De politieke realiteit in Suriname blijft, ondanks decennialange crises en schandalen, hardnekkig vastzitten in patronen van loyaliteit boven logica en façade boven inhoud. Het idee om Jennifer Geerlings-Simons, voormalig parlementsvoorzitter en huidig partijleider van de Nationale Democratische Partij (NDP), naar voren te schuiven als presidentskandidaat is daar een schrijnend voorbeeld van. Het is een keuze die niet alleen getuigt van politieke kortzichtigheid, maar ook een verontrustend signaal geeft over de staat van democratisch besef binnen de partij.
De schaduw van een verloren decennium
Tussen 2010 en 2020 stond de NDP aan het roer van een destructieve regeerperiode die Suriname aan de rand van de financiële afgrond bracht. Hyperinflatie, corruptie, grootschalige monetaire wanorde en institutionele verloedering waren het gevolg van beleid dat werd uitgevoerd met medeweten – en stilzwijgende steun – van Jenny Simons.
Ze was al die tijd voorzitter van De Nationale Assemblée en heeft nagelaten te functioneren als kritische tegenmacht, maar koos er keer op keer voor om zich ondergeschikt te maken aan het NDP-bewind en haar “grote zonen”, de militaire oudjes, partijgelieerde uitbuiters, die gelukkig nu stuk voor stuk overlijden. In een ander land worden ze op straat doodgetrapt door een uitgebuit volk, of ze belanden met hun rollator in de gevangenis. Ze mogen in Suriname blij zijn dat ze op staatskosten naar de dokter mogen voor nog meer pillen en medicijnen om hun lijden te verlichten.
Een uiterst nobele daad van de natuur. De natuur ruimt zo een groot kankergezwel op in de Surinaamse samenleving. Het zijn deze lijken en nog lopende lijken die hun laatste Latijn citeren en Oma Simons ophemelen, terwijl ze donders goed, als Ghetto Papa’s, als de NDP-bonzen, weten dat ze het land alleen maar hebben leeggezogen. Haar positie is daarmee niet een instrument van democratische controle, maar een verlengstuk van de partijpolitiek gebleken, een veroorzaker en versterker van het kankergezwel in de Surinaamse samenleving.
Onder toeziend oog van Ghetto Oma Simons groeide bovendien het sociaal-economisch verval in het land. De ghetto’s breidden zich uit, armoede nam toe en ongelijkheid werd scherper. In deze setting omarmde de partij openlijk het imago van “Ghetto Papa”, een bijnaam die symbool staat voor de normalisering van verloedering en populisme onder de vlag van zogenaamd sociaal beleid. Simons keek toe — en zweeg.
Een oma die het volk niet begrijpt
Dat Simons nu op 71-jarige leeftijd als presidentskandidaat naar voren wordt geschoven, is niet slechts een vergissing, het is een belediging voor het collectieve verstand van het Surinaamse volk. Slechts 6,3 procent van de Surinaamse bevolking is 65 jaar of ouder — de leeftijdscategorie waarin “Oma Simons” zelf valt. Daartegenover staat dat maar liefst 65,6 procent van de bevolking tussen de 14 en 64 jaar is (bron: https://allecijfers.nl/land/suriname/).
Dit betekent dat haar perspectief en leefwereld totaal niet representatief zijn voor de overgrote meerderheid van de samenleving. Hoe kan iemand die de dynamiek van jongeren, werkenden en ondernemers nauwelijks begrijpt, leiding geven aan een land dat snakt naar modernisering, digitale innovatie, economische groei en geopolitieke relevantie?
Het gevaar is bovendien reëel dat een fragiele en politiek eenzijdige Simons overgeleverd zal zijn aan een kliek van egocentrische en omhooggevallen adviseurs. Mensen zonder mandaat, zonder transparantie, maar met macht – precies de cocktail die Suriname al eerder naar de afgrond bracht.
Onkunde verpakt als ervaring
Simons mist niet alleen het noodzakelijke charisma en leiderschapskwaliteiten, ze mist bovenal kennis. Kennis van economie, van inflatiebestrijding, van de werking van staatsbegrotingen, centrale banken en financiële markten, samenwerking met het IMF, de Wereldbank en IDB. In Simons en de Ghetto Papa-NDP hebben deze internationale, machtige instituten ZERO vertrouwen.
Dus wat heeft Suriname aan deze Oma? Ze heeft geen ervaring met de goud- en oliemarkten — cruciale sectoren waarin Suriname zich de komende jaren internationaal moet positioneren. Oma Simons heeft ook geen ervaring in het verhogen van lokale productie. Ze weet niet wat het verschil is tussen een rijstplant en een Kankantrie. En ze toont geen enkele notie van de veranderende geopolitieke realiteit waarin het land zich begeeft, nu olie en gas ons mogelijk dichter bij internationale belangen en conflicten brengen.
Ghetto Oma Simons, sekteleider van de NDP-sekte
Ghetto Oma Simons lijkt zo de leider van de NDP-sekte. (Een sekte is een gesloten groep mensen met extreme of afwijkende opvattingen, vaak rond een domme leider of een domme ideologie. Sekten kenmerken zich door sterke groepsbinding, strikte regels, afkeer van kritiek en het onderdrukken van eigen meningen. Leden worden vaak gemanipuleerd of geïndoctrineerd en sociale isolatie van de buitenwereld komt regelmatig voor. In extreme gevallen leidt dit tot geestelijke of zelfs fysieke schade en in het geval van Suriname tot economisch en moreel verval als land dat door een sekte wordt geregeerd.)
Suriname, denk goed na: Oma Simons is de Ghetto Oma – willen jullie dat?
De vraag moet luid en duidelijk gesteld worden: wil de Surinamer dit? Wil men een onbekwame, ongeïnformeerde ‘Oma’ aan het hoofd van een land in crisis? Iemand die nooit blijk heeft gegeven van visie, die niet weet hoe financiële of economische systemen functioneren, en die de dynamiek van een moderne, jonge samenleving niet begrijpt?
De NDP heeft jongere, capabelere mensen in haar gelederen. De partij heeft de kans om zich te herbronnen en het verleden achter zich te laten. Maar daarvoor moet men het lef hebben om te breken met alles wat Jenny Simons symboliseert: een politiek van stilstand, veroudering, kliekjesvorming en morele leegte.
Suriname staat op een kruispunt. Het is aan ons om te bepalen of we opnieuw teruggrijpen naar het verleden of eindelijk de moed hebben om vooruit te kijken. Want het land verdient beter – véél beter – dan wat Jenny Simons te bieden heeft.
Conclusie
Als Ghetto Oma Simons en de Ghetto Papa-NDP het menen met het Surinaamse volk, dan moeten ze ophouden af te dwingen dat Ghetto Oma Simons president moet worden. Er is totaal geen rationele reden hiervoor. Ook geen emotionele reden. En zeker geen reden vanuit politieke en maatschappelijke representatie. Ik herhaal: slechts 6,3 procent van de samenleving is ouder dan 65+, de groep waar Ghetto Oma Simons in valt.
Ongeacht wat de NDP-oudjes vinden, wat ze ook kakelen op alle radio en sociale media – NDP-oudjes, jullie tellen niet meer. Het overgrote deel van de Surinaamse bevolking, 65,6 procent, is tussen de 14 en 64 jaar. Ghetto Oma begrijpt hen niet en kan niets voor hen betekenen. Ook in het buitenland zal ze uitgelachen worden met haar rollator. Hoe kan zo iemand een land en volk leiden dat straks met olie en gas te maken heeft? Ja, het kan — als je haar gebruikt en misbruikt om jezelf goed te positioneren en zo het land en volk weer uit te buiten.
Ghetto Mama NPS en Ghetto Papa NDP hebben Suriname systematisch als een Asima (demonische bloedzuiger) al het bloed uit de nek en het lichaam van het land en volk gezogen – zie de ghetto’s en alle andere slachtoffers. Suriname en de Surinamers zijn keer op keer naar de bekwaamste dokter van Suriname gegaan, dokter VHP, arts gespecialiseerd in crisismanagement. Maar ook dokter VHP kon de patiënt alleen een paracetamol geven en naar huis sturen.
En na 25 mei 2025 – wie er ook komt – de patiënt Suriname zal alleen paracetamol moeten slikken. Want met Ghetto Oma Simons, die praat over de ghetto maar zelf in een mooie villa woont, buiten de ghetto, gaat de SRD-koers naar 100 en worden de ghetto’s nog groter.
Ghetto Oma Simons is ongeschikt als president. En al mijn koersvoorspellingen zijn tot nu toe uitgekomen!
Dr. Ashwin Ramcharan RO
