Sabaku-project. Een dertien letters tellend woord dat je doet huiveren wanneer je het hoort. Wat een mooi project moest worden voor de Surinaamse samenleving, is vandaag de dag een vloek en hebzucht voor politici, familie en vrienden. Met het project waarvoor er grof geld is neergeteld zou een deel van onze eigen Srananmans eindelijk een dak boven haar hoofd kunnen hebben. Daarom is het triest en zelfs zielig te noemen dat politici die het volk hebben beloofd: “stem op mij, ik zal voor je opkomen, ik ben je stem”, zich schaamteloos verrijken met grond.
Wie is die lasi man? Het volk en zij die bij ieder aantreden van een nieuwe regering braaf gaan registreren en met veel moeite de nodige bescheiden in orde kunnen maken, in de hoop een stukje grond te krijgen. Over wie hebben we het? Over de gezinnen die in een vicieuze cirkel zijn beland. Zij die opgroeien met een aantal gezinnen in één huis. Zij die hard werken, apart gaan wonen, een gezin stichten om uiteindelijk met gezin bestaande uit minimaal twee kinderen terug te gaan naar het ouderlijk huis.
Het zijn gezinnen die gezamenlijk wel minimaal SRD 8000 verdienen maar niet uitkomen want huishuur is al gauw een 300 dollar. Geen Surinaamse maar Amerikaanse dollars. De kinderen moeten naar school en vanzelfsprekend moet je ook nog eten om te overleven. Ja, terecht zegt de president dat zij die het kunnen kopen het moeten kopen. Maar helaas zal deze opmerking moesje niet naar Parijs brengen. Men hoefde niet van president Desi Bouterse te houden maar hij wist wel wanneer die een minister de laan uit moest sturen onder het mom van reshuffling. Helaas kon hij nooit verklaren waarom een minister het veld moest ruimen.
Terwijl president Chan Santokhi met zijn Caricom buddy’s een feestje aan het bouwen is, zit een groot deel van het volk in een diepe crisis. Veel burgers komen niet uit. Men zit met de handen in het haar en snakt naar oplossingen voor hun problemen. Na bijna twee jaar regering-Santokhi zijn we geen centimeter verder gekomen. De president en de vicepresident spelen sinterklaas met het verdelen van pakketten waarin volgens sommigen rijst met beestjes zitten.
Coalitiegenoot Mony Hond Bordo schaamt zich voor de regering, die naar zijn zeggen niks doet voor het volk. Dit weekend nog strooide hij met geld om de nood van het arme volk te lenigen. Eerst deed hij dat voor het Kabinet van de President en later voor het gebouw van De Nationale Assemblee. Het is een trieste vertoning, die ongestraft blijft.
Stilte
Het is opvallend dat alleen een stichting aangifte heeft gedaan tegen minister Dinotha Vorswijk wat betreft de uitgifte van de gronden in het Sabaku-project. Men staat er niet bij stil dat hoe minder personen er iets van zeggen hoe sneller het in een doofpot verdwijnt. Ook dit zorgt ervoor dat het op een gegeven moment “de normaalste zaak van de wereld is” dat friends and family altijd als eerste aan bod komen.
Vergeet niet dat ditzelfde zich ook heeft voorgedaan in het Dalian-project in Paramaribo-Noord waar personen percelen en huizen hebben geoccupeerd. Daar wisten eigenaren die de nieuwste Prado’s en Audi’s rijden te vertellen, dat ze echt behoefte hebben aan een huis. Een van ze loog niet eens dat die het huis zou verhuren want hij heeft al een eigen woning elders. Het volk heeft hiermee afgerekend en dat hebben we gemerkt tijdens de verkiezing van 25 mei 2020.
Het wordt tijd dat dit soort akkefietjes tot het verleden gaan behoren en dat politici respect gaan tonen voor het volk. In de case van Diana Pokie werd haar het verwijt gemaakt dat uitgiftes van gronden in overleg met de regeringstop gedaan moesten worden. Waarom geldt deze regel niet voor de huidige minister van Grondbeleid en Bosbeheer?
Er is heel veel mis met dit systeem en we hopen niet dat ook in deze case wat scheef is recht wordt gesproken. Het parlement is stil. Alleen de oppositie hoor je nog even. Maar de rest fungeert als een dode in een woestijn. Toen zij in de oppositie zaten schreeuwden ze bij het minste geringste moord en brand. De president kijkt zoals gewoonlijk weer een andere kant uit, te druk met de eerste vrouw van het land, door samen met haar hand in hand de taart van president Joe Biden aan te snijden. Wat moet Chan toch zonder haar?
Het rommelt in de coalitie. De vicepresident is dan misschien wel de ‘broer’ van de president, maar in politiek opzicht lijken ze eerder op rivalen. Terwijl de vicepresident naar links kijkt, kijkt de president weg. Terwijl de vicepresident Staatsolie de schuld geeft van de wateroverlast in Brokopondo, kijkt de president weg. En nu hoe de vicepresident zegt dat er geen enkele wijziging van het kiesstelsel komt, kijkt ook hier Chan weg. Weg richting de Caricom waar hij zes maandenlang de tijdelijke voorzitter van is. De burger zal tot die tijd maar zien hoe die de eindjes aan elkaar knoopt, hopende op lotsverbetering of misschien zelfs een stukje grond. Want het Sabaku-project te Morgenstond in Paramaribo-Noord dreigt een echte politieke vloek te worden.
