In bepaalde delen van de wereld worden politieke leiders in ontwikkelingslanden geassocieerd met het vertonen van sadistische neigingen. Dit fenomeen, geworteld in een combinatie van macht, corruptie en het ontbreken van effectieve controlemechanismen, belicht een duistere kant van leiderschap die vaak onopgemerkt blijft. Dit artikel heeft als doel om inzicht te geven in het probleem van sadisme onder politieke leiders in ontwikkelingslanden, waarbij de onderliggende oorzaken en de verwoestende impact op samenlevingen worden onderzocht.
Het begrijpen van sadisme
Sadisme wordt doorgaans gedefinieerd als het genot halen uit het toebrengen van pijn, lijden of vernedering aan anderen. Hoewel het belangrijk is om te erkennen dat sadisme niet exclusief is voor politieke leiders of bepaalde regio’s, kan de ongecontroleerde macht die aan politieke leiders is toegekend dit misbruikgedrag verergeren. We weten allemaal dat politieke leiders in Suriname profetische loyaliteitseisen en daarbij patronage misbruiken waardoor men uit angst niets durft te zeggen. Dat merken we nu ook weer na de uitspraak van de rechters op 20 december.
De grote muil van de VHP’ers is potdicht, want stel je voor dat hun voorzitter beslist om gratie te verlenen en hen sadistisch in een positie manoeuvreert om toch met de NDP samen te regeren in 2025, stel je voor. En daarom zijn de VHP’ers muisstil.
Oorzaken en triggers
Verschillende factoren dragen bij aan het ontstaan van sadistische neigingen bij politieke leiders in ontwikkelingslanden. Ik noem er twee belangrijke.
1. Machtsongelijkheid: politieke leiders in ontwikkelingslanden hebben vaak een overweldigende hoeveelheid macht, door de onderontwikkeldheid van controlemechanismen, en omdat het volk hen vaak blindelings vertrouwd, waardoor ze straffeloos kunnen handelen. Het ontbreken van geschikte controlemechanismen voedt een cultuur van sadisme, omdat er weinig is wat deze leiders ervan weerhoudt zich in misbruikgedrag te begeven.
2. Corruptie en gebrek aan verantwoording: wijdverbreide corruptie ondermijnt de integriteit van instellingen, waardoor politieke leiders handelen in hun eigen belang in plaats van de behoeften van hun burgers te dienen. Dit terwijl ze tijdens de verkiezing keer op keer erin slagen om het arme volk te overtuigen van hun valse beloften. Het gebrek aan transparantie en verantwoording creëert een omgeving waarin sadisme zo kan gedijen. Dit zien we iedere keer weer gebeuren tijdens de verkiezingen in Suriname. Waardeloos onderbouwde verhaaltjes gecombineerd met kraaltjes misleiden het volk iedere keer weer al 48 jaar in de put.
3. Historische context: sommige ontwikkelingslanden hebben een geschiedenis van geweld, onderdrukking en sociale instabiliteit ervaren. Deze tumultueuze geschiedenis kan het gedrag van politieke leiders vormen en een cyclus van geweld en sadisme in stand houden.
Impact op de samenleving en jongere generaties Surinamers
Het sadistische gedrag dat politieke leiders vertonen in ontwikkelingslanden heeft ernstige gevolgen voor de samenleving. De volgende zaken doen zich voor onder sadistisch leiderschap en zo herkennen we het.
Schendingen van de mensenrechten: sadistische daden gepleegd door leiders leiden vaak tot grove schendingen van mensenrechten. Politieke tegenstanders, journalisten, activisten en onschuldige burgers kunnen worden onderworpen aan willekeurige arrestaties, fysiek misbruik, marteling of zelfs buitengerechtelijke executies.
Een ander punt is die van onderdrukking van dissidentie: sadistische leiders maken vaak gebruik van angst en intimidatie om elke vorm van dissidentie of kritiek tegen hen te onderdrukken. Dit smoort de vrijheid van meningsuiting en belemmert de groei van een levendige burgermaatschappij.
En dan hebben we de economische gevolgen: sadistische leiders stellen vaak hun persoonlijk belang boven het collectieve welzijn van hun burgers. Corruptie, verduistering en slecht beheer van middelen leiden tot economische stagnatie en belemmeren de ontwikkeling van deze landen.
Is sadisme bij politieke leiders aan te pakken?
Het bestrijden van sadisme bij politieke leiders in ontwikkelingslanden vereist een veelzijdige aanpak. Wat kan men eraan doen?
Men moet eraan werken om instituties te versterken door het opbouwen van sterke en onafhankelijke instituties die leiders ter verantwoording kunnen roepen. Dit is cruciaal. Er moeten stappen worden ondernomen om de onafhankelijkheid van de rechterlijke macht, transparantie en maatregelen tegen corruptie te bevorderen. Men dient de burgermaatschappij te bevorderen door meer burgerparticipatie af te dwingen.
De leiders niet verafgoden maar kritisch zijn, nadenken over de gevolgen op de lange termijn. Het stimuleren van groei van maatschappelijke organisaties, het bevorderen van een cultuur van verantwoording en het beschermen van de rechten van journalisten en activisten zijn essentieel om het sadistische gedrag van leiders aan te pakken. En men kan internationale druk gebruiken. De internationale gemeenschap moet druk uitoefenen op regeringen met corrupte leiders, gebruikmakend van diplomatieke, economische en juridische middelen om positieve veranderingen aan te moedigen.
Conclusie
Sadisme onder politieke leiders in ontwikkelingslanden is een verontrustende realiteit die vaak onaangeroerd blijft. Om de cyclus van misbruik te doorbreken en een betere toekomst te waarborgen, moeten gezamenlijke inspanningen worden geleverd om instituties te versterken, de burgermaatschappij te bevorderen en leiders ter verantwoording te roepen voor hun daden. En dat is gebeurd op 20 december, de kruipende magistratuur heeft haar deel gedaan.
Nu moet ende president en alle raadgevers ook hun verstandige deel doen. Laten we niet de ene sadist inruilen voor de andere en of de ene sadist de andere sadist laten helpen met als gevolg dat land en volk uiteindelijk de dupe worden van sadisme in het kwadraat. Op deze manier kunnen we streven naar een land waarin politieke leiders het beste belang van hun burgers dienen in plaats van zich over te geven aan sadistisch gedrag.
Gratie verlenen na een berechting van een sadist geeft een verkeerd signaal af. Dit moet heel duidelijk zijn. Dan kunnen alle criminelen in Suriname hun advocaat ook bellen om een gratieverzoek in te dienen. De president en zijn adviseurs krijgen het nog heel erg druk de komende jaren, ook al moeten ze het afwijzen. Of gaan ze dan gemakzuchtig meteen na de eerste gratie toekenning de Grondwet veranderen?
Zeker na evaluatie van 40 jaar sadistisch beleid, moet duidelijk zijn dat er niet alleen 15 mensen omgebracht zijn in 1982. Generaties Surinamers zijn na 1982 vernietigd in hun individuele vrijheid en recht om een mooie toekomst in hun eigen land te kunnen opbouwen. Dit is nog erger dan al het andere. Is men vergeten of wil men vergeten wat voor Suriname, Suriname is geworden na 1982? Wanneer heeft de Surinaamse gulden een flinke duik gemaakt?
En laat ook duidelijk zijn; voor verzoening en rust, is gratieverlening aan een ouwe politicus, aan het einde van z’n latijn, niet belangrijk als het echt moet gaan om het nationaal belang. Met andere woorden. Het nationaal belang staat of valt niet met een valse profeet c.q. sadist.
Een tip voor de toekomst en de volgende verkiezing in 2025: Suriname heeft een lieve president nodig en niet weer de zoveelste sadist.
Dr. Ashwin Ramcharan RO
