De voorzitter van de Stichting Wan Okasi, Aniel Koendjbiharie, is van mening dat er geen beleid is op het ministerie van Sociale Zaken en Volkshuisvesting (Sozavo) voor de mensen met een beperking. Als voorbeeld noemde hij het zorgvervoer. Zorgvervoer is staatszorg. Vanuit het ministerie is er geen regel en controle. Dit is van belang omdat een zeer kwetsbare doelgroep wordt getransporteerd. Wat de stichting ook heeft gevraagd om de dienst mogelijk te maken voor de doelgroep, niets is gerealiseerd.
Deze pijnlijke constatering deelde Koendjbiharie in het programma De Tafel, een productie van Suriname Herald en Rasonic TV. De doelgroep onder aanvoering van Wan Okasi leeft al een hele poos op gespannen voet met de regering vanwege het niet nakomen van gemaakte beloften. Zo wordt er niets gedaan aan de verbetering van de positie van de mensen met een beperking.
De voorzitter merkte op dat Wan Okasi van ex-president Desi Bouterse de beschikking kreeg over een vijftal bussen. Daarnaast kwam via de toenmalige directeur van het Staatsziekenfonds de toezegging van financiële middelen om personele lasten te betalen. Bij deze regering is vanuit het SZF die financiële steun stopgezet en de bussen zijn intussen defect. De stichting kan geen kant meer op, omdat het ministerie maar niet over de nodige steun komt.
Koendjbiharie zegt wel blij te zijn dat de particuliere sector de doelgroep meer en meer accepteert en hen waar nodig ook in het arbeidsproces meeneemt. Er moet echter nog veel gebeuren waarbij de overheid een belangrijke rol te vervullen heeft. Er zijn veel voorstellen gedaan aan de overheid om een aantal zaken op te pakken maar er gebeurt maar niets, vindt de Wan Okasi-voorzitter.
De doelgroep kampt met heel wat uitdagingen. Een daarvan is de uitkering van SRD 4200 per maand. Koendjbiharie vraagt zich af hoe deze mensen rondkomen met dit bedrag, gezien enkelen ook medische issues hebben wat ook geld kost. Het is daarnaast ook een feit dat een persoon met een beperking extra kosten moet maken om te kunnen leven. Het is ook hard voor de groep dat ondanks dat de leden een medische verzekering hebben, ze toch moeten betalen voor medicijnen.
De Wan Okasi-voorzitter kan het ook niet begrijpen dat de regering slecht is in het communiceren. De leden snappen nog steeds niet waarom de financiële uitkering nooit op tijd kan worden uitbetaald. Dit maakt dat de doelgroep in onzekerheid leeft. Het zorgbeleid laat volgens de voorzitter veel te wensen over.
Er moeten zaken bij wet worden vastgelegd om zo de doelgroep te beschermen. De dienst Gehandicaptenzorg op het ministerie heeft naar zijn zeggen een veel grotere beperking dan die hele doelgroep zelf. Dit geeft al aan dat er geen beleid is ten aanzien van deze burgers.
