrichting van Suriname, gericht op diepe en brede vorming van het volk. Idealiter van een sociaaldemocratische ideologie, waarbij iedereen kan meedoen aan de ontwikkeling van Suriname op een democratische manier met een sociale inborst, geleid door een “lieve president”. Een nieuwe tijd kan aanbreken van welzijn en welvaart met een sterke magistratuur die vooral met enige mate van vlotheid rechtspreekt. Immers, investeerders willen vlot hun disputen kunnen beslechten en niet decennialang onder het juk van een kruipende magistratuur lijden.
Suriname is op dit moment not fit for business en zeker niet open genoeg voor business. En gaat dit veranderen als Bouta weg is, wegkwijnt in Santo Boma? Gaat de NDP haar greep en macht verliezen door het wegvallen van haar Capo di tutti i Capi (de baas van alle bazen)? Wat de Surinaamse ontnuchtering gaat brengen zullen we zien.
Pablo had z’n eigen gevangenis, Bouta heeft z’n eigen presidentschap
Pablo Escobar wilde president worden van Colombia. Pablo blies rechters op, vermoorde alles en iedereen die in zijn weg stond. Hij moest en zou president worden van Colombia. De Narco-dollars moesten hem helpen dat doel te realiseren. Het is hem niet gelukt. Wat hem wel was gelukt was een eigen “sterren hotel gevangenis” uit te onderhandelen waar hij leefde als God in Colombia. Bouterse is het wel gelukt om president te worden. De vraag is nu of het Bouterse ook gaat lukken om als God in Suriname zijn dagen door te brengen buiten Santo Boma aan de Surinamerivier of zoals vele andere in ballingschap?
Wat er ook gebeurt met Bouterse, Noriega werd opgehaald onder luide rockmuziek door Papa Bush, een corpulente Pablo werd op het dak van een lelijk gebouw aan flarden geschoten, Kadhafi werd op straat geslacht als een hond door z’n eigen volk, Saddam werd opgehangen door de Amerikanen. Dan is het toch een zegen, met Frank Sinatra op de achtergrond; “I Did It My Way”, als je in Santo Boma of langs de Surinamerivier je Morello mag aansteken? Suriname is een waar paradijs, ook al daalt de SRD-koers niet zo snel als het is gestegen!
Wat zei Fidel Castro, toen hij voor het gerecht stond op 16 oktober 1953, in zijn ruim 2 uur durende speech? La historia me absolverá, de geschiedenis zal mij vrijspreken!
Wie of wat gaat het fenomeen Bouterse vrijspreken?
Dr. Ashwin Ramcharan RO
